Dus ik ben stom

Er zijn van die dagen dat ik mezelf niet leuk vind. Vooral op vrije dagen en zuurverdiende vakanties ligt de zelfhaat op de loer. Neem een vrije dag als vandaag, waarop ik me had voorgenomen eindelijk eens mijn tuin van woekerend onkruid te ontdoen. Eindelijk die te hoge stapel facturen onder ogen te gaan zien. De verkoolde pizzaresten uit mijn oven te verwijderen en de nagels van de katten te knippen. In plaats daarvan zit ik al uren glazig voor me uit te staren en vraag me af waarom ik zelfs niet één van bovengenoemde activiteiten onderneem. Alsof dát helpt.
Door Mirjam Woertink

Zo alleen met mezelf ben ik in ieder geval niet de persoon zoals anderen die kennen. De “daadkrachtige, blije vrolijke” vriendin en collega. Altijd een “passende grap, een helpende hand, of goed advies”. Goed van de tongriem gesneden en niet op haar achterhoofdje gevallen. “Leuke baan” en dan ook nog eens “en passant een studie”. Chapeau! Altijd “in voor een Chardonnay en een goed gesprek”. (In willekeurige volgorde)

Na een reeks lange en onproductieve uren op de bank in versleten joggingbroek ben ik er uit. Soms vind ik mezelf gewoonweg stom – best vaak eigenlijk – en word ik moe van het (zelfgecreëerde?) beeld wat bij anderen over mij bestaat. Want nee, ik ben dus niet altijd vol daadkracht, scherp en goedgemutst. Ik heb regelmatig een enorm ochtendhumeur en riek daarbij uit m’n straatje. Ik dring regelmatig voor bij het instappen in de trein. Hou geregeld mijn buikje in. Jok mezelf wel eens een jaartje jonger. Gooi redelijk consequent wijnflessen niet in de glasbak, en bel m’n tandartsafspraak niet netjes af (vier keer gebeurd). Neem bij tijd en wijle mijn telefoon selectief niet op, en laat steevast mijn vrolijke groene kamerplanten ter ziele gaan. En vervolgens heb ik daar weer schuldgevoelens over. Waardoor ik weer uren van kostbare tijd aan piekeren verlies. Die ik natuurlijk had kunnen gebruiken om weggemoffelde facturen onder ogen te zien, of de kamerplanten eindelijk te bewateren. Het telefoontje van tante Til te beantwoorden of een werkstuk te schrijven. En die kattennagels… zucht.

Samenvattend: Lieve vrienden en dierbaren, misschien wisten jullie het al, maar zó leuk en opgeruimd ben ik dus niet. Al werk ik soms hard om deze illusie in stand te houden. Ik ben gewoon ik, en meer kan ik er niet van maken. Zeker vandaag niet.

P.s. Koffie met cheesecake, iemand? Ik trakteer. Als het maar niet op het terras is waar mijn tandarts luncht.