Een tijdje terug had ik een paar moeilijke dagen. Zorgen over geld, werk en hoe ik mij moet verhouden tot deze wereld, vlogen mij aan. Ik besloot er een blog aan te wijden. Maar die kwam niet uit mijn pen. De hevige zelftwijfel die daarop volgde, was de druppel die de emmer der neerwaartse spiraal deed overlopen. Mijn stemming kelderde in razend tempo richting gevarenzone. Zwaarte overmeesterde mijn lichaam; alsof ik mezelf probeerde voort te bewegen terwijl ik tot mijn nek in een moeras zat vastgezogen.
Naast de altijd terugkerende angst dat ‘dit wel eens het begin zou kunnen zijn van een nooit meer overgaand diep dal‘, opende zich in mijn hoofd ook ‘Het Depressie Tribunaal’. Hierin zitten de interne rechters met hun luidruchtige oordelen over mijn mentale toestand. Dit is wat ze te zeggen hadden.
“Dat jij na al die jaren, je eigen stemmingen nog steeds niet onder controle hebt. Wat een onvermogen. En jij dacht dus ervaringsdeskundig ambassadeur van het Fonds Psychische Gezondheid te zijn? We zeggen je het nog één keer: met jou wordt het – op welk vlak dan ook – nooit meer wat. Maar pas op! Laat niemand dit zien! Niet je vriendinnen, en zeker niet je lief. Ze zouden je hier eens aantreffen, met die wezenloze blik, als een zoutzak op de bank. Geen mens wil natuurlijk ooit meer iets met je te maken hebben! Echt, je kunt dit maar het beste voor iedereen verborgen houden.”
Drie dagen duurde deze staat van zijn. Toen kreeg ik mezelf weer op de rit. Ik nam een besluit dat indruiste tegen de regels van Het Tribunaal: ik ging wél laten zien wat ik had ervaren. Door erover te praten met mijn vriendinnen, en met mijn lief. En door uiteindelijk deze blog te schrijven.
Ieder mens heeft zijn kracht en zijn kwetsbaarheid. Die laatste laten we meestal niet zo makkelijk zien. Zo creëren we een schijnwereld waarin iedereen altijd sterk moet zijn. We gaan denken dat we als enige dit of dat probleem hebben.
Maar niets is minder waar. We zijn niet alleen. Het gepast delen van onze kwetsbaarheden verbindt ons. Geeft inzichten. Het leert ons compassie te hebben met anderen en onszelf. En daarvan worden we uiteindelijk sterker.
Ook terwijl ik deze blogpost schrijf, is Het Tribunaal weer beangstigend luid aanwezig. Ik heb ze gehoord en bedankt voor hun waarschuwingen. Ik kies ervoor mijn eigen weg te volgen.
10 reacties
Herkenbaar en het toch doen
Herkenbaar en het toch doen wat je jezelf ook laat aanpraten
Ja, het toch doen, dat is de
Ja, het toch doen, dat is de kunst!
het tribunaal
We hebben allemaal, zo’n intern tribunaal. Dank je wel dat je het wilde delen met ons.
Ik heb ze ook, maar tegenwoordig zonder hoofdletters. Is alvast n stapje om ze te nekken 😀
Dank voor je reactie, Yvette.
Dank voor je reactie, Yvette. Delen graag gedaan. Heerlijk moet dat zijn, zo zonder hoofdletters 🙂
Tribunaal
Ik herken zo’n tribunaal wel maar heb geleerd (via de theorie van de Voice Dialogue) dat het meestal gaat om stemmen uit het verleden die je zo hebben benaderd en die zich hebben geïntegreerd in een soort van subpersoonlijkheden in je hoofd. De Beschermer is er zo een. Heel nuttig om te hebben, iedereen heeft een Beschermer maar als die Beschermer gaat reageren als een overkritische ouder, dan wordt het wat disfunctioneel en pijnlijk allemaal. Mooi boek hierover is De innerlijke criticus van Sidra/Stone. Ik weet zeker dat je hierin herkenning zult vinden en tevens handvatten waar je wat mee kan wellicht?
Dank voor je reactie Jolande.
Dank voor je reactie Jolande. Ja, ik heb het boek van Sidra/Stone gelezen. En ook: Je bent niet je brein, van Jeffrey Schwartz & Rebecca Gladding. Ook verhelderend.
Depressie tribunaal en open zijn
Beste Melissa, mooie blog weer! Waar ik aan moest denken toen ik deze las was dat toen ik enige jaren geleden langdurig ziek was, ik toen leerde dat het nadelen heeft om de schijn op te houden dat het allemaal goed gaat. Mensen om je heen kunnen niet zomaar weten dat je het moeilijk hebt en hulp kan gebruiken, als je stoer blijft doen. Het is zoveel makkelijker als je er eerlijk over bent, of het nou om gevoelens gaat, of praktische hulp. Als redelijke ‘binnenvetter’ vond ik dat wel een heel inzicht toen, en ook bruikbaar nu en in de toekomst :-).
Mooi inzicht, Stefanie, dat
Mooi inzicht, Stefanie, dat herken ik ook. Als je nooit laat zien dat je hulp kunt gebruiken… mensen kunnen het niet ruiken. Het maakt niet uit of dat om fysieke of geestelijke dingen gaat. Met stoer doen raak je niet alleen van jezelf, maar ook van anderen verwijderd. Dank je wel weer, voor het delen!
Wat een openheid, zo doorbreken we het taboe!
Wat mooi die openheid van jou. Zou je ook niet ambassadeur willen worden van St. Samen Sterk tegen Stigma? Dan hoop ik (een van de ambassadeurs en initiatiefneemster) samen met jou en vele anderen het taboe en de vooroordelen te bestrijden. Wat moet je daarvoor doen? Helemaal niets; gewoon jezelf zijn en daarvoor uitkomen. Open en mooi (ook van binnen). kijk even op de website http://www.samensterktegenstigma.nl en stuur als je wil een mailbericht o.vdlustgraaf@sststigma.nl dan mail ik je wat het ambassadeurschap inhoudt.
Dag Olivia, dank je wel voor
Dag Olivia, dank je wel voor je reactie. Een van mij blogs staat al op jullie site bij het onderdeel verhalen! http://www.samensterktegenstigma.nl/verhaal/kleine-vertelling-over-liefde-en-openheid/