Je kunt een verslaving of obsessie zien als een uit de hand gelopen hobby. Wat ooit onschuldig begon, als een handzame activiteit die voor ontspanning en genot zorgde, groeide langzaam uit tot een monster, groter dan jezelf. Een obsessie of verslaving heeft als belangrijk kenmerk dat je het niet kunt laten, zelfs al weet je dat het slecht voor je is. Waarschijnlijk heb je al vaker geprobeerd het ‘beest’ te temmen, maar hoe meer je je best deed hoe moeilijker het werd, en hoe machtelozer je je voelde.
Volgens verslavingsdeskundige Patrick Carnes komt een relatieverslaving veel vaker voor dan je zou denken. Eén op de twaalf mensen heeft er volgens hem last van: het gevoel niet zonder de partner te kunnen, zelfs (of juist) als het een slechte betreft. Een verslaving aan verdovende middelen is makkelijker te herkennen omdat die niet lichaamseigen zijn. We hebben ze ook niet nodig. Maar biologisch gezien zijn we er in zekere zin op gebouwd om verslaafd te zijn aan liefde en seks. Onze behoefte daaraan kan de basis zijn van alle verslavingen. Het zijn de geëvolueerde breinstructuren die ons liefdesleven in banen moeten leiden waarop alle andere verslavingen kunnen bouwen. Verliefdheid laat in de hersenen dezelfde sporen na als een cocaïneverslaving, en afwijzing en verlating veroorzaakt dezelfde pijn als cold turkey afkicken.
De grens tussen relatieverslaving en een gezonde hechting is niet altijd duidelijk, maar lang of meerdere malen blijven hangen in een zure of slechte relatie is een slecht teken. Een nuttige vuistregel om patronen (zoals een slechte gewoonte) te leren herkennen, afkomstig uit een leerboek over systeemtheorie: ‘Een keer is een incident, twee keer is verdacht, drie keer is een patroon.’ De meesten van ons hebben waarschijnlijk weleens klem gezeten in een nare relatie, die we vervolgens met veel bloed, zweet en tranen achter ons hebben kunnen laten. Een relatie waarvan we achteraf zeggen: ‘Dat was eens, maar nooit meer, ik heb geleerd.’ Vaak gebeurde het dan toch nog een keer zodat we aan die uitspraak werden herinnerd, maar daarna zat de boodschap er waarschijnlijk wel ingehamerd.
Er zijn echter mensen die het niet lukt te leren van de pijn en die keer op keer in dezelfde destructieve relaties blijven hangen: dan kun je inderdaad spreken van een verslaving. Net als aan sigaretten, drugs, alcohol of gokken kun je denken dat het drama en de pijn van een slechte relatie nou eenmaal bij je hoort.
Een belangrijker vraag is natuurlijk: wat is de circulaire mechaniek van deze verslaving? Kun je ervan afkomen? En, zoals een vriendin vaak zegt: ‘Kan ik ooit vallen op mannen die mijn leven niet tot een hel zullen maken? Het is me nog niet gelukt.’
Er is een bekend onderzoek met muizen dat inzicht geeft in verslavingen van onze eigen soort. De muizen waren onderverdeeld in drie groepen. Alle muizen leerden aan een belletje te trekken doordat ze voedsel kregen als het lukte. In groep één werden de muizen daarna altijd beloond met voedsel als zij aan het belletje trokken, in groep twee kregen ze nooit meer voer en groep drie af en toe. Wat was het effect op de persoonlijkheid van de muizen? De muizen uit de eerste groep waren het meest relaxt, zij wisten te allen tijde dat ze aan voedsel konden komen wanneer ze honger kregen. De tweede groep muizen werd depressief, stilletjes en hulpeloos. Alle vreugde en levenskracht was eruit. Logisch, zij leken geen enkele invloed te hebben op hun omstandigheden. De laatste groep werkte het hardst en had de meeste stresshormonen. Deze muizen wisten nooit wanneer ze weer beloond zouden worden en bleven daardoor koortsachtig aan het belletje trekken. Zij vertoonden kenmerken van dwangmatig verslavingsgedrag. Hun leven bestond uit een obsessie met een belletje en de hoop dat dat voedsel tevoorschijn zou toveren.
‘Iets opgeven dat je zo veel moeite, nachtrust, vriendschappen en soms zelfs geld heeft gekost… dat doe je niet snel.’
Enthousiaste casinogangers zullen zich moeiteloos in deze muizen herkennen. Zij raken het meest verslaafd omdat zij slechts af en toe de jackpot winnen. En hoe langer dat niet gebeurt, hoe meer zij willen dat het weer een keer raak is. De druk neemt toe en er is maar één verlossing: de jackpot. Dat ze zichzelf ondertussen in de rode cijfers werken en hun werk en hun partner verwaarlozen is van ondergeschikt belang. Een verslaving is een machtig ding.
Veel slechte maar gepassioneerde relaties zijn vergelijkbaar met een gokkast: je weet niet wanneer het weer eens raak is, en dat houdt je – vrij letterlijk – geboeid. Dit is ook de aantrekkingskracht van foute mannen en femmes fatales, zoals hier te lezen valt. Relaties met moeilijke, heftige of foute mensen houden ons in de greep wanneer de vele dieptepunten om de zo veel tijd worden afgewisseld met een hoogtepunt. De dieptepunten geven het gevoel van een extatische climax als het een keer weer wel leuk is. En dat hoogtepunt zorgt ervoor dat je de dieptepunten weer aankunt, en dat je opnieuw bereid bent al die ellende te doorstaan, op naar het volgende hoogtepunt.
Verslavingsgevoeligheid is voor een groot deel erfelijk bepaald. Gebleken is dat mensen met een laag serotonineni- veau in hun hersenen gevoeliger zijn voor verslavingen. Een lage dosis van deze neurotransmitter maakt mensen iets minder onafhankelijk en vol zelfvertrouwen. Hun hersenen zijn meer dan bij andere mensen gemaakt om bevestiging te zoeken in middelen buiten zichzelf. Drugs, boeken, relaties, noem maar op.
Het bouwwerk van de relatieverslaving wordt verder in stand gehouden door wat je de illusie van de investering zou kunnen noemen. De moeite en energie die je hebt geïnvesteerd zorgen dat je nog meer gehecht raakt aan de slechte relatie. Je hebt het gevoel dat je niet meer terug kunt. Iets opgeven dat je zo veel moeite, nachtrust, vriendschappen en soms zelfs geld heeft gekost… dat doe je niet snel.
De verslaving wordt verder gevoed door gedachten over een mooie toekomst samen en excuses waarom dat nu nog niet lukt. Die gedachten nemen vaak de volgende als-dan-vorm aan. Ze klinken vaak verraderlijk redelijk, en in de praktijk verbloemen ze keer op keer de realiteit van alledag.
‘Als hij nou wat minder zou drinken en ik het me iets minder zou aantrekken, dan komt het heus goed tussen ons.’ ‘Als ik in therapie ga en wat meer zelfvertrouwen krijg, dan…’
‘Als zij het weer rustig heeft op haar werk, dan…’
Een laatste valkuil voor de verslavingsgevoelige partner: seks. Seks is voor de verslavingsgevoelige persoonlijkheid behalve een ontlading van de spanning vaak een wanhoopspoging om weer even dat gevoel van verbondenheid te hebben. Na een periode waarin je hebt laten zien best zonder te kunnen blijkt een zwak moment gekoppeld aan verminderde alertheid genoeg om te zondigen. En dat geeft je (onterecht) het gevoel dat je geen stap verder bent gekomen. ‘Zie je wel, ik kan niet zonder deze persoon.’
En tot slot antwoord op de vraag: hoe kom je van het monster af?
Beschouw het als een verslaving en zeg ‘nee’ als hij of zij weer met een vergankelijk excuusje of bloemetje voor de deur staat. ‘Nee, no, nein, echt niet, gewoon nee dus hé!’
Meer weten? Lees dan ook eens de boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012)
Psycholoog, (relatie)therapeut, schrijver. Zoekend naar antwoorden op lastige levensvragen. Meestal tevergeefs. Meer info: marcelinolopez.nl.
Lees ook eens zijn boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012).
35 reacties
T is zo moeilijk om een eind
T is zo moeilijk om een eind aan deze relatie te maken.ik wil t zo graag maar t lukt me gewoon niet.keer op keer val ik weer terug
Relatie verslaving
Ik heb na 5 jaar eindelijk een punt gezet achter een slechte relatie. Het is nu bijna 4 maanden uit. Het is nog steeds moeilijk. Ik denk nog veel aan hem en verlang naar hem. Wel ben ik trots op mijzelf dat ik het heb beeindigt en dat het me nu gelukt is.
help mij ajb want het lukt
help mij ajb want het lukt mij niet en ik weet echt dat ik hier uit moet
ik kan het niet loslaten ;-( ;-(
Verstandelijk weet ik het
Verstandelijk weet ik het allemaal zo goed, maar dat gevoel.
Het doet zo’n pijn!
Onderweg naar echt loslaten…
Ook ik heb een relatie achter de rug die op een gegeven moment over ging… nooit echt uit, maar over… eens in de paar weken, soms maanden was er weer dat shot. Net als bij die muizen… Laatst kwam ze weer, terwijl ze in een relatie zit… flirten, verleiden, het spel spelen… Ik heb het afgekapt, wetende dat het zo nog jaren kan doorgaan. Maar wat is nou de echte oplossing… ik ben er nog niet helemaal doorheen, maar heb het gevoel onder weg te zijn. Ik deel dat hier in de hoop dat anderen er wat aan hebben en dat anderen mij wellicht verder kunnen helpen.
Voor mijn gevoel ben ik nu pas emotioneel volwassen aan het woorden. De leegte die zij lijkt achter te laten is een leegte die ik al heel lang bij me draag. Door haar heb ik eigenlijk dit inzicht gekregen, moeten krijgen, omdat ik er wat mee wil, moet! De leegte is iets uit mijn opvoeding, noem het gebrek aan liefde, dit zoek ik bij haar ook en krijg dat ook af en toe denk ik. Juist dat dat niet gebeurt is een overeenkomstige en “bekende” ervaring, bekend patroon voor mij. Op één of andere manier hou ik die hang ernaar. Zoals gezegd, het is bekend, schijnveilig.
Vocht ik eerst tegen van alles, van dit wil ik niet, dat klote gevoel wil ik niet, wat kan ik nou doen om hiervan af te komen… de afgelopen periode accepteer ik mijn gevoel en mijn gedachten gewoon. Verdriet, boosheid, van alles. Acceptatie, het mag er zijn. Volgde het verdriet zich aanvankelijk zich snel achter elkaar op, zo langzamerhand zit er een steeds grotere periode tussen dergelijke momenten van verdriet. Op “zwakke” momenten heb ik de neiging om zelf contact te zoeken. Allerlei drogredenen om haar maar te willen redden… ik voel dan veel liefde voor haar. Wat ik steeds sneller ombuig naar liefde voor mezelf, zorg voor mezelf. Ook zij zoekt naar invulling op de momenten dat ze mij benaderd, ik heb hetzelfde. Een succes formule voor een mislukking natuurlijk. Heb steeds de neiging om haar mee te nemen in dit bewustzijn, maar dat is onbegonnen werk. Zij staat heel anders in het leven.
Zoals gezegd, ik denk dat ik nu (pas) emotioneel volwassen word, voor het eerst zoiets (en meerdere dingen) echt verwerk. 2 jaar terug zat ik nog aan een anti depressivum, ik zou ze de rest van mijn leven moeten slikken. Nou ik kan je melden, dat het gewoon accepteren en verwerken van verdriet, accepteren van jezelf veel beter werkt. Het kost tijd, veel tijd, maar hebben we niet een heel leven hiervoor? Het hoort er gewoon bij, tenminste zo ben ik gaan denken nu.
Heeft er nog iemand tips voor mij om het laatste stapje naar “het compleet loslaten” te maken? Zoals gezegd, ik heb nog van die zwakke momenten, ze worden minder en ik roep ze steeds makkelijke een halt toe… maar tips zijn dus welkom 😉
Ik verneem het graag.
Wat een goed verhaal, zeer
Wat een goed verhaal, zeer herkenbaar en knap om door het proces heen te gaan. Ik zag op internet een site die ik nu niet kan vinden, maar ik had gezocht op loslaten. hopelijk kan je het vinden, het kwam via google gelijk naar voren en ik las goede adviezen. heel veel sterkte!
Zeer mooi en troostend om te
Zeer mooi en troostend om te lezen.
niet kunnen loslaten
Ook ik zit in een relatie van 4 jaar en 4 maanden..maar we zijn niet samen..hij heeft elke x een ander maar zegt dat hij van mij houd en met mij huisje boompj b.. wil maar omdat hij niet alleen kan zijn neemt hij elke x een ander waardoor ik weer kan toe kijken en af en toe bij hem langs mag komen..dan voeld t zo fijn..zijn relatie is nu uit dus.nu scheiding ingezet en nu kan hij mij niets beloven en dat terwijl hij al 4 jaar zegt met mij verder te willen..in mn hoofd weet ik dat ik t los moet laten maar mijn hart zegt wat anders…
Zo herkenbaar allemaal.
Zo herkenbaar allemaal. Onlangs een jongen leren kennen, die bleek achteraf bindingsangst te hebben. Ik had er heel veel moeite mee hem los te laten. Dacht dat het alleen bij hem lag. Maar ben er nu achter dat ik zelf ook een probleem heb. Zoek altijd ‘foute’ mannen uit en trek dit ook aan. Weet als het gebeurt dat het niet goed is, maar toch laat ik het toe.
Frustrerend… Probeer voor nu eerst een leven op te bouwen zonder mannen. Moeilijk, maar denk dat dit op dit moment het beste is.
Foute man
Hoe erg is het als je man waar je alles aan gegeven hebt tot je laatste cent je lichaam en je geest,van de een op de andere dag weg gaat,terwijl jij boodschappen aan het doen bent.Maanden bezich geweest met de vraag ,wat is er met je,elke keer maar horen niets. Als vrouw merk je dat er iets niet klopt,vragen vragen vragen. 11 jaar is 1 groot leugen geweest. Die vrouw waar hij nu bij is wens ik veel geluk en wijsheid toe,in Roosendaal.
Kies voor je zelf het voelt altijd beter!
Zelf ben ik op mijn knieeën uit het slijk gekropen na een relatie van vijf jaar.
Als je halverwege stopt dan krijg je geen rust.
Nu heb je ook geen rust.
Pak die kleine stukjes die er nog over zijn in je hoofd en ga door met wat jij nou eigenlijk wil.
En dan komt het goed! Het duurd twee jaar als je flink je best doet en alles gaaat makkelijker in je leven.
Groet Dina
Vriendin
Mooi geschreven, ik ben hier terecht gekomen omdat ik dit gevoel juist bij een ‘vriendin’ heb. Op een of andere manier is ze een obsessie voor mij (Ik ben gewoon hetero). Het ene moment is het super gezellig, de hoogtepunt. Dan een ander moment laat ze voor 3 maanden gewoon niets horen, de dieptepunt. Ik wil heel graag dat ze me als goede vriendin ziet, maar heb vaak het gevoel dat het van 1 kant af komt en toch blijf ik erin investeren en biedt ik aan leuke dingen te doen. Ontzettend irritant en wil hier vanaf. Als het aan mij ligt zou ik allang alweer contact opnemen maar probeer het niet te doen want dat doet ze ook niet en dan voel ik me elke dag rot. Proberen af te kappen dan toch maar… want vriendschap kan ik niet dwingen. Geen idee waarom ik der zo mysterieus vind en maar blijf investeren.
Iemand
Beste gebroken harten,
Ik ga jullie een aantal tips geven. Wellicht hebben jullie hier wat aan. Ik hoop het wel, want verdriet door je liefde is verschrikkelijk!
Reëel beeld vormen:
Pak een blaadje zet er een verticale streep op in het midden.
Begin aan de linker kant eerst alle positieve punten op te schrijven van degene die je verdriet doet. Zet vervolgens aan de rechterkant van de streep alle negatieve punten van die persoon neer, met name die dingen die jou verdriet doen (denk bijvoorbeeld aan agressie, jou negeren, jou laten wachten, of misschien “simpelweg” jouw liefde niet beantwoorden, omdat jij niet de ware voor die persoon bent), maar ook kleine irritante eigenschappen (ja die eigenschappen die je nu gewoon voor lief neemt omdat je nou eenmaal verliefd en/of geobsedeerd bent.
Blaadje “af”?
Nu kun je een beetje vanuit een afstandje op die persoon kijken, die persoon is namelijk niet alleen maar die fantastische linker kant, wat je lijkt te voelen en deze afstandsvisie is reëeler.
Bewaar het blaadje, want omdat je toch geneigd bent om door een roze bril te kijken vergeet je vaak het één en ander aan de rechter kant te vermelden en elke keer als je weer pijn voelt schrijf je op wat diegene wel/niet gedaan heeft om dat te veroorzaken, als deze (non-)actie er nog niet op stond.
Dingen zijn zoals ze zijn!
Het heeft geen zin om eindeloos de situatie te willen veranderen, of te wachten totdat de situatie “vanzelf” verandert. Belangrijker is dat jij de situatie anders zou willen hebben, omdat deze situatie jou verdriet doet! De reden dat je bij iemand wilt zijn is omdat jullie samenzijn je leven zou moeten verbeteren. De ander zou jouw leven moeten aanvullen en andersom.
Niet altijd hoeft het te gaan over gemene acties van de ander. Soms begrijpt de ander je niet, of voelt die persoon gewoon niet hetzelfde voor jou. Wat het ook is, het maakt niet uit. Wat belangrijk is, is het feit dat het jou verdriet doet en daarom is deze situatie niet goed voor jou en moet je uit de situatie.
Hou van jezelf en zet jezelf op nummer 1!
Ja deze is een stuk moeilijker en niet 1,2,3 in stapjes uit te werken, maar deze is wel echt heel belangrijk! Als je een heel laag zelf beeld hebt en je houdt niet (genoeg) van jezelf is een ander al heel snel veel belangrijker.
Het enige probleem is dat het echt een kunst is om van jezelf te leren houden als dat momenteel niet genoeg het geval is. Sommige mensen hebben jaren therapie nodig om überhaubt van zichzelf te leren houden.
Wanneer houd je dan genoeg van jezelf? Wanneer sta jij voor jezelf op nummer 1?
Dit heeft alles te maken met hoeveel geluk gun jij jezelf, hoeveel pijn laat je toe en waar trek jij de grens. Als je jezelf op nummer 1 hebt staan laat je je niet te veel pijn doen door wie dan ook. Dan zeg je na de derde keer dat je het besproken hebt “Ik heb het nu drie keer uitgelegd, je doet er niets mee en nu zoek je het maar uit!”. Dan gun jij jezelf in dat geval het niet dat het een 4e keer gebeurt. Betekent niet dat het makkelijk is. Je kunt er best heel veel verdriet van hebben. Je wordt niet ineens een gevoelloos mens als je jezelf op nummer 1 hebt gezet, maar je hebt wel je beschermingspak aangetrokken om niet NOG een keer hetzelfde pijnlijke rondje door te moeten lopen. Waarom niet? O ja, want JIJ was meer waard dan dat!
Dat diegene veel waard is, dat is (nu) gewoon zo, maar jouw geluk moet belangrijker zijn! (Want wie staat er anders op nummer 1…? Ja die ja, diegene die je zoveel pijn doet, toch?)
Wat helpt om meer van jezelf te houden is dingen doen, waardoor je trots op jezelf kunt zijn dat je ze gedaan hebt (in combinatie met het bovenstaande kan dat in positieve cirkeltjes werken: grenzen stellen, consequenties hechten aan grensoverschreidingen, discipline houden en achteraf tegen jezelf zeggen: Kijk dat heb ik toch maar even geflikt!), maar het kan ook sporten zijn, of als je bijvoorbeeld moeite hebt met je huis opruimen, dan kan dat je huis, of een deel van je huis opruimen zijn. Belangrijk is dat als het je vandaag niet gelukt is, dat je niet bij de pakken neer gaat zitten en het morgen doet, zodat je morgen trots kunt zijn.
Afleiding!
Zoek degene waar je zo verdriet van hebt niet op, maar neem juist zo veel mogelijk afstand, of nog beter: Vermijd die persoon als het kan!
Zoek je vrienden op waar je ten alle tijden jezelf kunt zijn, dus waar ook verdrietig, chagrijnig of stil mag zijn. Als je niet over “het onderwerp” wilt praten zeg dan ook dat je het er niet over wilt hebben, maar dat je juist bent gekomen voor afleiding.
Ga andere leuke dingen doen: Pak je (vergeten) hobby weer op, luister jouw lievelingsmuziek (niet als dat juist weer die emoties oproept), etc.
Iets wat sommigen misschien niet leuk vinden: Ga sporten! Je maakt door te sporten lekkere stofjes aan in je lichaam en daarnaast kan je weer trots op jezelf zijn.
Beste gebroken harten ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Vergeet niet dat de beste keuzes voor jezelf meestal de moeilijkste zijn! Je moet vaak eerst door een hel, om de hel waar je nu in zit te kunnen beëindigen, maar op de lange termijn zal je blij zijn dat je jezelf BETER gegunt hebt!
Heel veel sterkte!
Dank je wel voor je tips. Zo
Dank je wel voor je tips. Zo waar wat je schrijft! Van jezelf houden, daar ligt de sleutel voor mij. Het feit dat ik de ander op nummer 1 zette voor aandacht en liefde was voor mij het bewijs dat ik dat in mij had, deze liefde en aandacht. Ik gaf het echter steeds weg… tot het moment dat ik besloot om die liefde en aandacht op de eerste plaats aan mijzelf te geven. Zonder te oordelen dat ik dit in het verleden “verkeerd” heb gedaan, accepteren en het vanaf dat moment anders willen doen. Natuurlijk gaat het af en toe nog fout, maar ook dat mag, dat accepteer ik… in de tijd voel ik steeds beter waar mijn grens ligt en geef die in eerste instantie aan mijzelf aan.
Kortom, van jezelf houden, jezelf zijn altijd, accepteren, jezelf niet veroordelen, jezelf gewoon zo serieus nemen als jij wil en dat consequent doorvoeren zijn voor mij de hoofdpunten… Het leven wordt dan zoveel eenvoudiger, de maatschappelijke “druk” en “verwachtingen” die het stelt zit 9 van de 10 keer tussen de eigen oren. Het hiervan los komen duurt een tijdje… door steeds meer van jezelf te houden, wat overigens niet egoistisch is, gaat dat dan echter vanzelf.
En inderdaad de dingen zijn zoals ze zijn. Wanneer je dan echter “leegte” ervaart vond ik het moeilijk om dat te accepteren, vanuit die leegte wilde ik het anders zodat die leegte vervuld zou worden. Toen niet wetende dat ikzelf ben die die leegte kan vullen. Dit had ik echter nooit geleerd. Nu was er de noodzaak om dat te leren en hoewel het een verschrikkelijk tijd was ben ik ooozooo blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik merk ook dat ik mijn omgeving er een dienst mee bewijs, door mijn ervaringen te vertellen. Dat is fijn!
Voor hen die nog worstelen (euh af en toe heb ik dat ook nog gewoon hoor…) van jezelf gaan houden! Je leegte en verdriet zelf invullen. Op jouw eigen unieke manier. Dat kleine kind in je troosten, emotioneel volwassen laten worden (dat kost gewoon ff tijd en is niet te forceren -> accepteer dat, het is niet anders). Los van oordelen van anderen en vooral van jezelf! Volg de tips hierboven… of ga meditatie doen (dat helpt mij enorm, door in het lichaam ontspannen te zijn, volgt het hoofd vanzelf, de serene rust geeft mij de liefde, kracht, energie, creativiteit om van mijzelf en op een onthechte manier van andere te houden). Heerlijk!!!
jouw tekst
is maar een woord voor, en dat is WAUW !!!!! prachtig en zo waar, thx
eindelijk
eindelijk kan ik wat eraan doen nu ik weet wat het probleem is ,ik zal na 22 jaar huwelijk niet meer proberen vast te houden aan de mooie dingen maar alle contact afhouden pff wordt moeilijk maar het gaat lukken !
Zo waar
Ik kom uit een huwelijk van 10 jaar. Heel trots dat ik na mishandeling en mezelf verloren te hebben de stap nam bij hem weg te gaan. In plaats van even niks kwam ik in een verslavende relatie die nu al twee jaar duurt. Eindelijk voelde ik liefde me zo op me gemak, en om het nog ingewikkelder te maken is dit een vrouw. Zou met haar trouwen alles. Nog nooit zoveel voor iemand gevoeld. Maar na het lezen van bovenstaande weet ik dat zij niet goed voor me is. Ze laat me zitten. Komt weer aandacht vragen als ik probeer los te komen. Val elke keer in deze valkuil. En herken nu de verslaving zoals beschreven. Het maakt me uiteindelijk niet beter. Al is het echt een obsessie. Heb zelfs al professionele hulp gehad. Voor iedereen…… Als iemand niet 109 procent voor je gaat. Stop dan zo snel mogelijk. Je verdiend beter dan dat….. Ik ga inderdaad zo van mezelf houden dat ik niet meer toelaat om heen en weer geslingerd te worden. Al verscheurt het me van binnen echt totaal. Even doorbijten….,
Oplossing?
Ik herken mezelf zoooooo hard in bovenstaand verhaal… ikzelf ben 29jaar en iedere keer val ik in dezelfde valkuil. Mijn laatste 3 relaties draaien steeds op hetzelfde uit: na enkele maanden blijkt het niet te zijn wat het moet zijn en kan ik geen punt achter deze relatie zetten. Momenteel zit ik in een relatie waar ik amper aandacht krijg van mijn vriend. Hij is zelfstandige en is vaak naar het buitenland, wat ik op zich niet erg vind want ik doe ook graag iets met vriendinnen. De eerste maanden deden we vaak dingen samen en hadden we het leuk. De laatste maanden moet ik letterlijk smeken om wat vrije tijd voor ons. Hij is heel humeurig en kan van het ene moment op het andere veranderen. Zaken bespreken over hoe ik me voel trekt hij vaak in het belachelijke. Bv: afgelopen weekend vroeg ik of hij me dagelijks toch een smsje kon sturen en af en toe eens kon bellen als hij op zakenreis was… hij begrijpt niet waarom ik dit wil dus zijn antwoord: om hoe laat wil je elke dag een verslag? Dan zet ik dagelijks een alarm in men telefoon zodat ik het niet kan vergeten. Laatste dagen is hij weer op zakenreis en uiteraard geen nieuws van hem… Als ik zelf dan eens bel is hij heel kort en nors aan de telefoon. Ik weet dat deze relatie me al even niet gelukkig meer maakt en dat ik me hier best van los kan maken. Maar hoe meer hij mij links laat liggen, hoe meer ik zijn aandacht wil. Het idee dat hij vertrekt en ik hem nooit meer zal zien maakt me letterlijk gek… Mijn hele wereld zakt in elkaar en ik voel niks anders meer dan het diepe verdriet. Denk dat mijn wereld hier letterlijk gaat stoppen, kan niet meer eten en geraak letterlijk in een depressie. Enkele jaren terug zat ik ook in een relatie die ik niet kon loslaten en hierdoor ben ik in een psychiatrische instelling beland omdat ik het op men eentje niet meer redde en domme dingen zou doen. Ik ben zoooooo bang om terug op dit punt te geraken, alhoewel ik nu wel duidelijk weet wat het probleem is: ik heb een verslaving. Ik weet ook dat dit door mijn moeilijke jeugd voortkomt maar belangrijker: hoe los je dit op??? Hoe geraak je hier vanaf? Is er een soort stappenplan? Medicatie? ….? Kan er iemand me vertellen hoe je afstand van je relatie kan nemen zonder er zelf helemaal onderdoor te gaan?
Ja er is een stappenplan.
Ja er is een stappenplan.
Het boek van Robin Norwood,
Het boek van Robin Norwood, ‘als hij maar gelukkig is’ geeft een uitgebreide uitleg over relatieverslaving. Er zijn in Nederland ook norwoodgroepen die het 12 stappenplan volgen.
Ik zelf ben herstellende en dat is een wereld van verschil, maar het is zelfs een verschil met hoe ik vroeger in het leven stond. Je wordt echter, eerlijker oprechter naar jezelf en anderen toe.
Je gaat inzien dat voor jezelf zorgen geen egoïsme is.
(Maar zelfs je gehaastheid, denken dat je weet hoe een ander denkt en dat invullen, angsten en neurosen verdwijnen op den duur).
Mvg yolana
Mooi gezegd!
Mooi gezegd!
Ook ik ben herstellende, in feite blijven we dat de rest van ons leven denk ik.
Gefeliciteerd!
Heb na een relatie van 30
Heb na een relatie van 30 jaar ontdekt dat ik relatieverslaafd was. Mijn verlatingsangst was zo groot dat ik dingen accepteerde waarvan ik nu zeg: hoe is dat mogelijk?
Uiteindelijk verliet hij mij toch 5 jaar geleden.
Precies 4 jaar geleden begon ik bij een Norwoodgroep en stapje voor stapje vond ik mijzelf terug.
Ik herken de emotioneel afhankelijke vrouw die ik altijd was niet meer.
Het is hard werken, het gaat niet snel (ik wilde ‘rennen’ maar zo werkt het dus niet) maar ik heb mijn leven terug!
Jarenlang leefde ik zijn leven, wat een genot om zelf te mogen bepalen wat ik vind en voel.
Het mooiste geschenk dat ik mezelf kon geven, deze praatgroep.
Ik ben emotioneel zelfstandig geworden.
Relatieverslaafd?
Ik denk niet relatieverslaafd te zijn omdat ik reeds twee ‘normale’ relaties achter de rug heb. Echter, bij de huidige relatie herken ik toch veel van hetgeen hier wordt beschreven/omschreven. Mijn partner is autistisch, ik niet. Geen evidente relatie, ondertussen toch al zes jaar. Er is veel gebeurd, te lang om uit te leggen, maar mijn vriend negeert mij nu al meer dan een maand, op een droog sms-je ’s morgens na en (misschien) een lijkbiddersgesprek ’s avonds, waar ik dikwijls niet méér hoor dan ‘ik weet het niet’ of ‘hé?’ of ‘dat zal wel zeker’… Door mij zo te behandelen voel ik me meer dood dan levend en hoewel ik de man erg graag zie en niets liever wil dan ‘ons twee’ denk ik stilaan echt dat dat voor ons onbereikbaar is. Hij had mij over twee maanden al eens twee weken genegeerd en nadien heb ik hem al huilend gevraagd dat nooit meer te doen. Nu is het dus al meer dan een maand zo… Ik moet echt met de relatie stoppen maar vrees dit niet te kunnen. Ik krijg de woorden tegenover hem niet over mijn lippen en hij … ook niet. Maar zo kunnen we niet verder, dat is duidelijk. Iemand die hier raad mee weet? (buiten hetgeen hier al te lezen is natuurlijk) Bedankt!
Het is niet.gemakkelijk om een relatie te hebben met een man met autistische trekjes. (meer last.van prikkels. op zich zelf gericht, kunnen zich moeilijk binden aan een ander op emotioneel vlak, zitten niet echt in hun gevoel, etc). Zijn vaak niet zo emotioneel volwassen). Trekken soms.een muur om zich heen en hebben vaak last van bindingsangst. Kortom stoppen met.de relatie. Ik ben er ook onderdoor.van gegaan. In het.begin wel.leuke dingen doen en daarna niet meer. Meer terugtrekken en eigen dingen doen zoals op de laptop zitten tv kijken etc.
Ik ben trots op mijzelf,
Ik ben trots op mijzelf, omdat ik vandaag voor de vierde keer mijn relatie verbroken hebt met dezelfde man. Ik weet dat ik verslaafd ben aan hem, verslaafd aan het goede gevoel wat hij mij geeft, wat mij het nare gevoel wat hij mij vaak geeft snel te vergeten. Het is niet makkelijk, lees veel hierover en ben er achter dat dit mijn eigen schuld is, ik laat het toe. Maar nu is het klaar, hij is een psychopaat met bindings angst en toch hou ik van hem, hebben wij een chemie. De vijfde keer gaat niet komen, al zegt mijn hart iets anders 🙂
Ik ben normaal een sterke vrouw, dus snapt dit niet zo goed van mijzelf, hunkering naar liefde….. Wat hij ook geeft… Wat mij zwak maakt en laat denken.. Zie je hij houdt van mij, maar er gebeurd altijd wel weer iets dat ik denk, hij houdt niet echt van mij. Alleen die onzekerheid al kwijt te zijn moet mij rust gaan geven. Het gaat lukken deze keer. Ik wil het!
De grootste vraag is voor mij
De grootste vraag is voor mij: ik heb al vanaf mijn 16 de Tot nu (25 jaar) hetzelfde patroon qua mannen. Mijn vriend nu”
Eerst doet hij 4 maanden alsof ik zijn godin ben, dan geef ik me en dan kom ik erachter na een jaar dat hij mij wegduwd, hij ruimte nodig heeft, me vervolgens kwalijk neemt dat wanneer hij zn arm gebroken heeft dat ik te weinig heb gedaan voor hem en ik zoiets heb van ok eerst duw je me weg en dan zeg je dit. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Daarnaast zegt hij niet met zoveel worden dat ik eig moet gaan sporten. Of terwijl hij kleineerd mij. Hij is zelf depressief en ik wil hem niet in de steek laten nu maar ik ben gewoon echt gekwetst. Als ik ook mijn mening uit dan draait hij het dat ik in een slachtofferrol zit. Iemand tips hoe ik dit kan aanpakken? En mijn patroon van relatieverslaving kan verbreken want ik ben te goed voor dit soort mannen maar laat het wel steeds gebeuren.
Relatieverslaving
Er is een boek van Ammy van Bedaf verschenen wat: Stop Liefdesverdriet heet. Confronterend maar oh zo herkenbaar. Zit nu midden in een proces van mezelf emotioneel gezond opvoeden want daar gaat het volgens haar om. Haar site heet: loslaten.nu Wellicht iets voor jullie
lieve groet,
Marjolein
Verslaafd aan een man die zelf in de ellende zit
6 maanden geleden leerde ik een man kennen, ik was toen weer 2 jaar alleen naar 12 jaar huwelijk.
Ik voelde me zo verliefd en gewaardeerd en bijzonder door hem.
Maar hij zelf al 25 jaar getrouwd en sinds de laatste 8 jaar is zijn vrouw ziek( medicijnenverslaafd) waardoor er niet neer een huwelijk is.
Slapen niet samen en leven langs elkaar heen.
Hij maakte me duidelijk dat het over is en hij gaat scheiden.
Alleen hij kan geen enkele stap zetten.
Ook is hij vreemdgegaan tijdens onze relatie.
Ik wil die man loslaten en verder gaan met mijn leven, alleen ik heb het gevoel dat ik gek word als ik dat doe, hij liegt en bedriegt en toch is het voor mij zo moeilijk om hem los te laten.
Ik heb het gevoel dat ik de controle over me eigen leven aan het verliezen ben.
Ik ben alleenstaande moeder van 4 kinderen en ze zijn nog klein, me leven is gewoon een hel op dit moment, ik weet niet meer wat ik er mee aan moet, ik zie alles en dat deze man niet goed voor me is, maar ik blijf bij hem plakken ook al maakt het me kapot
Fijne site dit want ik herken
Fijne site dit want ik herken ook veel. Wat fijn is, a.d andere kant hebben sites als deze (en (relatieverslavings)therapieën en zo’n beetje alle boeken die over dit onderwerp gaan) me blijkbaar nog niet geholpen me van m’n obsessie af te helpen en dat doet me echt veel verdriet en is heel frustrerend. Want ik had vanaf 2008 een vijfjarige relatie met een ‘foute’ man, narcistisch etc maar ben ruim 3 jaar geleden bij hem weggegaan, ondanks een kind samen en een geweldig huis dat ik gevonden had en waar ik alles voor geregeld heb om t te krijgen. En zijn zaak waar ik hem veel mee hielp. Het was mede door die dingen dat het zoooooo moeilijk was om te knoop voor de allerlaatste keer definitief door te hakken. Maar hem los laten was nog wel t moeilijkste. Vooral bang voor de leegtéchte, de jaloezie op m’n opvolgster -in dit huis- en het moeten aanzien dat hij gewoon doorgaat). En de ellende is dat ik er nu nog zóveel last van heb. Ging wel beter maar heb nu toch weer flinke terugval. Vorig jaar ook. En dat hing ook toen samen met dat het uitging met zijn vriendin (dezelfde). Zij hebben ook een soort knipperlichtrelatie. En elke keer als ’t uit is, zoekt hij toch meer en makkelijker contact. (Maar nu is t sinds een week wéér aan. Het vervelende is ook dat ondanks dat ze mij niet kent ze extreem onsympathiek doet, via fb bijvoorbeeld omdat ze het niet trekt dat er nog een ex is waar hij nog een klein kind mee heeft denk ik. Ze voelt zich denk ik bedreigt waardoor ze van meet af aan erg vijandelijk was wat de hele situatie ook niet helpt. Ik had liever een leuk contact, dan had ik t mss ook beter kunnen loslaten).
Omdat wij een kind samen hebben en daarom wel contact moeten blijven houden, is dat dus heel lastig. Geen of slecht contact vind ik vreselijk (ivm kind) maar vriendelijk contact is ook zo moeilijk. Omdat ik de balans niet kan vinden. Ik sla dan (in m’n hoofd) door naar dat we mss wel weer samen kunnen komen. Wat een stomme fantasie is want hij flirt ten 1e helemaal niet (ik ook niet btw) en ten 2e is er erg veel narigheid gebeurd (veel respectloosheid en vreemdgaan van zijn kant) en zou ik t alleen nog een kans willen geven als hij me echt zou laten zien dat hij het nu echt graag wil en er moeite voor wil doen. Andrrs niet.
Dat naast mijn eigen verandering dat ik nu geleerd heb dat iemand gewoon is zoals hij is en dat niet zal veranderen en ik hem nu ook goed ken. Allemaal dingen die ik in mijn onervarenheid 8 jaar geleden nog niet realiseerde. Naast mijn gevoeligheid en onzekerheid – ook geen dingen die deze relatie geholpen hebben.
Maar ergens weet ik dat t een stomme fantasie is maar toch voelt hij ZO aan als ‘van mij’/ons (ook al begrijp ik daar niets van gezien wat ik hier boven schreef, egoistisch, vreemdgaan, liegen, geen inlevingsvermogen) waardoor ik in meer en mindere mate naar hem blijf verlangen en zeker ook naar de hereniging van ons gezin, de grootste droom die ik altijd had, een compleet liefdevol gezin.
Daarnaast speelt denk ik zeker mee dat door de mn de respectloosheid van zijn kant ik deze hele nare herinneringen wil overschrijven met goede. En dat de fouten die ik heb gemaakt (me zo uit m’n tent laten lokken bv waardoor het nog erger en gênanter werd) kan goed maken, in mijn hoofd. Het is zo’n smet in m’n verleden, waardoor ik me zo vaak nog zo gefrustreerd voel, dat ik iemand zo ver heb laten gaan, alles voor the sake of love, waardoor t nóg erger werd. Dat ik zó gek op hem was waardoor ik moeilijk grenzen kon stellen uit angst dat hij anders weg of vreemd zou gaan, maar waardoor hij me zo kwetste tekort deed… Met mijn nodige emotionele reacties. Ik wou dat ik de herinnering daaraan kon wegwissen.
Ook al weet ik dat hij de trigger was voor dit alles en ik m’n best heb gedaan met alle goede bedoelingen, hem altijd met alles heb geholpen en nooit vreemd ging en ook mijn reacties van toen wel begrijp, toch kan ik er niet mee omgaan dat hij daarom de schuld bij mij legt. Ook kunnen we nu wel normaal door 1 deur, hij heeft voor zichzelf besloten dat ik ergens van binnen altijd die hysterica ben die ik op t einde met hem soms was. Hij zal niet bedenken hoe enorm groot zijn aandeel daar in was…
En ik denk dus dat dat een heel groot stuk is van mijn obessie, dat ik deze smet in mijn verleden wil herschrijven samen met hem zodat t niet echt meer gebeurd lijkt te zijn. Dat we (ik!) Het nu anders zou doen omdat ik zo veel geleerd heb en zoveel inzichten heb gekregen!)
Maar ik weet ook dat t een bijna zinloze queste is…
Dus zit ik er weer helemaal in vast. Trigger is dus ook telkens de knipperlichtrelatie die hij nu heeft en dat hij dan tussendoor weer heel toegankelijk wordt wat bij mij helaas dan toch weer van alles losmaakt. En als t dan weer aan gaat (zoals nu sinds een ruime week) ik tegen beter weten in en naar verwachting toch weer helemaal van slag ben.
Maar ik weet niet wat ik er aan kan doen. Mn gevoel is zo sterk! Vanwege ons kind zullen we contact moeten houden.
Toch wil ik al zo lang door met mijn leven want hierdoor sta ik natuurlijk ook helemaal niet echt open voor een andere man. Want op de een of andere manier is m’n ex gewoon DE man. Hij ziet er ook goed uit, is zelfverzekerd en spannend en daarnaast de vader van mn kind. Maar toch… er zijn toch genoeg mensen die dit wél los kunnen laten?
Deze site vond ik fijn om te lezen en herkenbaar en ik las ook net weer een goede site over loslaten van een ex en dat t allemaal te maken heeft met het vullen van een leegte, een gemis in jezelf. Dat de pijn die je had hem naar je toe trok, en dat dezelfde pijn er nu voor zorgt dat je hem niet meer kunt loslaten. Maar dat het iets is wat er al was voor hem. En dat besef ik me ook al lang (iets in m’n jeugd, mss te weinig aandacht, waardering en genegenheid van m’n vader gekregen), alleen krijg ik t niet opgelost blijkbaar. Omdat t allemaal zooooo diep zit en ik er moeilijk bij kan om t te kunnen grijpen en uit de wereld te helpen….
En ik word er zo langzamerhand gek van. Ik ben 46, zie er leuk uit, heb wat talenten en vergooi gewoon m’n tijd…
Excuses voor t lange verhaal en eventuele typefouten (telefoon) en dank evengoed voor de goede behulpzame tips hier!
En voor de anderen die hier
En voor de anderen die hier geschreven hebben of soortgelijke ervaringen nog zullen opschrijven na mij: ik heb dus geen advies…. Het hangt ook erg samen met hoe jij in elkaar zit en de situatie met de man of vrouw in kwestie hoe snel jij hieruit kunt komen. Ik ben eruit gestapt omdat t echt niet meer ging. Ik ging er fysiek aan onderdoor, m’n kind zat in een ongezonde ruzie omgeving en m’n hele leven was bijna gestopt en draaide alleen nog maar om deze relatie, hem, overleven etc. Ik had m’n werk nog als afleiding maar ook dat ging eigenlijk niet echt meer. Ik moest dus iets doen. Gelukkig had ik dus nog die vaste baan en kon ik na een half jaar op een tijdelijke plek een appartement kopen, wat voor mij de reddingsboei was naar de rest van mijn leven. Maar oh oh wat kostte me dat veel moeite en wat deed t allemaal pijn!!! Dat prachtige huis achter laten, dat gezin, die droom etc…
En ik weet inmiddels ook van anderen die per ongeluk in zo’n soort verslavende relatie zijn beland of zo’n verslavende man hebben ontmoet, hoe ongelooflijk moeilijk het vervolgens los laten. Dus zodra je erin zit, zit je erin en is er geen weg terug. Er is wel een weg eruit maar deze ervaring zul je ws voor altijd met je mee dragen (afhankelijk van je situatie, persoonlijkheid en leeftijd).
Ik denk idd dat de sleutel ligt in jezelf en je jeugd en een leegte en gemis dat je daardoor ervaart, wat je nu met hem opvalt. Dus probeer er achter te komen waar die leegte door komt waardoor je hem zoveel macht geeft.
En bedenk dat je maar 1 leven hebt en hoe zonde het is dat je nu dat leven aan het vergooi en bent.
Zoals je hierboven leest zie je dat weggaan niet meteen betekent dat het lijden klaar is. Maar als je nog jong bent een geen binding hebt door bv kinderen dan kom je er zeker weten sneller over heen dan ik.
En stel dat je toch wilt blijven besef je dan een paar dingen:
– neem hem zoals hij is. Hij is zo , was zó en zal zo blijven
– gooi daarom geen olie op het vuur om te proberen te veranderen. Hij heeft zijn goede kanten, je bent immers verliefd op hem geworden, waardeer deze.
– en leidt zoveel mogelijk je eigen leven. Stel niet alles in t teken van zijn leven, ook al wordt hij boos dat je dat niet doet. Je kweekt er alleen maar meer respect door
– blijf kalm! Word niet boos. Laat je NOOIT uit je tent lokken!! Loop weg, negeer hem, haal de wind uit de zeilen door niet op hem in te gaan
– blijf ten alle tijden financieel onafhankelijk en als je bepaalde verbintenissen aangaat, wees dan ook zakelijk. Zorg dat je straks niet met lege handen staat (huis, zaak) terwijl hij dankzij al jou werk en energie en mss geld met het huis of de zaak er van door kan gaan
– bedenk dat het allemaal niet persoonlijk is wat er gebeurd, hij is gewoon zo. Maar jij laat hem begaan. Besef dat. Jij laat je zo respectloos behandelen en er zijn nou eenmaal mensen die daar misbruik van maken.
– wil je hem echt niet kwijt dan zul je moeten dealen (zoals hierboven beschreven) met alle negatieve kanten van hem, maar als je daar een relaxte zelfverzekerde modus in kunt vinden kun je wellicht ook de goede kanten weer zien waarderen en er van genieten.
Zolang je je maar niet van hem afhankelijk maakt! (Zoals ik toen heb gedaan)
Veel sterkte en succes! Van een ervaringsdeskundige
Bel mij als je geïnteresseerd bent!
0613212619
Voor een gezellig avondje samen
Ik heet Youri en ik ben 19 jaar. Blond, best gespierd en grappig
Ik hoor van jullie
Psygose
Hoi allemaal ik heb een psygose gehad en dat komt Door mijn obsessie van hugh laurie en nu zit hij in mijn hoofd en we praten telepatie s met elkaar Hoe bizar is dat he
Misschien helpt julie dit..mij iig wel
Boeddha
Er is niets mis met het liefhebben van iemand. Het probleem is wanneer je toestaat dat die persoon jou ‘bezit’ en je gehecht raakt aan die relatie. Dat is waarom we kunnen doorgaan als een geliefde ons pijn doet; we zijn bang die persoon en alle emoties die aan hem/haar zijn verbonden te verliezen.
Bewustwording van waarom we meer lijden creëren, hoeft niet noodzakelijkerwijs je zorgen weg te nemen. Het is nog maar het begin van loslaten wanneer we begrijpen waar we ons aan vastklampen.
“Je moet op zo’n manier liefhebben dat de persoon van wie je houdt, zich vrij voelt…”
Thich Nhat Hanh
Al onze worstelingen komen voort uit gehechtheid. We raken niet echt gehecht aan de persoon, maar aan onze gedeelde ervaringen. We blijven hangen aan de emoties die onze relaties in ons opwekken, blij of verdrietig.
“Gehechtheid is de oorsprong, de wortel van lijden; vandaar dat het de oorzaak van het lijden is…”
Dalai Lama
Nogmaals, er is niets mis met het vormen van banden van liefde en vriendschap. Het probleem is gehechtheid; wanneer we afhankelijk worden door ons aan anderen vast te klampen.
Gehechtheid houdt vast aan dingen die voorbij zijn aan hun tijd; we lijden omdat ze niet langer zijn wat ze waren (of wat we ervan verwachtten). Niet begrijpen dat alles vergankelijk is; verandering is de enige constante in het leven.
Het tegenovergestelde van gehechtheid is geen onthechting; het idee is niet om te stoppen met liefhebben of medelijden hebben met anderen. Niet-gehechtheid is het antwoord; laat emoties of ervaringen niet bij je blijven. Niet-gehechtheid is vrijheid van dingen en mensen.
Niet-gehechtheid is erkennen dat alles wat je ervaart vergankelijk is.
De Zen-leraar zei: “Niet-gehechtheid is precies het tegenovergestelde van scheiding. Je hebt twee dingen nodig om gehechtheid te hebben: het ding waar je aan gehecht bent en de persoon die gehecht is. In niet-gehechtheid, aan de andere kant, is er eenheid. Er is eenheid omdat er niets aan te hechten is.”
“Als ik loslaat wat ik ben, word ik wat ik zou kunnen zijn. Wanneer ik loslaat wat ik heb, ontvang ik wat ik nodig heb…”
Tao Te Ching
Onthoud dat wanneer er niets is om aan te hechten, er niets is om los te laten. Dat is het mooie van een niet-klevende geest.
“Het is mentale slavernij om vast te houden aan dingen die hun doel in je leven niet meer hebben…”
Chinonye J. Chidolue
Ga de werkelijkheid onder ogen dat alles ophoudt en dat einde het begin van iets anders wordt. Het leven is als een boek; je moet de bladzijde omdraaien om een nieuw hoofdstuk te beginnen.
“Alles dat een begin heeft, heeft een einde. Sluit daar vrede mee en alles komt goed…”
Jack Kornfield
Het doel van je leven is de reis, geen bestemming bereiken. Je geest is als een rugzak; als je hem vult met zware stenen, zal het je reis moeilijker maken.
“Vasthouden is geloven dat er alleen een verleden is; loslaten is weten dat er een toekomst is…”
Hoi iedereen, allemaal heel herkenbaar. Pas na 25 jaar kwam ik er achter dat ik telkens weer koos voor relaties met “onbereikbare” vrouwen, zelfs een huwelijk gehad van 10 jaar met 2 kids. Omdat de dames erg verschillend waren viel het patroon niet direct op. Enkele waren zeer duidelijk aanwezig maar dag later namen ze weer afstand (vooral emotioneel) en andere waren de gehele relatie koud zeg maar.
Pas de laatste jaren ben ik mij gaan verdiepen in termen zoals co-depending, borderline, narcisme enz. en dat heeft mij veel geholpen dingen een plek te geven.
Zelf schaar ik mij onder de co-depender altijd bezig met het helpen vd dames die altijd wel iets hadden waar ze niet volwassen in waren. Ofwel financieel, ofwel qua woonsituatie, ofwel emotioneel.
Nu ik weet hoe het systeem werkt dat relatieverslaafden als een magneet zijn voor andere relatieverslaafden en/of hulpbehoevende mensen weet ik het een plek te geven en weet ik wat ik in de toekomst niet meer voor moet kiezen. Ook helpt het om mijzelf te vergeven en natuurlijk ook al de ex-vriendinnen die zo maf waren in mijn ogen. Ik gun ze alle geluk en hoop dat ze een weg vinden 😉
Ik wil een hele belangrijke tip meegeven tijdens het afkicken! Want ik heb mijzelf 2 jaar voor de gek gehouden met allerlei friends with benefit situatie, chatten, sexsite’s enz want ja dat is immers geen relatie!! Toch? Mijn tip is: kap met al het contact tenzij puur vriendschappelijk want je houdt jezelf voor de gek.
De bevestiging dat je er mag zijn, dat je waarde hebt, dat je ok bent krijg je immers ook van een one-night stand, ook van een FWB, ook van avonden chatten zelfs al gaat het niet over sex.
Dus ik noem het meer een aandachts/bevestigings verslaving.
Dus even een half jaar afleiding zoeken op ander vlak en besef het is een EGO dingetje.
Mij hielp het enorm om mij in deze materie te verdiepen, over hoe het Ego werkt, waar de aandachtsverslaving vandaan komt (sorry komt toch op de opvoeders uit) en hoe ht leven ook mooi kan zijn door te leren van jezelf te houden. Wordt je favoriete vader, wordt je eigen beste vriend, wordt je toffe zoon.
En geloof mij je mag er zijn, want als je dit forum bezoek heb je waarschijnlijk het zelfde probleem als iedereen hier. Heel je leven geef je enorm veel liefde, weet je hoe sterk en krachtig dat is!! Je stak het alleen in de verkeerde personen/relatie, op het verkeerde moment en op de verkeerde manier. Plus je vergat jezelf!
Dus 😉
Wauw Kees. Wat een mooie reactie. Ik herken dit ontzettend.
Mijn relatie is net geëindigd met een ontzettende femme fatale. Ze is te bloedmooi en de slimste vrouw die ik ken. Iedereen die haar ontmoet is meteen verkocht. Maar de relatie pakte echt toxisch voor mij uit.
Ze bedoelt het niet express dat geloof ik echt. Maar als ik niet oppas blijft ze contact met me zoeken en blijf ik hierin meegaan, terwijl zij het stopte.
Als ik diep naar mezelf kijk is het inderdaad misschien een Ego ding. Ik wil graag aan de wereld en mezelf laten zien: “kijk eens, ik heb deze vrouw wel kunnen temmen”. Dat ik daarvoor mijn hele leven mezelf in bloed, zweten en tranen zou moeten werken, lijk ik op de koop toe te nemen. Het is bizar.
Heb je leestips voor het ego?