Als (relatie)therapeut heb ik twijfel en verwarring hoog zitten. Het is namelijk een voorstadium van verandering, groei en nieuwe inzichten. Er is echter één situatie waarin twijfel vooral verlammend werkt: als het te lang duurt en partners elkaar klemzetten. Dat is voor de liefde funest.
Helaas is relatietwijfel geen wiskundepuzzel die je met een formule kunt oplossen. De meeste mensen kunnen hun twijfels niet zomaar ontcijferen en heftige emoties zoals angst, hechting, schuldgevoel, spijt, in de unieke interactie met de geliefde, maken het nog lastiger. Twijfel van de één, maakt de ander al snel onzeker, opgefokt, verdrietig of verward. En dat geeft de twijfelaar nog meer reden om te haperen. Dit geeft een vicieuze cirkel die zich lastig laat doorbreken. Vaak blijven partners een tijdlang morrend bij elkaar tot er iets dramatisch gebeurt of een van beiden er echt niet meer tegen kan. Soms verzanden dit soort relaties in een vermoeiende knipperlicht-toestand waarbij elke ‘pauze’ tot nieuwe hoop en energie leidt om het weer te proberen. Meestal met precies hetzelfde resultaat tot gevolg.
Soms zien partners de twijfel van hun partner als kwaadwil, net zoals vreemdgaan of schelden. ‘Jij ben diegene die twijfelt aan onze relatie, dús jij bent oorzaak van mijn pijn.’ De achterliggende boodschap is: het is jouw schuld, alleen jij kan het oplossen. Deze verwijtende houding maakt helaas nóóit dat de twijfelaar minder zal twijfelen. Het is namelijk geen bewuste keuze om te twijfelen, en iemand kan er niet zoals vreemdgaan mee stoppen omdat het onhandig is.
Partners belanden vaak in eindeloze discussies, bedoeld om die twijfel te slechten. Twijfelaars zeggen misschien iets als: ’Ik ben gewoon niet zo intellectueel als jij en jij houdt van reizen en avontuur en ik ben meer een huismus.’ Dat klinkt soms redelijk, maar het gevolg is meestal dat er nutteloze welles-nietes-discussie volgt. ‘Ik ben helemaal niet zo intellectueel en ik vind het juist fijn dat je een huismus bent.’ Waarom is zo’n debat zinloos? Ons brein zoekt pas achteraf naar argumenten die bij ons gevoel passen en níet andersom. De twijfelaar zal bij elk argument van de partner geneigd zijn te zoeken naar een tegenargument dat zijn twijfel juist bevestigt. ‘Jij vindt dat we dezelfde humor hebben? Nou ik weet nog toen we …’ Daar komt bij dat de twijfelaar vaak niet durft te zeggen wat hem echt dwarszit uit angst de partner nog meer te kwetsen.
Kortom: argumenten verhullen vaak de echte gevoelsmatige bezwaren en issues die je niet zomaar kunt wegpraten.
‘Het is je goed recht om verduidelijking vragen, maar probeer je partner niet te overtuigen of in de verdomhoek te zetten.’
Om erachter te komen waaruit de twijfel bestaat, en of het oplosbaar is, moeten beide partners soms tijdelijk ruimte en vrijheid creëren om het te onderzoeken. Dat voelt tegennatuurlijk: het ‘slachtoffer’ van de twijfel wil vaak niets liever dan de twijfelaar laten zien voor hoeveel pijn, verdriet en slaapproblemen deze zorgt. Die zal het gebrek aan controle willen compenseren door de twijfelaar in een hoek te drukken, eindeloze waarom-vragen te stellen of te willen overtuigen dat die twijfel ongegrond is. ‘Waarom wil je zoiets moois als wij hebben zomaar weggooien?’ Helaas zijn dit juist prima manieren om de twijfelende partner verder onder druk te zetten en verder weg te duwen. Iemand een schuldgevoel aanpraten, helpt de liefde nooit.
Ben jij het slachtoffer van de twijfel? Een stap terugdoen en je twijfelende partner (tijdelijk) de twijfel gunnen is het beste wat je kunt doen. Het is je goed recht om verduidelijking vragen, maar probeer je partner niet te overtuigen of in de verdomhoek te zetten. Een onderzoekende, niet-veroordelende houding, brengt je meer dan een defensieve houding waarmee je jouw partner continu met jouw boosheid en angsten confronteert. Sterker nog: vaak is het vrij kunnen uiten van de twijfel een goede manier om tot elkaar te komen en de relatie een nieuwe boost te geven. In ieder geval komen jullie er zo sneller achter waaruit de kern van de twijfel bestaat.
Waaruit bestaat de twijfel?
Vaak wordt relatieonvrede in krachtige, maar vage taal aangekondigd: ‘Ik mis het wij-gevoel’ of ‘De magie is gewoon weg.’ Laat deze stellige taal je niet afschrikken en vraag oprecht naar wat dat in de praktijk betekent. ‘Waaruit bestaat dat wij-gevoel voor jou dan concreet?’ Hoe ziet dat eruit? Wat maakt precies dat je het eerst wel had? Zou het nog terug kunnen komen?’ In relatietherapie blijkt het wij-gevoel soms al terug te kunnen komen wanneer de partner vaker sms’t, kookt en geïnteresseerde vragen stelt. Iets wat jij de ene partner als een ‘onnodige sms’ ziet, kan voor de ander betekenen dat jij hem of haar ‘serieus neemt’. Vaker vertellen wat jou écht bezighoudt of een leuk uitje regelen kan de magie op ‘magische’ wijze doen terugkeren. Soms is de betovering voorgoed weg, maar durft iemand dat nog niet aan zichzelf of de partner toe te geven.
In elk geval is het allerbelangrijkste – voordat jij boos wordt, jezelf gaat rechtvaardigen of in je schulp kruipt – erachter komen wat je partner concreet in de relatie mist. Niet als vaag verwijt (‘Ik wil gewoon serieus genomen worden’) maar als concreet en positief geformuleerde wens: ’Ik wil dat je me betrekt bij aankopen en belt als je te laat bent.’ Pas als je concreet weet wat iemand verwacht, kun je bepalen of het iets is wat je überhaupt kúnt en wílt veranderen. Dat is de hamvraag in elke liefdesrelatie: kúnnen en wíllen jullie elkaar tegemoetkomen in wederzijdse verwachtingen?
Volgens psycholoog Dan Wile valt ongeveer 70 procent van alle conflicten helaas in de categorie ‘permanent’. Na vier jaar vervolgonderzoek ruziën echtparen nog steeds over precies dezelfde dingen als in het begin.Aan sommige onvrede valt prima te werken, aan andere niet. Communicatieproblemen en kleine huishoudelijke geschillen zijn met voldoende goedwil eenvoudig op te lossen, maar verschillen in basisbehoeften en persoonlijkheden niet. Als je partner wil dat je zijn hobby of interesses deelt, dan kun je daar nog voor openstaan. Andersom ook. Doe een zeilcursus, pik een housefeestje mee, ga mee naar die parenclub als je het aandurft. Maar als jullie van elkaar verwachten dat de ander een fanatiek zeiler, extraverte feestganger of swinger wordt, dan hebben jullie een onoplosbaar probleem. Jullie kunnen best wat meer moeite voor elkaar doen, maar een andere persoonlijkheid zullen jullie allebei niet krijgen. Wilde: ‘Bij het kiezen van een vaste partner kies je onvermijdelijk ook voor een specifieke reeks onoplosbare problemen waarmee je de volgende tien, twintig of vijftig jaar zult worstelen.’ Zijn conclusie na een reeks onderzoeken: ‘Het heeft geen zin om te wachten tot je partner verandert, want dat zal nooit gebeuren. In goede relaties worden permanente problemen dan ook niet opgelost, maar beide partners zoeken en vinden samen een manier om ermee om te gaan. Mensen die hun partners proberen te veranderen maken zichzelf en de ander daarmee gek.’
‘Een andere valkuil daarbij is helaas wel dat lastige relaties soms extra verslavend zijn.’
Het besef dat een partner niet zal veranderen is misschien pijnlijk, maar soms broodnodig. Intens van iemand houden betekent helaas niet dat je bij elkaar past. Soms zijn behoeften en persoonlijkheden gewoon te verschillend. Hoeveel je allebei ook je best doet, de relatie zal dan altijd onbevredigend blijven. Iemand die een gezin wil, heeft weinig te zoeken bij iemand die dat niet wil. Iemand die verlatingsangst heeft en veel bevestiging nodig heeft past niet bij iemand die bindingsangst heeft en nogal onafhankelijk en op zichzelf is. Iemand die heel koppig en dominant is, botert niet met iemand die dat ook is. Enzovoorts. Na een paar serieuze relatiepogingen, zouden deze mensen wijs genoeg moeten zijn om de stekker eruit te trekken. Twijfelaars belanden helaas vaak in een knipperlichtrelatie omdat ze halfslachtig doorgaan en daardoor het knagende gevoel houden dat er meer in hun relatie zit dan er uitkomt. Het is voor twijfelaars daarom zinnig om er tenminste één keer echt voor te gaan. Dat voorkomt spijt, schuldgevoel en nog meer twijfel.
Een andere valkuil daarbij is helaas wel dat lastige relaties soms extra verslavend zijn. Hoe meer bloed, zweet en tranen je aan elkaar kwijt bent – iets wat juist in lastige relaties gebeurt – hoe moeilijker het is om het verlies te nemen. Deze paradox wordt ook wel de Illusie van de investering genoemd. Je hoopt vergeefs dat alle moeite uiteindelijk toch wordt beloond, waardoor je er te lang mee doorgaat. Het is precies de reden waarom mensen een langdradige of vervelende film uitzitten, waarvan ze eigenlijk al na vijf minuten wisten dat het niks zou worden: ‘Ik had er verdomme 12 euro voor betaald en was op een gegeven moment al halverwege: ja dan wil ik het einde zien ook.’
Voordat twijfelaars besluiten de relatie echt te beëindigen is het goed te weten of ze niet onnodig verblind werden door onrealistische verwachtingen. We zijn allemaal opgegroeid met romantische sprookjes en irreële fantasieën over liefde. Lees voor de grap eens wat willekeurige profielteksten op een datingsite. De gemiddelde dater zoekt het onmogelijke. Mannen zoeken soms naar vrouwen die er standaard uitzien alsof ze van een fotoshoot komen, hun absurdistische humor delen en graag met hen in de modder willen kamperen. Die vrouwen bestaan alleen in hun hoofd. En die gespierde lange avonturier met een topbaan die voor zijn lol Tsjechov leest, het libido van een jonge stier heeft, heel graag een gezin wil en niet vreemdgaat bestaat niet. Of hij is bezet. Of hij gaat stiekem toch vreemd en zit aan de drugs. Deze droomplaatjes staan een normale relatie met iemand van vlees en bloed vaak in de weg. In een gewone relatie heb je al snel te maken met slechte muzieksmaak, oninteressante verhalen, ochtendhumeuren en andere onhebbelijkheden. Jarenlange hersenspoeling met sprookjes over liefde en seks hebben ons daar allergisch voor gemaakt. Veel mensen komen pas na hun dertigste tot de conclusie dat hun ideale partner of romantische archetype helemaal niet bestaat. En soms komen mensen er dan ook achter dat ze het zo slecht niet hadden met hun vorige partner. Ik ken mensen die zich nu een beroerte daten om een bijna identieke partner tegen te komen die ze ooit zelf hebben gedumpt. Het is lastig op waarde te schatten wat je hebt als je er middenin zit of een beperkt referentiekader hebt. Hierom zullen (vooral jonge) mensen af en toe prima relaties (moeten) verbreken om erachter te komen dat die breuk helemaal niet nodig was.
Hoe lang het ook duurt, de belangrijkste liefdesles is: de ideale partner bestaat niet, en het komt de liefde ten goede om dat te weten.
Dat neemt overigens niet weg dat er genoeg partners overblijven die je beter toch kunt vermijden. Partners die, nadat ze eerder beterschap beloofd hebben, nog steeds liegen, schelden, manipuleren, slaan en vreemdgaan bijvoorbeeld. Gok er voor het gemak en jouw levensgeluk maar op dat deze mensen nooit zullen veranderen. Al helemaal niet als jij hun wangedrag keer op keer toch toelaat. Misschien dat zo’n partner op het moment suprême oprecht spijt heeft, maar de kans dat hij/zij dat in de toekomst weer vergeet is groot als het al eerder is gebeurd.
Wil je weten of jouw partner in de toekomst echt zal veranderen? Een nuttig gezegde uit mijn leerboek over systeemtherapie luidt: ‘Eén keer is toeval, twee keer is verdacht, drie keer is een patroon.’ Wie geen ezel in de liefde wil zijn, moet af en toe genadeloos eerlijk naar zichzelf en de partner zijn. Maar vooral naar zichzelf.
Meer weten? Lees dan ook eens de boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012)
Psycholoog, (relatie)therapeut, schrijver. Zoekend naar antwoorden op lastige levensvragen. Meestal tevergeefs. Meer info: marcelinolopez.nl.
Lees ook eens zijn boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012).
74 reacties
Leuk artikel
Leuk artikel Marcelino!
groetjes Najat
Maar wat kan de twijfelaar
Maar wat kan de twijfelaar doen om van zijn/haar twijfel af te komen?? Erg lastig… Groet van een twijfelaar
Het is absoluut mogelijk om van twijfel af te komen, maar daarvoor is het heel belangrijk om er eerst achter te komen waar je twijfel vandaan komt. Het kan namelijk heel goed zijn dat je twijfel niet aan je relatie ligt! Als je het niet uit wil maken, maar bang bent dat het moet (omdat je intuïtie je gaat vertellen dat je het uit moet maken, of omdat je er toch ooit nog een keer achter gaat komen dat dit ‘m niet is), is dat een teken dat het misschien niet aan je relatie ligt. De twijfel kan dan nog steeds super echt voelen! Maar twijfel is ook een beschermingsmechanisme. Het kan je helpen om te beschermen tegen de angst voor afwijzing bijvoorbeeld, en verlating. Als je de ander maar minder leuk vindt, doet het minder pijn als je afgewezen wordt. Het kan heeel goed zijn dat je rationeel helemaal niet bang bent om afgewezen te worden in deze relatie, dus dat dit volledig onbewust gebeurt. Als je je angsten, oude wonden, pijnen en trauma’s die onder de twijfel liggen gaat helen en loslaten kan je twijfel ook oplossen. Er zijn verschillende manieren om al die dingen los te laten, maar één ervan is bijvoorbeeld ’tapping’: een eeuwenoude techniek die je helpt om angsten, negatieve emoties en gevoelens los te laten. Maar daarnaast is het ook heel belangrijk en waardevol om te weten hoe twijfel werkt en hoe je gedachten en gevoelens werken. Het is echt mogelijk om weer superhappy te worden in dezelfde relatie waar je nu zo in twijfelt (ik ben na 5 jaar intense twijfel weer gelukkig geworden, en ik heb ondertussen meer dan 500 meiden uit twijfel geholpen!).
Goedendag,
Ik heb mijn relatie verbroken, gezien ik meerdere malen tegen hetzelfde ben aangelopen in deze relatie. Er wordt beterschap beloofd, maar telkens lopen we tegen hetzelfde aan. Manipulatie, leugens, wantrouwen, controle, etc. Ik zal nooit meer met deze man samenwonen en ik denk ook niet dat deze man niet echt therapie zal accepteren in de zin dat hij er achter gaat staan, want anders heeft het geen effecht. Nu de vraag of wij in de toekomst vrienden kunnen blijven? We hebben nog een huis netjes achter te laten dus hebben contact en moet zeggen dat dit heel goed gaat. Er is ook geen sprake van stalking op dit moment. Nu zou ik, gezien hoe hij is, zo weer terug gaan, maar ik ga dat niet meer doen. Ook echt duidelijk gemaakt. Ik voel me wel heel erg aangetrokken en soms nog seks gehad als ik in ons huis was (niet altijd) en dat voelde fijn. Hij zegt akkoord te gaan om niet meer samen te wonen en “vrienden” te blijven. Is het handig zo’n verstandshouding te houden in de toekomst (waarschijnlijk niet), maar het voelt nu heel goed. Wil mijn eigen huisje en eigen leven (eigenlijk het liefst met hem als vriend). Ik ondervind nu geen problemen. Ik ben ook erg aan het twijfelen en misschien dat een tijdje radiostilte goed is als de woning weg is? Ook al gaat het nu goed.
Ik hoor graag wat advies terug.
Hi Paulien,
Zou je me iets meer kunnen vertellen over de verschillende methodes om van twijfel af te komen ? Je zegt dat je al veel dames hebt geholpen hiermee en ik kan je hulp wel goed gebruiken nu.
En als je twijfelt of je hem
En als je twijfelt of je hem wel aantrekkelijk vindt en het voelt soms heel onnatuurlijk aan als je bij hem bent? Mijn exen waren minder knap dan hij maar toch werd ik daar wel warm van als ik ze aankeek en bij hem niet. Met mijn exen had ik veel minder gemeen en toch voelde ik me bij hen meer thuis. Hoe kan dat nou. Qua interesses liggen we veel meer op 1 lijn dan mijn exen en ik. Ik voel ook genegenheid. Maar ben niet verliefd. Mis hem wel als ik hem een paar dagen niet zie. Maar wil ook wel weer graag weg als ik hem te vaak zie, bijvoorbeeld elke dag. En dat had ik met mijn exen niet. Die wilde ik zo vaak mogelijk zien. Ik ben iemand die graag samen is met de partner. We zijn nu een paar maand samen maar ik blijf twijfelen. Ik vind het heel moeilijk. Wat moet ik doen, ik weet het écht niet!
begrijp je
Ik heb precies hetzelfde gevoel..5maanden zijn we samen.
Ik kan hem geen 3 dagen missen , maar heb wel na drie dagen met hem een rustdag nodig voor mezelf..
Alleen,ik hou wel van hem en wil hem niet kwijt hij is perfect..Maar toch ik twijfel soms , niet altijd maar ik ben ook zoiezo een twijfelaar. Ik vraag me af hoe het nu is bij jou? beter of zijn jullie al niet meer samen?
ik heb ook hetzelfde gevoel
ik heb ook hetzelfde gevoel.ik voelde me ook zo aangetrokken bij me ex,want toen hij bij mij kwam dan werd ik altijd blij en ik voelde mezelf altijd zo gelukkig.maar mijn vriend met wie ik nu ben is heel anders ik voel dat hij niet van me houdt,want wat ik van hem wil krijg ik niet en hij vindt dat ik zomaar naar dingen zit te denken.ik voel me zo bezorgd,want ik heb zoveel keren met hem gesproken,maar hij snapt het en hij wordt heel snel kwaad,als hij hem erop wijst.
Houden van
Ik voel me getroost dat ik niet de enige ben die twijfelt. Toch moet het me van men hart. Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samen, maar het liep vanaf het begin fout naar mijn mening. Ik wilde hem en hem alleen. Hij twijfelde. Ik gaf hem tijd. Veel tijd. Na een hele lange tijd begon ik te twijfelen… Ziet hij me wel graag? Waarom nemen we geen stap vooruit? Waarom kiest hij steeds voor andere dingen, zichzelf… Maar niet mij?
In mijn angsten nam ik afstand van hem. Hij merkte het niet want we woonden ver van elkaar. Vaak heb ik letterlijk gezegd dat ik me eenzaam voelde. Hij vond dat ik sterk moest zijn.
Ik zocht dan maar naar nieuw gezelschap, aandacht, liefde… Ik wilde dat hij het ging afbreken. Ik heb het zover laten komen dat hij me wel moest afstoten. Lees( ik heb hem bedrogen en hij heeft alle contact met me verbroken. Op dat moment twijfelde ik weer: voel ik me opgelucht, verdrietig, … Of miste ik hem? Voordien zou ik nooit iemand zo kunnen kwetsen. Want oh ja ik heb hem diep gekwetst. Dat heb ik achteraf beseft. Dit kwetste mij dan weer..nu nog Ik was er van geschrokken. Dacht dat hij toch geen toekomst zag. … Allemaal mijn fout. Nu ongeveer 5 jaar later, zijn we nog steeds samen maar de start (door mijn fout) blijft ons uit elkaar drijven. Misschien verdien in hem niet en moet ik eindelijk de knoop doorhakken .. Twijfel! Hou van die vent! Maar mis mezelf… Waarom heb ik hem anders zo gekwetst? En blijven we ermee worstelen? XXX p
Maak nu hetzelfde mee..bij identiek. Het is zo vermoeiend. Er blijft niks meer van jezelf over.
Je kunt me een privé mail sturen als je een keer wilt kletsen.
Als er bijna niks meer over is van de persoon die je ooit was, is er iets goed mis.
Mis je jezelf dan niet? Hoe kan je dan nog weten wat jij wilt en wat jij nodig hebt?
Ik hoop dat je er inmiddels uit bent – dat je een besluit hebt genomen en je leven voor jezelf leeft. Je hebt er immers maar één. Veel wijsheid toegewenst.
twijfel over mijn gevoel of angsten?
Eerst en vooral, ik vind dit een super artikel. Het normaliseert de ’twijfelaar’..In mijn huidige relatie twijfel ik al vanaf het begin..Ik ben verliefd op zijn persoonlijkheid, op zijn eerlijkheid. Daarentegen houd ik niet altijd van zijn manier van handelen, van praten,.. Hij heeft heel weinig ruggegraat, is heel beïnvloedbaar, ik knap daar enorm op af. Ik geloof niet dat ik hem zal veranderen maar wel dat hij kan evolueren..Vinden jullie dit naïef van me om daarin te geloven? Vervolgens zit ik nog met iets. Nu zijn we 5 maanden samen en op een manier ben ik me, ondanks de twijfels toch ferm beginnen hechten aan hem. Die ergernissen daarentegen verdwijnen niet, de twijfels ook niet. Nu probeer ik hem te veranderen want ik irriteer me aan alles en ik ben er mezelf in aan het verliezen..Ik weet niet of ik nu mijn gevoel wil forceren of dat ik hem, ondanks de vele irritaties toch probeer te veranderen, net omdat ik me aan hem begin te hechten…Alle reacties zijn welkom.
twijfel
Hetgeen wat ‘bergmeisje’ schrijft, klinkt erg bekend.
Twijfel vanaf het begin, is dit de juiste keuze.. Maar alsof het vanzelf gaat , je houd van zijn persoonlijkheid, hebt veel dingen gemeen en deelt momenten die je samen hebt meegemaakt. Je gevoel spreekt, net als je hart alleen is het totaal verschillend. Bij hem blijven geeft een bepaalde zekerheid, weet je (bijna) wat er komen gaat , anderzijds wéét je als er weer iets gebeurd, dat je zo niet verder wilt. Zoals we tegen elkaar doen , zo had ik dat nóóit gedacht toen we elkaar voor het eerst zagen.
De twijfel, op momenten dat hij zijn best doet , door dingen voor te stellen zoals een wandeling of het begrip.
Maar .. weinig ruggengraat, hij is beïnvloedbaar en de manier van praten en denken is niet altijd even charmant.
Je mag en kan een ander niet veranderen, iedereen is zoals hij is. Niemand is perfect.
Maar . Wanneer kies je en is dat je gevoel? Je wilt een/de ander géén pijn doen of kwetsen.
Twijfel
Twijfel komt uit jezelf en niet door de partner. Probeer jezelf te veranderen en niet de ander!
Jij kunt werken aan jezelf.. Dat heet ontwikkelen.
Niet akkoord! Twijfel komt
Niet akkoord! Twijfel komt voor een stuk omdat er een aantal zaken niet lopen zoals het hoort, maar het is volgens mij dan de bedoeling dat beide partners eraan werken. Als je jezelf teveel gaat veranderen, zal je op termijn jezelf verliezen en dat is ook nefast voor de relatie op termijn!Beide partners zijn nodig om de relatie te doen slagen.
tweivel
We wonen een half jaar samen ,nadat we eerst een half jaar uit elkaar. Waren omdat hij geen relatie wilde ,ik werd ziek hij keam terug en wilde voor mij zorgen en samen wonen
Mujn liefde voor hem was weg na dat we gestopt waren
En toen hij me croeg dacht ik als we samen zijn en ik vertrouw hem in zijn liefde ,dat hij het niet voor mij geld doet
Dan komt alkes wel goed
Maar de intiemiteit mis ik in deze relatie,hij geeft er niet zoveel om
Maar ik ,,,wil voelen en zien dat hij van me houd ,houden van is toch pasie in je relatie of niet?
We hebben er over gepraat hij zegt dat ik teveel erop zit ,maar dat is niet waar ik durf hem niet eens aan te raken ,,want hij schud me hand weg ,of zegt nee wanneer ik vraag wil je een kus
Maar als hij knuffels wil vraagt hij erom
En dan waarom ik nooit knuffel ,het maakt me inzeker
En me houden van ,,komt niet terug op. Deze manier ,,,ik wil die pijn niet voelen ,afwijzing
Maar we leven als broer en zus kiggen in bed zonder elkaar aan te raken
Word met de dag eenzamer
Ja hij zorgt goed voor mij ,.maar ik wil pasie
Iemand die me vast houd. Waarvan je voelt hij houd van je
Ok zitten vaak hand in hand ,,zegt altijd hoe knap ik ben en dat hij van me houd
Ben ik nu gek
Hij wil trouwen maar ik tweivel
Of wat ik wil bestaat niet
Is echte liefde ,zoals wij leven
Hij zegt dat ik te veel fantasie. Heb dat het niet bestaat wat ik wil
Ik 51 hij 55
Bestaat het echt niet op deze leeftijd ,,,lieg ik mezelf voor
Is dit alleen voor jongeren pasie
Intimiteit
Mijn ouders hadden de passie die u hierboven beschrijft tot op hoge leeftijd. Intimiteit voelen is denk ik de basis van een liefdesrelatie. Ik mis het zelf ook in mijn huidige relatie en weet dat het bestaat dus zal ik verder op zoek gaan. Lastig is het wel om de keuze te maken, maar ik wil later geen spijt krijgen.
Keuze maken
Hoe ik je verdriet lees, zie ik mezelf. Je houd vast aan iets… Maar dat iets is niet ” liefde”. Ik heb het ooit meegemaakt. Liefde… Is steeds meer houden van. Elkaar missen ookal sta je naast mekaar. Ik ga er opnieuw naar op zoek. Voor minder doe ik het niet. Jezelf graag zien, is ook zorgen dat diegene waarvan jij houdt, op zijn minst evenveel naar jou verlangt als jij naar hem. Ik vraag me soms af waarom mannen het zo gemakkelijk maken voor zichzelf en tegelijk moeilijk. Want veel heb ik als vrouw niet nodig.. Wat lieve woorden, af en toe een knuffel… Op dezelfde golflengte zitten in discussies, vind ik minder belangrijk.. Gewoon wat affectie. Is alles wat een verliefde vrouw nodig heeft
Controleer
Uw spelling. Hoe is het zelfs mogelijk er zo naast te schrijven.
spelling
Wat een ontzettend kinderachtige reactie. Zijn we hier bezig met een taalles, of met heftige gevoelens? Misschien is die persoon wat dyslectisch, wat zich vaak sterker manifesteert in emotionele situaties. Wat geeft zo’n fout nou als je met dit soort gevoelens bezig bent? STAKKER.
Wat moet ik nu
Beste mensen,
Ik zit in een relatie van 2 jaar met mijn 3 jaar jongere vriend.
Het scheelt niet veel maar ik merk gewoon dat hij zo nu en dan jonger is dan ik. Hij heeft veel
‘Puber’ trekjes.
Bij ons was her liefde op het eerste gezicht. We konden niet zonder elkaar.
Na 2 maanden checkte ik zijn pc en kwam erachter dat hij met anderen meiden (sexueel gevoelig) chatte..
Ik was hier kapot van, hij was zelfs bij mij ingetrokken.
Ik voelde me bedrogen en werd vreselijk onzeker.
Hij heeft zich daarna naar mij toe bewezen eerlijk te zijn en dit is hij ook. Want daarna wilde ik ermee stoppen omdat ik hem niet vertrouwde. Hij was daar zo kapot van!
Na die heftige periode ben ik helaas mijn respect voor h
Verloren.
Ik walg soms van hem, word snel geiriteerd en als we ruzie hebben wil hij heel snel overheersen. Begint te schreeuwen, schelden, wordt aggresief ( niet naar mij).
Dit heeft te maken dat hij een verschrikkelijke jeugd heeft gehad.
We zitten nu op dag 3? Met ruzie.
Ik heb donderdag het hele huis schoon gemaakt, ik kom vandaag thuis van werk en het is 1 bende. Honden zijn niet uit geen eten gehad, terwijl ik had gevraagt of hij het netjes wilde houden.
Waar is onze passie gebleven? Ik word dit zo zat!
🙁
emotioneel vreemdgaan
Dit soort gedrag vind ik niet door de beugel kunnen. Ieder zijn eigen privacy of niet. Ik kies ervoor om open en eerlijkheid te geven (gedeelde wachtwoorden). Dit is emotioneel vreemdgaan in mijn ogen.
herkenbaar
@Ks
Het is net alsof je mijn relatie beschrijft…
Ik ben ook 2 jaar samen met iemand, waarvan ik ook in de eertse weken intieme gesprekken had gelezen op zijn pc en daardoor ook mijn respect en vertrouwen verloren was. Maar ik wist ook hoe gek we met elkaar waren.. ik wilde hem hierom nog niet opgeven, maar nu denk ik, had ik dat maar wel gedaan? En anderzijds kan ik me niet voorstellen dat ik hem niet in mijn leven had gehad als ik er toen een punt achter had gezet. Ik dacht dat t wel goed zou komen. Nu heb ik alleen wel de neiging altijd zijn spullen te checken en hebben we constant ruzie en heb ik echt totaal geen respect meer. Maar ik hou van hem. En nu ben ik rustig de tijd aan het nemen om te bedenken of ik nou van hem houd als een goede vriend of als partner.
Inderdaad bij mij ook, ik ben de enige die zich verantwoordelijk houd en die altijd met de rommel achter blijft in huis. Hij doet maar wat hem uitkomt, laat thuis komen, plannen veranderen etc. Alhoewel ik ook merk dat hij echt ook moeite voor mij wil doen en ook doet. Toch.. mijne heeft ook een moeilijke jeugd gehad, beide ouders verloren. Ik geef om hem, maar ik voel ook geen passie meer. Ik ben niet gelukkig in de relatie en hij ook niet. Bijna liegt vaak om kleine dingen en ik heb altijd t idee dat hij iets achterhouden.. Maar we houden van elkaar en denk dat we daarom door blijven gaan. Hij is 2 jaar jonger en we verwachten over een maand een kleine en daar zijn we beiden trots op. Maar soms denk ik en voelt t idee ook goed als we als vrienden door gaan. Gek he, om dat nu te bedenken, terwijl zwanger.. heb het voorgesteld om als vrienden door te gaan, maar hij wil t niet. ik voel me op de 1 of andere manier, voor t eerst, na 2 jaar niet meer tot hem aangetrokken.. en ik mis hem niet wanneer hij weg is, tis meer dat ik iemand mis die voor gezelligheid zorgt. Tja.. dit zijn op zich wel genoeg alarmsignalen dat t eigenlijk over is he…
Twijfel
Mooi artikel wat ook het psychologische perspectief van de twijfel mooi omvat. Ik ben echter van mening dat twijfel niet een opzichzelfstaande last is, het is een fabricage van de psyche in een uitzichtloze situatie. Twijfel wordt ons ingefluisterd vanuit ons oeroude instrument, wat ons eigenlijk helpt om te overleven. Overleven is tegenwoordig geen luxe meer want er zitten geen roofdieren meer in de bosjes dus wat gebeurt er? Dit instrument schiet zijn doel voorbij en spreekt ons twijfel in over banale zaken. Twijfel is niet iets wat je zelf ‘doet’ het is een passief proces en wordt gegenereerd in ons brein. Als een twijfelgedachte tot het leven is geroepen wordt deze naar de ‘ik’ gestuurd, ons gevoelswezen. En veroorzaakt vervolgens een emotioneel gevolg (bijv. irritatie, boosheid, wanhoop etc.) wat veel mensen niet weten is dat wij met ons bewustzijn ‘observeerders’ zijn van het schouwspel tussen ons ratio en ons ego. Wij zijn toeschouwer van onze eigen gevoelswereld en de ellende die daar uit voortvloeit. Het is echter tijd om in te zien dat je zelf in kunt grijpen. Je kunt gedachtes namelijk ‘filteren’ op zijn weg van het brein naar de gevoelswereld. Als observeerder heb je de macht om gedachten toe te laten tot je belevingswereld, of om deze zijn kracht af te pakken. Conclusie: je HEBT twijfels maar laat ze zelf toe tot je gevoel, en op deze manier je leven beïnvloeden. Neem het heft in handen mensen.
Ingrijpen bij twijfel
Een heel mooie en in principe duidelijke reactie over twijfel. Als ik goed begrepen heb een soort van alarmbel in tijden van gevaar. Helaas is het stoppen van twijfel een bijna gek makende klus, omdat twijfel inderdaad naar de ik, het gevoel gestuurd wordt. En helaas ga je bij het maken van een beslissing, tenminste ik, negen van de tien keer uit van je gevoel. Voor mij is mijn gevoel mijn leidraad zonder mijn gevoel leef ik niet. De oorzaak van mijn twijfel ligt in een uitgesproken wens tot echtscheiden. Ik heb er erg lang mee rond gelopen en nu eindelijk na jaren heb ik het ter sprake gebracht. Ik was zo overtuigd dat dit was wat ik wilde. Een huwelijk waarin al jaren problemen niet werden uitgesproken, geen persoonlijke aandacht voor elkaar, geen gevoel van liefde meer voor elkaar en een gevoel van eenzaamheid zo groot dat het bijna niet te beschrijven is. Een sfeer …zo ongelofelijk koud waardoor het hele gezin ontwricht is. En nu nadat we er samen over gesproken hebben en de druk is van de ketel, begin ik te twijfelen. Zo ongelofelijk te twijfelen en mijn gevoel veranderd hierdoor, hoe hard ik er ook tegen vecht. Precies zoals je het omschreven hebt. Er is mij ooit geleerd dat je gevoel zuiver is en leidend zou moeten zijn bij het nemen van beslissingen. Is het dan niet eerder zo dat twijfel juist aanzet tot nog dieper nadenken om zo tot een zuivere beslissing te kunnen komen.
Als je nooit naar elkaar uitspreekt dat er twijfels zijn, of ontevree,dan kun je ook niks oplossen. Juist als je weer met elkaar gaat praten leeft de relatie weer op natuurlijk ♡
Ook zoiets pijnlijks
Ik heb nu een jaar een relatie. Ik ben 32 jaar en heb een meid met kind van 1,5 nu. (van haar). Na half jaar kregen we veel ruzie en we woonden in een klein flatje. Nu zijn we net verhuisd en de flat is opgezegd. Ze wil me veranderen naar de oude en ben aan de ritalin gegaan, gestopt met roken. De bijwerkingen werden mij bijna fataal en door dat twijfelt mijn vriendin terwijl ik hele erge hoop heb dat ze weer gevoel heb. tot die tijd hebben wij een break. wel naast elkaar slapen maar geen seks. wel knuffel maar geen zoenen. ik wacht op het verlossende woord. Dat doet zeer! Nu zoek ik steun en kan ik het niet krijgen. erg vervelend
ik kan het niet geloven
Mijn man en ik zijn 9jr samen, net 1 jaar getrouwd. Nadat mijn man mij ten huwelijk had gevraagd veranderde er nogal wat. Ivm de crisis moest ik alleen nog maar savond werken waardoor wij elkaar door de weeks niet meer zagen. Dat is alles behalve goed voor je relatie. Toch hadden we het nog leuk samen. Nu 2 weken geleden ligt mijn man huilend in bed en zegt dat die het niet meer kan. Hij is niet meer verliefd. Is naar zijn broer gegaan en vanavond hebben we voor het eerst gesproken. Hij wil scheiden er is niks meer aan te doen en het spijt hem. Hij loopt hier al een jaar mee, ja al voordat we trouwden. Hij heeft alles in zn 1tje gedaan heeft mij nooit wat laten weten en nu, nu is er niks meer aan te doen dat kan toch niet. Hij zegt dat er geen ander is en dat geloof ik. Hij us in een negatieve spiraal terecht gekomen en ja daar kom je in je 1tje niet uit. Hij ziet ook niks meer positief en ik moet er maar over nadenken wat we met het huis enzo gaan doen
Hij gaat kapot aan schuldgevoel, logisch. Maar ja is het wel echt over of is het psychisch?
knap kolote
Ga eens naar de dokter samen voor evt therapie. Mischien is hij depressief
onzekerheid
Mijn man en ik zijn nu bijna 11 en half jr samen waarvan 8 jr getrouwd.de laatste paar maanden zijn er veel ruzie,s geweest en van mijn kant uit veel verwijten na hem financiele zorgen frustraties,ik heb hem een brief geschreven met mijn welgemeende excuses en rozen.we hebben hier ook over gepraat hij weet dat ik ontzettend veel van hem houd,we slapen nu twee maanden appart hij voelt zich prettig hierbij zijn gevoel staat op nul er is nu wel rust in huis geen ruzie,ik moet erbij zeggen hij heeft een vrouw leren kennen en heeft ermee geskypt nu op het moment niet meer zegt hij maar heeft wel nog skype.hij zegt ik mijn gevoel is 50/50 voor mij ik heb hem zeer gekwetst.maar ik ben zi onzeker zit op het moment ziek thuis hierdoor.komt ons huwelijk goed wat te doen hem de ruimte en tijd geven.groetjes
Ik weet het niet meer
Wij zijn 13 jaar samen, 1,5 jaar getrouwd, een dochter van 3 en een zoon van 6. Ik twijfel enorm aan onze relatie en weet op dit moment niet meer hoe we verder moeten gaan. Ik heb mij vaak gekwetst gevoeld, alleen gevoeld, in de relatie. Ik word nu gauw boos op hem, en daar heeft hij weer last van. We hebben het nooit goed opgelost, hij weet niet hoe en vraagt het mij. Hij is niet met een ander gegaan hoor, het gaat meer om keuzes waarbij ik nooit op de eerste plek kom, mijn gevoel negeren en niet voor mij zorgen. Hij zegt dat hij ontzettend veel van mij houdt, maar ik voel geen samen zijn. Hij is alleen en ik ben alleen in onze relatie. Ik kan er niet meer tegen, maar ik wil ook niet stoppen. Ik ben bang dat ik hem toch ga missen. Soms gaat het ook weer heel goed tussen ons, en voel ik mij verliefd. Het gaat er op en af. Ik ben daarom bang om er een punt achter te zetten, bang dat ik spijt krijg.
Na lang alleen geweest te
Na lang alleen geweest te zijn met mijn dochter had ik een fantastische vrouw ontmoet die precies wist wat ze wilde; huisje boompje beestje en een kindje.
Alles klopte tussen ons, de aantrekkingskracht, humor, fantastische seks wederzijdse interesses enz enz., nog nooit heb ik voor iemand zoveel liefde gevoeld.
Ik dacht dat ik wel aan het idee zou kunnen wennen dat ik straks eventueel weer vader zou worden maar daar is altijd een twijfel over geweest die ik niet kon oplossen.
Heb zelfs professionele hulp gehad, een psychiater, ook daar kwam ik er niet mee uit.
In de twee jaar tijd die we samen zijn geweest zijn we ongeveer een keer of zes uit elkaar geweest, door mijn “schuld” omdat ik door mijn twijfels “vluchtend” gedrag ging vertonen waardoor ik afstand nam, hier kon ze uiteraard niet tegen want zij wilde dat ik haar de liefde gaf die ze nodig had.
Ik weet dat ze enorm veel van mij houd en het allerliefste bij mij zou willen zijn maar toch zijn we nu wéér uit elkaar, omdat ze van mij die zekerheid niet kan krijgen.
Ik mis haar enorm maar krijg maar niet duidelijk wat ik nou precies wil…….
HOE kom ik nou van deze twijfel af?!
Een radeloze twijfelaar….
twijfels en onmacht
Ik heb sinds een dikke twee jaar een relatie met een jongen die eigenlijk totaal het tegenovergestelde was dan mijn vooropgestelde type. De eerste date was fantastisch. Het werd een date van 7uur. Het was daarna ook héél fijn. Ook al wou ik meer afspreken maar hij woonde samen met zin broer en wou niet dat die altijd alleen zat ( nochtans iemand met veel vrienden). Het ging een 9talmaanden fantastisch goed. En van de ene op deandere dag begon ik te twijfelen. We zijn2 weken uit elkaar geweest en dan zijn we samen terug begonnen. We zijn een aantal maanden later gaan samenwonen in mijn app. Alles verliep prima en we waren al naar huisjes aan het kijken tot dat ik er achter kwam dat hij met een andere vrouw had afgesproken. Hij is een hele brave ( soms te braaf voor mij ) en zegt dat hij er enkel iets mee gaan drinken is tot een uur of 3 snachts … ik heb het hier heel moeilijk mee gehad want ik kom nooit te weten of hij nu eerlijk geweest is of niet … ik heb hem wel alaten afzien en zweten. Ik zie er nog steeds van af. Een huisjekopen was voor mij nu ook geen prioriteit meer … dus kocht hij een app. Hij moest dat voor meeneembaarheid van registratierechten. Hij ging het dan verhuren en oké. Nu mocht hij het blijkbaar niet verhuren maar moest hij er eesrt in gaan wonen. Zware tegenvaller ! Nadien verloor hij ook zijn werk …. voor mij een rollercoaster aan miserie en vedriet… we zijnop reis geweest en dat was wel fijn. De maand nadien liep ik op een roze liefdeswolk. Ik kon eindelijk zeggen : ik ben gelukkig. Zelfs tegen mijn ouders en dat doe ik niet zomaar …. ennu twee maanden later zijn de twijfels er terug: zie ik hem nog wel graag, is hijde man van mijn leven,…. ik ben ondertussen ook 30 geworden en wil mijn leven naar de volgende stap brengen. Ik wil heel graag kinderen, maar kan er niet aan beginnen als de twijfels er nog zijn…. ik sta precies vastgenageld aan een kruispunt en weet niet welke kant ik uit moet. En weet ook niet of ik er uit geraak. Iemand die me hierbij wijze raad kan geven? Alvast bexankt want ik word eer heel verdrietig door.
blijf inrollen in relatie zonder liefde
Ik ben mijn ex-vrouw waarvan ik veel houd kwijt geraakt door mijn verslaving. Destijds raakte ik me ook mijn opleiding, waarvan ik veel succes in kansen in zie.
Kort gelden was ik verloofde door schuld, met iemand waarvan ik niets over weet, ongeschoold, ouder dan mijn ex. En niet helemaal mijn type is. Dat werd ik ingetrapt door een vriend van mij, die snel een afspraak met vader van mijn huidig partner ging maken, Gezien dat wij beetje familie zijn en ook nog eens in de zelfde plaats wonen. En ondanks mijn spijt en haast kon ik het niet meer terug draaien. mijn Ex.is gestudeerd, en woont en Nederland, zij heeft goed baan. Dat was een goede kans dat wij een aangenaam leven konden hebben, als ik niet In verslaving raakte. ik was dus verantwoordelijk voor scheiding.
Deze huidig partner is analfabeet, ouder en nog minder knap. Zij werkte niet, ik moest voor alles zorgen, zij kost voor mij veel duizenden, dat ik haar hier kan brengen. Nu nog steeds. Ik voel me kapot van binnen. Door schuldgevoel dat ik mijn ex. Kwijtraakte, en dat ik ontzettend van haar hield, nog steeds. zij was mijn droompartner geweest en nu nog steeds, ondanks dat ik weet dat het verleden tijd is. ik huil kapot van binnen. En erger nog ben ingerold in relatie met iemand, waarvan ik helemaal niet hou. Niet de type ik zoek qua scholing, qua leeftijd, en ook nog eens qua uiterlijk.
Ik rouw elke dag maar weer. wij leven ook nog van een lage inkomen. Ik voel me kapot. en eerlijk gezegd ook genaaid, dat ik in zo’n relatie ben ingetrapt, die ik helemaal niet wil.
hebben jullie misschien een type ?
relatie
Ik ga met een exprofvoetballer om, was echt wennen..maar heb ook een verwend huwelijkngehad van bijna 30 jaar met ex..deze man is heel anders..voetbal altijd de grote liefde en zijn werk..hij heeft mij wel gesterkt dingen voor mij zelf te doen…dat deed ik vrijwel nooit…
Ik moest groeien in deze relatie, heel veel strijd en twijfels, maar de liefde is sterk…
Wij genieten van quilitytime..bij elkaar willen zijn…
Samenwonen nee, ik wil op mijzelf zijn….was echt een proces, meer een beproeving, nu is er meer rust, maar vooral ook ruimte die we blijkelijk allebei wensen…
ouders
ik ben een ongehuwde vrouw van bijna 52 jaar en heb een lange relatie gehad met een gehuwde man. Mijn ouders hebben hem na jaren in hun hart gesloten en de situatie aanvaard totdat ik er niet meer tegen kon en die relatie definitief heb verbroken 4 jaar geleden. Ik heb dan door bewust alleen te zijn mezelf terug gevonden, rust in mijn hart, toch wel het gemis aan een lieve partner.
Dit jaar februari leerde ik mijn huidige vriend via een datingsite kennen. Daar hij hooggevoelig is duurde het voor mij even om hem te kunnen begrijpen en dat ging natuurlijk gepaard met ja en neen, en twijfel. Ik heb dat toen doorgeventileerd naar mijn ouders en beste vriendin. We hebben in juni samen gekampeerd een samenzijn in alle rust zonder invloeden en dat voelde voor ons beide super aan. Terug thuisgekomen zijn mijn vriend en ik naar mijn ouders gegaan om elkaar voor te stellen en daar begon alle miserie!!
Door het verleden van mijn vriend, ik uit Antwerpen, hij uit Rotterdam, beide afkomstig uit een andere wereld, hij vooral op zee gevaren en op booreilanden gewoond in een harde mannenwereld, zijn de misverstanden ontstaan naar het gedrag en de uitingen van mijn vriend. Het is nu al 6 maanden dat ik mijn ouders en vriendin duidelijk probeer te maken dat hij helemaal niet bot of boertig of wat de beschudigingen ook zijn aan adres, niets helpt. De verwijten, het negatieve, de angsten , mijn ex ( gehuwde man), alles maar ook alles wordt op een vieze manier terug gestuurd met veel ruzie vandoen, waardoor er bij mij twijfel onstaat.
Ik weet hoe hij in elkaar zit, hoe hij functioneert , hoe ik zijn HSP aanvoel ( HSP is in mijn ouders , vooral mijn vader, gestoord!!) Ze willen er niets over weten, draaien steeds naar het negatieve.
Vandaag kerstdag is het zover gekomen dat wij terug alleen zijn, we zijn op, moe gestreden en op de kop nog eens aan toe dat het minderwaardigheidsgevoel bij mijn vriend dubbel en dik de kop op steekt. Hij heeft de pech sinds een jaar werkloos te zijn en ook door dit wordt hij gewoon de grond in geboord ( weet wel dat mijn vader sinds z’n 48 zonder werk zit, gefrustreerd tot en met) Ik weet echt niet meer hoe ik hier mee moet omgaan, ben mezelf weer kwijt!!!! Wat ouders kunnen aanrichten!!!!
Aan allen toch nog fijne feestdagen en blijf net als ik proberen possitief in het leven te staan.
Lieke
wat te doen
Ik ben een man van 34 jaar, net 4 maanden getrouwd met een vrouw waar ik al 6 jaar mee samen woon. We hebben een een fantastische bruiloft gehad die absoluut de mooiste dag uit ons leven was. Dit was ook voor mijn vrouw zo.
We hebben een lastige start in onze relatie gehad omdat mijn vrouw uit Zweden komt en de afstand dan een issue is. Ook kwam zij uit een lange relatie met een ex die moeilijk los kon laten. Ze is zelfs nog even bij hem terug geweest.
Uiteindelijk heeft onze liefde alles overwonnen en hebben we een prachtig bestaan opgebouwd, heeft zij in Nederland haar leven opgebouwd en passen we allebei binnen de schoonfamilie alsof we een extra paar ouders erbij hebben gekregen. We delen hobbies en hebben ook een leven naast elkaar. Ook de carrière gaat erg goed en we steunen elkaar. Tot een paar maanden geleden zou ik de relatie een 8 of 9 geven.
Een maand voor de bruiloft voelde ik dat er iets niet klopte en heb dit ook aan haar gevraagd of er iemand anders was. Zij gaf aan dat er niets was en dat het spanning voor de bruiloft in Zweden was. Dit geloofde ik en de bruiloft en de vakantie was fantastisch.
Bij terugkomst in Nederland kreeg ik toch weer achterdocht en voelde ik in mijn onderbuik dat er iemand anders was. Je herkent je eigen partner niet meer. Steeds was er hetzelfde antwoord dat er niets was en dat ik haar niet vertrouwde. Hier door kregen we vaker discussies en begon zij steeds meer te twijfelen. Twee weken geleden liep de spanning zo hoog op en heeft ze me verteld even een adempauze nodig te hebben en dat ze even bij een vriendin moet wonen om haar gedachten te ordenen. Ik heb dit geaccepteerd en aangegeven haar tijd te willen geven. Om de paar dagen komt ze even thuis en praten we, hoe moeilijk dat ook is. Tijdens deze gesprekken gaf ze aan dat ze inderdaad verliefd was geworden op een getrouwde collega maar dat ze daar niets mee heeft gedaan. Deze collega zit nu voor langere tijd in het buitenland. Mijn onderbuikgevoelens waren dus juist al die tijd.
Ze heeft door deze hele situatie veel twijfels over onze relatie. Ik wil haar niet kwijt maar weet ook niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik probeer haar niet onder druk te zetten omdat ik zeker weet dat dit bij haar niet helpt. Ik wil natuurlijk graag horen dat het goedkomt, maar zij kan mij die zekerheid niet geven. Ik weet dat ik geduldig kan zijn maar ik betaal nu een hoge prijs door alleen thuis te zitten. Daar naast moet ik haar even loslaten maar heeft mijn vertrouwen ook een tik opgelopen en vraag ik me af of ze die ander misschien nog ziet.
Ik weet het even niet meer dus tips en adviezen zijn welkom.
antwoord
Verliefdheid gaat voorbij. Als je haar loslaat en jezelf kwetsbaar opstelt zal zij dat ook durven en zal ze durven te vertellen over haar verliefdheid. Op het moment als ze dat verteld en jij reageert daar begripvol op dan zal dat het grootste kado zijn wat je haar kan geven. Plus het zal minder belangrijk en groot voelen voor haar. Dan kan het gevoel in haar voorbij gaan.
j: Begrijp niet goed wat je
j: Begrijp niet goed wat je bedoelt met ‘het gevoel in haar voorbij gaan’… Voor de rest ben ik mee.
Niet meer verliefd
Mijn vriend heeft het een week geleden uitgemaakt omdat hij niet meer verliefd was ,ik daarentegen ben nog steeds stapel zot van hem en zou hem graag terug voor mij winnen wat moet ik doen ? Mss mannen die ideeen hebben? Groetjes
Hem gerust laten voor een
Hem gerust laten voor een tijd en geen aandacht geven. Mannen worden zot als ze geen aandacht krijgen
Ik leef helemaal met je mee..
Ik leef helemaal met je mee.. Het is bij mij na bijna 4 jaar uitgegaan. Mijn vriend is 19 en ik 20 en die ziet me nu meer als een goede vriendin dan zijn “eigen” vriendin. Ik heb het totaal niet zien aankomen, terwijl anderen om ons heen dat blijkbaar wel aan zagen komen. Ik heb nu pijnlijke hartkloppingen, ben ziek geworden, kan niet meer stoppen met huilen en wil het ook gewoon niet geloven. Ik probeer hem over te halen om de relatie een tweede kans te geven, maar hij is van mening dat dat niks zou uitmaken. Ik ben helemaal kapot, hij betekent alles voor me, kon alles bij hem kwijt en was de enige die me echt kon troosten.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil hem niet laten gaan.. Het voelt gewoon niet goed om dat te doen. Hij zegt dat hij vrienden wilt blijven, dat hij nog heel veel van me houdt als vrienden en dat ik nog steeds belangrijk voor hem ben. Ik snap niet waarom hij er niet meer voor wilt vechten, ik wil er juist ALLES aan doen…..
Het probleem was volgens hem, dat we langzaam uit elkaar aan het groeien zijn en andere interesses beginnen te krijgen. Dat is toch logisch als je beide in de grote stad studeert? Hij heeft sinds dit jaar een kamer en krijgt de smaak te pakken met uitgaan in Amsterdam. Hij is ook heel open en lijfelijk naar anderen toe, zelfs mensen die hij niet eens kent. Daarom zal hij zich niet zo gauw eenzaam voelen en ben ik bang dat hij al gauw iemand anders tegen zal komen..
Ik ben echt radeloos! Moet ik hem een tijd met rust laten? Geen contact zoeken? Relatietherapie? Hij wilt het gewoon niet, terwijl hij het ook niet meer wilt proberen..
Compleet gek op iemand, totaal niet meer
Ik heb een vraag. Ik heb altijd al een stuggle gehad en weet niet wat dit is. Ik kan compleet gek zijn op iemand echt verliefd, en dan ineens van de een op de andere dag denken, ik sta totaal niet open voor deze liefde, maar tegelijkertijd wil ik en kan ik dan ook geen punt zetten achter waar ik mee bezig ben. Maakt niet uit of het de knapste man is die ik ooit heb gezien, of de liefste, of combinatie daarvan, of juist totaal niet. Van alles geprobeerd en blijf het vrijwel houden. Heb je enig idee wat het zou kunnen zijn?
twijfel
Ik ben een vrouw van 43. Mijn man en ik zijn bijna 24 jr getrouwd en wij hebben twee geweldige kinderen van 21 en 20. Begin dit jaar heeft hij me laten weten dat hij wil stoppen met de relatie. Tegelijkertijd, ik denk dat hij in een soort depressie zit, in een beginnende burn-out, en waarom niet en midlife crisis, waardoor hij twijfelt aan alles. Toch en ondanks de vele confrontaties en paar heftige ruzies die wij in de afgelopen (bijna) drie maanden hebben gehad door de onduidelijkheid en onzekerheid dat de twijfels (hij twijfelt aan alles en is ontevreden met zijn werk, zijn huis, de verantwoordelijkheden, zijn gezin zijn leven en met zichzelf) met zich mee brengen blijft hij zeggen dat hij van me houdt. Ik moet erbij zeggen dat hij ook een zeer afstandelijke typische calvinistische opvoeding heeft gehad. Ik snap het helemaal niet meer. Hij heeft twee weken geleden laten weten dat hij weg van huis wil (ondanks de liefde die hij voor mij en voor zijn kinderen voelt) om rust in zijn hoofd en hart te krijgen. Vlgns. het artikel zal ik hem zijn twijfel moeten gunnen en hem de ruimte geven zodat hij weer weet wat hij aan de relatie heeft. Echter doet zijn twijfel mij heel veel pijn en verdriet, want ik dacht dat onze relatie stevig stond en dat wij op het punt waren beland waar het echte houden van een heerlijke vanzelfsprekenheid was geworden. Ik hou nog steeds zielsveel van mijn man, en ik heb ontdekt dat pushen en hem laten praten over zijn vele twijfels en over hoe klote ik me voel, niets maar niets oplevert…alleen meer afstand. En juist omdat ik heel veel van hem hou, moet ik hem laten gaan. Wie weet komt hij achter dat onze liefde wel sterk is en een basis is voor ons leven.
hulpp!
Hallo ik heb een vraagje, ik ben iemand van 14 en ik heb een vriendje,we zijn bijna 1maand samen maar hebben al maanden aan en uit gehad, deze relatie gaat zeer goed,maar ik heb het gevoel niet meer. Ik voel meer het “houden van” want ik ween wel als we ruzie hebben en als er iets met hem is,dan hui ik zeker ,want ik wil hem niet kwijt. Maar is het nornaal dat het zo is? Want ik heb laatste tijd ook veel verdriet om problemen met mijn vader en ben daardoor wat verdriettig geweest. Maar ikwil weten of ik die kriebela terug kan laten komen of niet. Alsjeblieft help mij want ik heb heel veel sites doorzocht maar nooit een echt antwoord gekregen xanoniempje
Twijfel
Hoi,
Ik ben 42 en ga scheiden voor de 2de keer en heb 3 kinderen 2kids 1ste huwelijk.
Ik twijfel zo de laatste tijd nou wat is er gebeurd ,was de hond s avonds aan het uit laten mijn vrouw had een vergadering van het sporten kom aan het eind van de straat zie ik mijn vrouw uit de auto komen van iemand van het sporten.En vroeg haar wat zij in die auto deed, we hadden een meningsuiting verschil en dat moesten we uit praten .Ik vertrouwde het niet bij mij ging zo’n zwaailamp in mijn hoofd rond zo van houd het in de gaten.
Find my iphone deed zijn ding elke keer dat ze bij hem in de buurt was controleerde ik het tot dat ze ergens een cursus hadden en laat thuis zou komen,ik volgde haar zo . En het heeft een half jaar geduurd tot dat die dag kwam ,gebeld met haar maar zouden nog 20 min moeten rijden terwijl ze op een stille parkeer plaats stond, paar straten verderop.
Dit deed pijn ik erna toe auto om de hoek gezet en erna toe gelopen de lichten gingen aan en reden weg ik met 80 km door het dorp terug naar huis,was nog voor hen thuis trok haar deur open en vroeg waar ze bezig mee waren. Sorry maar hebben iets gedaan wat niet goed was maar is bij kussen gebleven .twijfels twijfels wat moet ik je bent zoooooo vernederd kan dit nog goed komen ????Ik wil wel maar iTS 2 to tango ,je moet allebei willen :-(.
Twijfel aan de relatie ;(
Ik heb sinds 20 maart een jaar vriend soms heb ik twijfels aan de relatie want ik heb veel mee gemaakt en dat ben ik altijd bang voor weer gebeurd maar ben blij dat mn vrienden mij helpen als niet zo ga maar ik vindt afstand relatie dan moet je elkaar vertrouwen. En dat mensen stiekem vreemd gaat niet normaal
Weet het niet meer
10 maand geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij is 15 jaar jonger. Op het begin konden we enorm goed met elkaar praten. Ik zag wel geen relatie met hem door ons leeftijdsverschil. Eigenlijk val ik niet op jongerr mannen. Toch niet voor eenbrelatie. Wij hebben mekaar leren kennen via een datingsite. We hebben dus na een tijdje afgesproken elkaar te ontmoeten en bingo.. Mijn maag draside menigemalen om. Daar ik toch met twijfels zat over het leeftijdsverschil vroeg ik hem gefuld te hebben. Hij overtuigde mij dat onze leeftijd geen rol mocht spelen in onze relatie. Dus, om een kans te geven heb ik mij open gezet. Daar hij op 90 km van mij woont heb ik hem ook vlug binnengelaten in mijn leven. Dus.. Hij was welkom bij vrienden, familie en hetcallerbelangrijkste.. Mijn zoon. Al vlug merkte ik dat mijn vriendin redelojk egoïstisch is in bed. Om bot te zijn.. het enige wat hij doet is neuken. Voordoel kent hij niet en beffen. Tja dat is vies en hij is dat niet gewoon (na 10 maanden is er nog altijd niets veranderd.) ook heb ik nooit vrienden of familie van hem gezien. Daar ook zegt hij dst niet geeoon tr zijn en dat hij verlegen is. Hij zegt wel steeds dat hij van mij houdt en hij dat bewijst door de trajecten te doen en ook mijn door mijn ziekte te aanvaarden (ik heb nl osteoporose. Sclerose en lupus, maar je ziet het niet en ben nietbiemand dat op medelijden wacht.. Dis uiterlijk ben ik meer dynamisch dan de doorsnee gezonde mens).
Ik twijfel dus echt aan zijn luefde. Ben het moe om mijn leven overhoop te hebben gehaald om een kanscte geven terwijl hij, buiten de trajecten op geen enkel vlak vooruitgang boekt en mij blijft vragen gefuldig te zijn.. Want hij is de bedte man en ik zoek problemen voor niks. Nu twijfel ik of ik wel een toekomst heb of wil nog wil met hem. Alles begint mij teveel te worden. Ben echt in een put gevallen en en ik moet eerlijk zijn.. Ben bang dat ik gewoon mijn tojd verlied Mey hem. We hebben niet veel gemeen. Alleen het gevoel van liefde.. Maar dat begintbook al te minderen van mijne lant uit. Ik wil een man dat niet verlegen om.mij is. Niet vies van mij is. Een man dat romantisch is of tenminste weet hoe hij zijn vrouw eens kan overdompelen. Is dat teveel gevraagd) hij zegt dat ik overdrijf. Pfff weet echt niet meer wst te doen.
Bedankt voor het lezend oog.
Mvg
Nanske
Kortom, er is dus geen touw
Kortom, er is dus geen touw aan de liefde vast te knopen. Had ik maar een touw… maar de liefde komt en gaat, komt en gaat..en komt..en…
blijft?!
Ik ben het gewoon kwijt, de
Ik ben het gewoon kwijt, de magie is weg. dit is niet hoe ik het me had voorgesteld. het elkaar niet zien in combinatie met hard en doel gericht werken heeft mij genekt. het lijkt meer op iets zakelijks dan op een huwelijk. doe mij maar een klein flatje met heel veel liefde. mijn liefde voor hem is niet weg ik hou ziels veel van hem maar ben mezelf en hem hierin verloren, hij weet niet dat ik er zo over denk
liefde is voor mij niet
liefde is voor mij niet weggelegd. Dat mag ik niet, dat word weggelegd zodat anderen wel gelukkig worden. Ik mag niet gelukkig zijn. Dat mag gewoon niet. Iedereen om me heen die ik lief heb gaat dood.
weduwnaar
6 weken geleden ben ik een man tegengekomen op een datingsite. Hij vertelde dat hij sinds een jaar weduwnaar was, wat ik eigenlijk heel “vers”nog vond. Maar zijn 2 dochters en hij hadden besproken dat hij toch op zoek moest naar een vrouw, omdat hij geen type is om alleen te zijn. We hebben een date gehad en sindsdien zijn we smoor-verliefd. In het begin was er echter al een misverstand door zijn dochter ( kwam ik later achter dat zij stookte) En nu we zo vreselijk gek zijn op elkaar en van elkaar houden, vinden zijn dochters het toch niet leuk dat hij geen tijd voor hén heeft ( wat hij wel heeft…gaat met ze eten enz in het weekend)
Ook vertelde hij, dat het acht maanden geleden is dat zijn vrouw plotseling is overleden.
Nu heeft hij thuis continue ruzie thuis en dat “sloopt”hem en dat doet mij ook weer verdriet.
Nu wil hij weer afstand van me nemen…maar ook weer niet…en ik? Ik weet ’t nietmeer…
Relatie beeindigd na 9,5 jaar
In 2007 leerde ik mijn vriend kennen, ik was toen net 14 en mijn vriend was 18. Hij blowde en rookte veel en vertelde dat hij zou stoppen als ik dat graag zou willen. Dat wilde ik wel graag en hij vertelde mij dat hij zou gaan stoppen. Rond 3 maanden ging het eigenlijk al mis in onze relatie. Terwijl ik dacht dat hij gestopt was, dat had hij immers gezegd, is hij achter mijn rug om doorgegaan. Ik heb duidelijk proberen te maken dat ik het niet erg vind dat hij heeft gerookt, maar meer dat hij gelogen heeft. Ditzelfde riedeltje heeft zich vele malen overgedaan waarbij hij letterlijk in mijn gezicht zat te liegen. Ik had geen vertrouwen meer in hem. Ook ben ik zelf op een gegeven moment vreemdgegaan. Omdat het vertrouwen stuk was heb ik uiteindelijk besloten om het uit te maken. Rokend op de bank vroeg hij of ik hem nog een kans wilde geven, maar dat wilde ik niet.. ik had al zoveel kansen gegeven. Ik had ook nooit verwacht dat we nog bij elkaar zouden komen, dat wilde ik ook niet. Toch is dat gebeurd. Hij was lief tegen mij, deed de dingen die ik leuk vind, flirte met mij en is bovendien gestopt met roken en blowen. Hierdoor wilde ik het toch nog een keer proberen. We vertrouwden elkaar weer en alles ging eigenlijk een stuk beter na onze break. Ik was positiever over de relatie tegen anderen en zelfs mijn omgeving vertelde dat hij een stuk liever is geworden. Ook gaf hij zelf ook aan dat hij het beu was altijd zo moeilijk te doen. Toch heb ik nu uiteindelijk weer besloten om het uit te maken. Dezelfde ergernissen/problemen spelen als in het eerste deel van onze relatie, maar ik dacht dat ik hier wel mee om kon gaan of dat we dat wel zouden kunnen verbeteren aangezien hij gestopt was met roken en blowen. Toch blijven achteraf deze kleine ergernissen belangrijker dan ik dacht. Ik heb een hele lijst aan dingen die ik anders zou willen aan de relatie en die hij vervolgens ook probeert te veranderen, wat natuurlijk niet goed lukt aangezien hij eenmaal is zoals hij is. Wel gaat het iets beter, maar ik zou willen dat hij niet hoefde te veranderen omdat hij goed is zoals hij is. Ik wil eigenlijk dat hij iemand vindt die helemaal stapel op hem is voor hoe hij is. Ook ik wil iemand waarbij ik niet constant denk “was dit maar zus en was dit maar zo”. We hebben namelijk niet dezelfde interesses, hebben zeer andere persoonlijkheden/gewoonten en de laatste tijd miste ik hem niet, wilde ik niet meer afspreken, wilde ik geen intimiteit meer en kostte deze relatie me erg veel energie. Het werkte op mij drainerend en mijn vriend kon bij ons juist opladen. De relatie is meer eenzijdig geworden, ik was zijn hele wereld wat op mij ook weer een bedrukkend gevoel gaf. Diep van binnen weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb om het uit te maken. Ik liep altijd de klagen over de relatie, kon het verleden niet loslaten en mijn omgeving vind dat ik het lang volgehouden heb en dat ze mij al vaker hierover gehoord hebben, voor hun komt het dus niet als een verrassing. Uiteraard, nu ik het heb uitgemaakt begin ik ineens te twijfelen. Opeens denk ik alleen maar aan de positieve dingen i.p.v. de negatieve dingen (zoals hiervoor). Ik mis hem nu wel, wil hem nu wel zien en wil wel intimiteit. Ik vraag me ook af of ik spijt krijg en of ik ooit nog wel iemand anders zal vinden die bij mij past. Hij is namelijk toch erg lief en heeft altijd zijn best gedaan voor deze relatie. Het liefst wil ik dat hij gelukkig wordt met iemand die net zo stapel op hem is als hij op haar. Ook had ik nooit gedacht dat samen op vakantie gaan zo belangrijk voor mij zou zijn. 4 keer zouden we (met familie) op vakantie gaan en 4 keer wilde hij niet mee, we kregen er zelfs ruzie over. Ook had hij altijd al vooroordelen over iets, zonder het meegemaakt te hebben. We zijn samen 3 keer in NL op vakantie geweest en 2 keer in het buitenland. Dit liep niet altijd even lekker en ze zeggen dat samen op vakantie gaan een goede graadmeter is voor een relatie. Op vakantie merkte ik dat ik niet lekker mijn eigen ding kon doen en dit vond ik erg jammer. Maar goed, ik denk dat ik gewoon even het verhaal kwijt wilde! Als iemand nog opmerkingen heeft dan hoor ik het graag.
Hij twijfelt
Ik ben nu 1 jaar samen met mijn vriend en de laatste paar maanden is hij weer aan het twijfelen. Hij wil mij absoluut niet kwijt, houdt ongelovelijk veel van mij en ik ben het beste wat hem ooit is overkomen (zijn woorden). Toch twijfelt hij of hij een relatie op dit moment wel aan kan. Hij zoekt uit verveling en wanhoop van de twijfel bevestiging bij andere meisjes, hij stuurt dan berichten via social media. Soms is het een beetje flirten, soms heel gewoon. Verder doet hij er niets mee. Zelf vind ik het niet leuk dat hij dit doet, er is een lange tijd geweest dat hij dit niet meer deed en wij kwamen dichterbij elkaar daardoor. Het lijkt wel alsof hij dit eng vond en daardoor weer het oude gedrag is gaan aannemen. Voor zijn gevoel is er niets aan de hand en zoekt hij er niets achter, voor mij zit dat anders. Ik vind dit heel moeilijk, waardoor ik af en toe ook twijfels krijg. Toch gaat hij niet bij mij weg en ik vind dat dit iets zegt over de liefde tussen ons, hij gaat niet vreemd. Hij blijft bij mij. Ik denk dat mensen met twijfels bang zijn voor wat er in de toekomst zal komen, omdat zij dit niet kunnen controleren. Hebben zij wel de juiste beslissing gemaakt? Is dit wel de beste keuze? Zal zij mij niet verlaten? Ik probeer positief te blijven, als het echt niet werkt komt er vanzelf wel een einde aan!
…..
Ik ben getrouwd geweest heb 2 kinderen van die huwelijk door problemen van me zoontje woonden we de helft van de week toch samen in een huis. Ik heb een relatie met een 4 jaar jongere vriend hij heeft me altijd gesteund door zijn jaloezie en agressiefe gedrag ben ik vaak gaan twijvelen inmiddels 4 half jaar relatie met hem. Nu mijn ex wil mij terug hij weet ook ik heb relatie hij wil weer een gezin zijn. Ik zit zo in een dip nu ik wil mijn huidige vriend niet kwijt hoe moet ik uit mekasr gaan bij hem hij is altijd eerlijk geweest. Andere kant me ex zit me te puschen om opnieuw te proberen ik weet echt niet wat ik moet doen hou ook van me ex maar meer omdat hij de vader is van me kinderen maar me relatie zit echt liefde van alles lichaams aangetrokken heid alles is compleet wat moet ik nu??????????
Vraag
Mag ik vragen wat jou beslissing hierin is geworden? en waarom?
Wanneer twijfel de liefde bedreigt
De hel bestaat, de hemel niet. Daar ben ik van overtuigd.
Twijfelen aan huidige relatie sinds gesprek met ex
Ik heb 1.5 jaar een relatie gehad met een man, waarmee de relatie uiteindelijk op een vervelende manier is beëindigd. We hebben elkaar destijds leren kennen in de kroeg en hadden meteen een super goede klik. We deelden dezelfde interesses (muzieksmaak, uiteten, gezellig samen een wijntje, festivals, vrienden, familiemensen) en daarnaast konden we echt overal over praten, over heel interessante en belangrijke zaken filosoferen, maar ook over koetjes en kalfjes. We hielden er dezelfde waarde en normen op na, al met al geweldig. Ook vulde we elkaar erg aan.. ik ben een enigzins chaotisch persoon, weet nooit zo goed waar te beginnen, vind het lastig om knopen door te hakken en beslissingen te nemen, omdat ik alles blijf overdenken, mijn ex daarentegen is super gestructureerd, durft juist wel beslissingen te nemen en neemt juist snel het voortouw.. Al met al voelde ik me erg veilig bij hem, hij nam me echt op sleeptouw en leek me echt helemaal te kennen. Echter was er een ding wat al snel ‘mis liep’. In onze 3 durende date fase liep alles prima. Sowieso allebei praters en wisten van elkaar wat we belangrijk vonden in een relatie. Een ding wat voor mij erg belangrijk is, is toch wel intimiteit en elkaar daarin vinden. Tijdens onze date fase, was dit helemaal prima. Echter, gedurende onze relatie werd dit een steeds groter ding. Op de een of andere manier, kon hij niet meer intiem zijn met mij. In het begin, dacht ik dat dit een fase was en dat het wel los zou lopen. Maanden vlogen echter voorbij.. hij zat er zelf enorm mee, want kende dit helemaal niet van zichzelf. Ik moet erbij zeggen dat precies toen we iets kregen, er ook een moeilijke periode op het werk aanbrak voor hem. Hij had een moeilijk project, wat veel energie vergde en waar hij veel stress van had. Mijn ex is perfectionistisch, een kartrekker, iemand die weet wat hij wil en absoluut niet op zijn mondje gevallen is. Op het werk liep het allemaal niet zo lekker, hij had continu het gevoel dat hij rotzooi van anderen aan het opruimen was enen omdat hij wel als soort van verantwoordelijke voor zijn klussen werd gezien, maar zelf ook verantwoording moest afleggen en als het er op neer kwam zelf geen eindbeslissingen mocht nemen, voelde hij zich een behoorlijke jojo. Trots als hij is, gaf hij dit niet aan zichzelf toe en bleef doorgaan. Ik wist dit en ook dat hij daardoor erg moe was als hij thuis kwam e.d. maar het feit dat hij hierdoor niet meer toe kwam aan intiem met me zijn, letterlijk gewoon te zijn dichtgeklapt op dit gebied, kon ik steeds moeilijker accepteren. Voor mij is sex juist een enorme uitlaatklep en aangezien ik ook nogal enen gevoelig persoon ben die veel aanvoelt etc. Zat ik er enorm mee dat we elkaar op dit gebied niet meer vonden. Wat gebeurde er; het werd een steeds groter ding, het werd een soort obsessie en ik kon geen dag voorbij laten gaan om het niet aan te kaarten. Het loste zich niet op, ik bleef m’n frustratie uitspreken, hij kon vanwege zijn ego niet toegeven dat hij echt een probleem had en er iets mee moest en zo ging het van kwaad tot erger. Ineens vonden we elkaar niet meer.. Al onze gemeenschappelijke dingen leken niet meer belangrijk, ik zag alleen nog maar ‘ons probleem’. Gevolg was steeds meer negativiteit over en weer. Elkaar verwijten maken, onszelf aan steeds kleinere dingen irriteren van de ander: kortom, enorm negatieve spiraal.. uiteindelijk hebben we in totaal 1.5 jaar iets met elkaar gehad, waar in we in totaal maar 3 x intiem met elkaar zijn geweest.. (knuffelen en kusjes geven deden we wel veel, maar niet echt sex). Omdat we alleen nog maar gefocust leken op elkaars negatieve dingen e.d. en ik het echt niet meer omgedraaid kreeg, begon ik te twijfelen en steeds meer frustratie en uiteindelijk had ik zoveel stressklachten en lichamelijke klachten dat ik helemaal op was en het uit heb gemaakt. Dit ging op een nogal vervelende manier. Hij kwam thuis van een vermoeiend vriendenweekend, wilde me knuffelen en zei me gemist te hebben en ik brak in tranen uit en zei dat ik het echt niet meer wist en kon. Ik vroeg hem een paar nachtjes thuis te gaan slapen om na te denken.. dit schoot verkeerd bij hem en ipv begrip te tonen voor mijn situatie, wilde hij me overtuigen van het tegenovergestelde, ging alles alleen maar meer ontkennen en de ‘schuld’ buiten hem leggen en verwijten maken naar mij. Dit viel zo verkeerd, ik was er helemaal klaar mee, heb hem met een kwade kop de deur gewezen.. hij is gegaan. Hij kon echter na 2 dagen al niet tegen de onzekerheid en wilde een Ja of nee horen. Omdat ik nog te moe en kapot was van de hele situatie en niet in staat was om op dat moment alweer vol ervoor te gaan en het gewoon echt niet wist, besloot ik dat het dan maar klaar moest zijn. Ik kon niet vol voor ja gaan, dan maar nee. Op dat moment wilde ik alleen maar even rust aan mijn hoofd en ruimte. Hij was het er echter zo niet mee eens en zo boos en verdrietig en teleurgesteld, dat hij ipv mij de ruimte te geven maar bleef ‘lastig vallen’. Wilde me overtuigen, vond me een opgever, bleef maar op zo’n manier contact zoeken. Weken lang, wat maakte dat ik echt pissed was en boos en klaar. Wat deed ik om afleiding te zoeken; daten…. Ik had me voorgenomen om geen serieuze relatie te willen en daarom alleen mannen te selecteren die minstens een half uur van me af woonde, om te voorkomen dat ik te snel weer in een relatie zou stappen. Echter raakte ik zo erg met een man in gesprek en klikte het zo leuk, dat van het een het ander kwam en nu uiteindelijk heb ik zo’n 5 maanden iets met deze man (met mijn ex is het bijna 8 maanden uit). Tot 1.5 week geleden ging alles wel oké.. m’n nieuwe vriend gaf me rust, sex was goed, bemoeide zich minder met me, gaf me de ruimte e.d. ik dacht dat het goed zat. Hij had wel een behoorlijk verleden. Voelde zich behoorlijk genaaid door zijn ex, wat hij moeilijk kan verwerken en waar hij maar boos over blijft, ze werken hem tegen op het werk e.d. hij is totaal geen prater en dus klopt hij alles op. Wat doet hij; hij drinkt alcohol om het te vergeten. In het begin dacht ik dat het wel mee viel. Uiteindelijk zag ik dat het dagelijks over minstens 4 flesjes bier hing en vaak wel 6 of soms meer. Ik begon ineens veel signalen te zien… begon te zien dat hij echt met zichzelf zat, in steeds meer dingen zag ik dat terug en ook wel hoe hij zich soms opstelde naar mij. Ik mocht me nergens mee bemoeien, want meteen schoot hij in de verdediging en hij zegt ook regelmatig alles zelf te willen beslissen en geen bemoeienis, zijn ex zei al wat hij moest doen, dat ging hij niet weer laten gebeuren e.d. ik merkte steeds meer dat ik me hieraan irriteerde en zag zijn omverwerkte verleden in steeds meer kleine dagelijkse dingen terug. Ook voel ik gewoon vaak zijn stress, zie het terug aan zijn iedere keer weer opnieuw omopgeruimde huis, drinkgedrag, veel roken, slecht eten, veel ijsberen en zuchten, nergens rust in vinden e.d. ook hield hij niet van drukte en kiest hij er snel voor om thuis te blijven. In de 5 maanden dat we iets hebben, zijn we pas zo weinig echt samen gaan doen en ik voel de sleur er ondertussen al in sluipen. Dit was allemaal nog niet zo’n punt, ik besefte het niet zozeer en dacht; loopt wel los, tot ik 1.5 week geleden m’n ex tegen kwam op eren feest. Voor het eerst sinds het uit was hadden we een goed gesprek. Voor het eerst viel hij me niet aan en verweer hij me geen dingen, in plaats daarvan was hij rustig en zei hij dat het nergens op sloeg hoe hij zich gedragen heeft en dat ik echt geen schuld heb aan de hele situatie, dat alles aan hem te wijten is en hij enkel zo reageerde uit onmacht en frustratie.. nu zag hij dat in en ik geloofde het ook echt! Ik zag weer de jongen waar ik in het begin verliefd op ben geworden. Ineens begon ik super hard te huilen en alles kwam eruit.. ik wist niet wat me overkwam. Ik wist niet beter of ik wss helemaal klaar met hen en irriteerde me dood. Nu merkte ik dat hij nog steeds wat in me los maakte. Ondertussen was zijn situatie op het werk ook verbeterd en hij had weer rust gevonden zei hij. Dit konden mensen in onze omgeving bevestigen. Mijn wereld staat nu echt op zijn kop. Want mijn vriend daar dachr ik echt een toekomst mee op te kunnen gaan bouwen. Hij is los van zijn ‘problemen’ super lief en zorgzaam en begripvol En zacht e.d. voor me.. echter sinds ik mijn ex heb gezien, kan ik m’n ex maar niet uit m’n hoofd zetten, ben ik gaan twijfelen aan mijn relatie en die twijfel gaat maar niet weg. Het lukt me niet om er niet aan te denken en ik maak mezelf echt knettergek. ‘Wat als’ spookt door m’n hoofd, continu. Heb ik de verkeerde keuze gemaakt? Houd ik Ik echt zoveel van m’n huidige vriend, of wilde ik dat te graag? Wat voel ik nog voor m’n ex? Zou daar nog een toekomst in zitten? Zou het echt beter gaan met hem? Zou alles een fase geweest kunnen zijn en zouden we met een nieuwe start samen toch gelukkig kunnen zijn? Maar mijn ex is ook zo lief, dit kan ik hem toch niet aan doen? Wat wil ik? Wat wil ik? Wat moet ik? Pff.. ik word er echt knetter en knetter gek van! Mijn vriend weet van m’n twijfels af, ik kon het niet verborgen houden. Hij reageerde zoals hij is erg rustig en verstandig. Wil dat ik goed nadenk maar wel binnen niet te snelle tijd weet wat ik wil. Hij blijft lief doen etc. Maar er is natuurlijk wel wat meer afstand tussen ons omdat dit tussen ons in staat en hij ook wil weten waar hij aan toe is.. ik voel een enorme druk en weet niet wat te doen… hm ik heb gezegd dat ik wel voor hem WIL gaan, maar ik er dan wel zeker van moet zijn en dat ook wil voelen. Ik blijf twijfelen…. Ik voel me er echt zo vervelend door en zo schuldig.
Goed artikel en wel
Goed artikel en wel herkenbare reacties.
Ben het overigens eens met de mening dat er twee partijen nodig zijn om dingen beter te krijgen in een relatie. Ik heb zelf een relatie van bijna 8 jaar en de laatste 7 jaar met een dramatisch sexleven. Ik ben heel open en eerlijk en probeer van alles maar ze wil of kan het niet oplossen en alles wat er nodig is of zal helpen houd ze telkens op afstand. Mijn gevoel voor haar is met de jaren minder geworden en ik verander zelf ook door deze rot sfeer. Ik TWIJFEL ook net als jullie. Ik ga me ook aan alles irriteren wat ze doet en vooral niet doet. Ze blijft me teleur stellen… ik denk veel te vaak dat ik er mee wil stoppen, maar telkens wil ik weer afwachten of ze er nu echt voor gaat na het weer besproken te hebben. Maar telkens weer de teleurstelling. Ben ik te lief/soft? Btw. ben ik de enige man hier?:p mvg anoniempje
begrijpelijk
Ik herken je frustratie ook. Het verwachten van iemand wat je eigenlijk diep van binnen al weet.. Het gaat er niet van komen. Het leven in de sleur waarvan je weet niet gelukkig te zijn en niet te worden maar toch door blijft gaan in. Je van haar houdt en je daar achteraf zelf geen spijt van wil hebben.. Maar is het de moeite waard in een relatie om jezelf weg te cijferen? Zij heeft dan ook geen eerlijke partner. Ik zit op moment ik zelfde schuitje maar ik hak de knoop ook niet door. Uit ervaring eerder had ik zo iets.. Ik had veel eerder weg moeten gaan! Maar bij me huidige partner ben ik daar niet zo zeker van… Dus ik ken je angst heel goed
alles valt op zijn plek
Nu ik dit verhaal lees denk ik.. Alles komt op zijn plek terecht. Het is alsof dit artikel voor mij geschreven is, maar dat zullen er ongetwijfeld meer hebben.
Het hebben van continue twijfels, die stomme eindeloze discussie die nergens over gaan die jij benoemd zoals.. Ik met meer een doe-mens en hem kun je op de bank zetten met iets en vermaakt zich daar de hele dag mee.. Ik stoor me aan het feit of ik zelf niet de schuldige ben in het hele gebeuren.. Ben ik degene die dit zelf zo ver heeft laten komen?? Ik ken me vriend nu iets meer dan 3 jaar en wonen samen. Ik hebe en drukke baan en hij is na een aantal faillissement van zijn bazen ook bij een nieuwe werkgever belandt waar hij eigenlijk ook niet heel blij mee is vanwege het feit dat ie alleen blij is werk te hebben.
Mijn vriend doet niet veel in huis, en op zich hoeft dat van mij ook niet maar ik werk gebroken diensten in de zorg en als ik een drukke week heb vraag ik hem wel een handje de helpen. Ik verwacht dat uit hémzelf aangezien ik het al aantal keren had aangegeven. Dit doet hij dus niet. Ik wil hem niet veranderen maar vraag iets van hem wat er op persoonlijke vlak misschien niet inzit. Ook weer een gedeelte in het artikel wat op zijn plek valt.
Ik ben de twijfelaar die aanmoddert en aanmoddert en uiteindelijk niet de knoop daarhak. Feitelijk omdat ik bang ben wat de toekomst brengt. Heb ik er wel goed aan gedaan? Hadden we het dan echt zo slecht? Had ik dit niet al eerder moeten doen. Dit voelt hij ook. En hij zegt dan weer.. Wil je dit allemaal weggooien?? Als die leuke tijden die we gehad hebben telt dat niet mee?? Tuurlijk tellen die mee, maar niet als de negatieve dingen de overhand nemen. Dat gedeelte twijfelaar en in een hoek drukken van je partner..
Mijn partner heeft in het begin van onze relatie veel gechat met andere vrouwen. Op zich geen moeite mee, dacht ik.. Totdat ik erachter kwam dat deze nogal seksueel getint waren. Ik heb gezegd oke kan gebeuren door wat voor reden dan ook die hij dan uitlegde. Praat er dan over ipv liegen ( want hij ontkende het, terwijl ik allang fot’s geschoten had ) maar dat ter zijde. Op gegeven moment gezegd dat als het weer gebeurd ik de relatie beëindig. Ik wil iemand die voor 100% voor mij gaat…en jullie voelen het al aankomen. 3 de gebeurd en mw ging weg. Zijn ouders ingelicht over de vieze praktijken van hun zoon ( aangezien ik daar toen nog woonde toen ik bezig was mijn huur op te zeggen) ouders geschrokken en snapte mij en niet waarom hij zoiets op het spel zet.. Maargoed hij werd boos dat ik het zijn ouders had verteld? Ja duh eat moest ik dan als ze me zien lopen met een grote weekend tas als ik naar huis wil en me hond mee moet nemen en met dikke tranen in mijn ogen zit.. Hun voor de gek houden.. Nee hoor. Is je eigen schuld. Jij chat ik niet.. Altijd van die stomme smoezen. Omdat je niet bij me bent, omdat ik je mis. Flikker op, je doet het nog op je werk in de pauze terwijl ik bij je ouders thuis op je zit te wachten. Ik ga voor hem door het vuur en continu word ik hierme geconfronteerd. Ja eigen schuld dikke bult zeggen we dan he.. Maar het is niet zo makkelijk als gedacht. Iedereen ken dat gevoel van twijfel wat te doen.. En die twijfel maakt je gewoon helemaal gek.. Daarom rust de vraag ook. Heb ik het zelf in de hand gewerkt. Ik wil heel graag kinderen, eerder nooit maar sinds ik me vriend ken wel. En ik ben al 25 jaar dus dan begint de leeftijd er naar te komen.. Maar ik durf met hem geen vader-moeder relatie meer op te bouwen. Een kind lost niet de problemen in onze relatie op. Dan komen er waarschijnlijk alleen maar problemen bij. En wie is er dus de dupe? Precies het kind en dat ga ik hem/haar niet aan doen? Maar waarom dan nog langer mezelf.. Ik heb die keus namelijk wel! Maar ik doe het niet omdat ik van hem hou.. Is houden genoeg van, voldoende? Geen idee.. Echt geen idee.. Je continu ergeren aan alles en voor een paar dingen alleen staan in een relatie werkt ook averechts. Dus ja, als ik dit artikel lees denk ik.. Ik ben er uit.. Zie je het heeft geen zin meer als we zelf degene zijn die dat bij elkaar naar boven halen. Maar als ik dan weer nadenk kan ik de knopen niet doorhakken…
Dus wie tipt heeft hoor ik het graag!
Dit was hoe mijn huwelijk werd hersteld
Er is een grote vreugde in mijn hart, net als een rivier, ik weet niet wat te doen of zeggen dat het genoeg is om Doctor Ororo bedanken voor het instellen van mijn vriend terug naar mij zal zijn. Mijn vriend vertelde me dat het voorbij was en weglopen zonder redenen waarom hij een pauze wilt, ik was in verwarring en wist niet wat te doen, maar op 4 oktober 2016 zag ik verschillende prachtige getuigenis op het internet van mensen die Doctor Ororo heeft hielp met zijn ban, dus ik onmiddellijk contact opgenomen met de arts Ororo en legde mijn probleem te him.It was geweldig en verrassend dat 14 uur na de ban werd geworpen mijn vriend belde me en smeekte me om hem te vergeven en te accepteren hem terug, ik dacht dat het was een grap, maar 15 minuten later kwam hij naar mijn huis en viel op zijn knieën vraagt me om hem terug te nemen die ik meteen deed. Ik getuigen op dit forum alleen maar om mensen te laten weten dat Doctor Ororo is echt en oprecht. contact met hem voor hulp via e-mail: (doctorororospelltemple@outlook.com) of website: (http://doctorazuaworldofpowerfulspell.webs.com) of cel: (+2348068784784)
Mijn meisje heeft gezegd dat
Mijn meisje heeft gezegd dat ik haar niet begrijp, en ze het gevoel ‘kwijt’ is.
We hebben een zoontje van 4.
We hadden nog geen half jaar geleden een hypotheek gesprek met allemaal plannen, nog een leuke vakantie eraan geplakt. In de zomer heeft ze iemand ontmoet die haar wel een ‘gevoel’ gaf, en vanaf toen is het verandert voor haar. Daarvoor was alles prima.
Ik ben niet verandert. Zorg nog steeds voor haar als een prinses, zorg dat ze niets tekort komt.
Maar door dat ene gevoel bij die ander, is ze het zicht een beetje kwijt. Ze kan die mooie dingen die ik doe niet meer zien, terwijl ze voorheen dat heel fijn en lekker vond.
We zijn allebei rond de 40, ik effe jonger, zij iets ouder. Kan het zijn dat ze een midlife-crisis heeft. Want in onze omgeving heeft niemand deze ‘verandering’ zien aankomen, ook haar ouders, mijn ouders en familie niet. (elkaars ouders zagen we wekelijks)
Kan iemand mij helpen?!?!?!?
Wil haar niet kwijt, want ze is mijn dromvrouw. Maar wat kan ik nu doen?
Kunt u twee mensen weer samen brengen door middel van foto.
Twee mensen alle twee met een vreselijk verleden en die samen gelukkig zullen worden
Samen waren ze blij ogen straalden en alles was zo perfect
Graag reactie van u
Ex-It
k maak nu ook zo iets mee, mijn ex vriendin maakte het heel onverwacht uit na 3 jaar (voel me na 8 weken nog steeds erg rot), de dag erop kreeg ik een appje van haar dat we samen wel iets leuks zouden kunnen doen, alleen is maar alleen, we deden hierna de rust periode van 4 weken, vreselijke tijd voor mij, twee weken geleden maakte ze het opnieuw uit, ik was benieuwd wat nu toch de reden van de breuk is, dat zou dan zijn dat ik niet goed zou luisteren en haar niet begreep en ik vond dat ze me niet liet uitpraten, dat was eigenlijk alles heel simpel op te lossen en we hebben best al veel gepraat, en worden nooit boos, ik ben al druk met dingen voor me zelf te doen als afleiding en die waren vergeten in onze relatie, we hadden beide al een relatie hiervoor, ik wilde het te goed misschien, mijn vriendin is meer introvert en ik praat meer over dingen, vandaag voor het eerst een appje van haar en waarin we het een en ander aan elkaar uitlegden van hoe of wat, ik vond dat ze de relatie erg aprubt had beeindigd zonder het goed uit praten dat is haar manier van doen en had ook te maken met haar verleden thuis, maar bij mij verging de wereld het gevoel dan, het afgelopen jaar was een naar jaar een aantal overleden familileden en ziektes waaronder ook bij mij waarover veel gepraat werd, ook kwam dochter weer in huis wat niet echt boterde met mij, gelukkig hebben we dan wel beiden ons eigen huis, zodat ieder alleen kan zijn maar ook samen, maar toch was er nog steeds die spanning, het komt er op neer dat we voorlopig maar weer rust nemen, ik doe maar net of de relatie beeindigd is en zie van hoe en wat, al doet het me nog steeds veel verdriet.
Had ik dit maar eerder
Had ik dit maar eerder gelezen. En waren we maar naar een serieuze therapeut gegaan in plaats van naar één of andere prutser.
twijfels
we hebben sinds kort een zoontje samen, maar vind dat mijn vriend veranderd is, hij begrijpt mij niet en of wilt mij niet begrijpen, hij neemt mij ook niet sereus als wil praten over hoe mij voel of hij wilt het niet horen soms zeg ik hem iets en hoort hij er niet naar, en dat duwt mij weg, hij zit wel te zagen dat hij schrik heeft om mij te verliezen voor een ander enzo en dat hij van mij houd maar dan moet hij er ook iets aan doen he en laten zien enzo, aja moet van 2 kanten komen het gaat niet van zelf werken aan je relatie maja hij ziet zelf probleem niet en weet niet wat hij moet doen sorry ze maar als hij dat nie ziet of weet amaai waarom moet ik dan moeite doen? ik denk natuurlijk aan mijn zoon kwil niet dat hij slachtoffer word van gescheiden ouders 🙁 maja moet ik daarom mijn geluk laten afhangen? als moeder offer je veel op en veel dingen op voor je kind of kinderen, maar op duur duwd mijn vriend mij weg en in de armen van een ander, ken een man van op mijn werk hij zij mij nog dat hij nog steeds gevoelens heeft voor mij enzo, hij gelooft nog steeds in, maar op duur wint een ander mijn hart,ik wil gewoon eens goed gelukkig zijn, ik zij tegen mijn vriend als het ene verminderd of verdwijnt dan verminderd en verdwijnt het andere ook, een auto kan ook niet op drie wielen rijden, of een klok tikt ook niet met 1 wijzer, zie het ene heeft het ander nodig, het ene ondersteund en onderhoud het ander
Mijn vriendin maakt het plotseling uit, na maanden van twijfel. Na 2 weken ruzies en elkaar maar 2 te hebben gezien wilde zij niet zeggen wat de reden is. nu blijkt dat zij ‘zekerheid’ mist. Na jaren van banenwissel (ben nu 30) en studies heb ik mijn pad gevonden, helaas voor haar op dit moment te laat. We houden zielsveel van elkaar, hebben lol, leuke vakanties en goede sex. Helaas is zij zeer koppig en geeft zij aan mij geen valse hoop te willen geven. Daarnaast geeft ze aan dat ze het eerderbespreekbaar had moeten maken. Ik heb hier niks van gemerkt en was juist +- een maand geleden blij dat ik weet wat ik wil qua week Ze geeft aan nog dol op mij te zijn, maar twijfelt of
Ik mijn persoonlijkheid kan veranderen. Stiekem denk ik dat het gaat om de ‘zekerheid van baan en vastigheden’ iets waar ik zelf
Ook heel erg naar op zoek was! En die heb ik nu gevonden. Welke tips hebben jullie om haar in te laten zien dat ik een kans verdien en die heel graag aan wil gaan ….
De reacties zo ziend: Mensen zouden eens wat minder met hun gevoel bezig moeten zijn. Verliefdheid is een zeer slechte basis voor een rela. En denken dat je eeuwig fantastisch gevoelens hebt VANZELF: das naief.
Mijn Vriend is een weduwnaar en heel erg lief voor mij. Absoluut
Toch zijn er in zijn huis erg veel herinneringen van zijn overleden vrouw, oa al haar kleding
Ik wil en kan niet gaan samenwonen met hem op deze manier ,weet dat hij dol is op mij, maar dit is een enorme belemmering
Hij zegt steeds te zullen opruimen, maar dan is het 2 of 3 dingetjes
Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee moet omgaan
Wil hem absoluut niet kwijt, maar samenwonen zit er ook niet in op deze manier
Ik heb het artikel en de reacties met veel interesse gelezen. Zelf zit ik in een relatie van 7 jaar. Heb het gevoel dat ik altijd voor 100 % gewerkt heb aan de relatie. Ik combineerde 2 jobs, zorgde ervoor dat het eten op tafel klaar staat, cijferde me eigenlijk helemaal weg voor haar en haar twee kinderen. Ik zat soms met dingen waar ik niet achterstond maar zij wuifde die altijd weg. Opeens begon ik te twijfelen aan onze relatie en is het goed gevoel weg. Heb nu het gevoel dat ik op ben en niet meer in de relatie wil investeren. We hebben gepraat en toen mocht/kon ik opeens wel kwijt wat op mijn lever lag. Ze wil hier nu aan werken maar voor mij is het precies of dit te laat komt. Ik zie mijn vriendin nog wel als een goede vriendin maar niet meer als “mijn vriendin”. Waar ik vroeger zo verlangde naar een knuffel en deze vaak onbeantwoord bleef, blokkeer ik nu volledig als ze mij al maar aanraakt. Het lukt mij niet mezelf hierover te zetten. Het laatste wat ik wil, is haar kwetsen maar het lukt gewoon niet meer. Zijn er nog mensen die dit meegemaakt hebben ? Ik twijfel zo hard maar ben precies moegestreden,…
hoe die beslissing maken??
we kennen elkaar 6jaar en al 6jaar zij webzobgozd als altijd bij elkaar geweest zonder relatie te hebben. we zijn 3jaar officieel samen enhebben een zoontje van 19maand.
hij stond bekend als een player van de 1 op de andere en vroeger maar 1x echt verliefd geweest. van die breuk heeft hij echt wel afgezien..
we hadden een geweldige vriendschap en ik had altijd gezegd: ik zal nooit nr 101 worden…(manier van spreken)
wel ik ben het wel maar hij is wel bij nr 101 gebleven.
we hebben het zeker niet altijd gemakkelijk gehad en heb echt al heel vaak gevochten voor hem/met hem en ben blijven geven en geven en alles op de kant gezet met het gedacht: komaan tga lukken en het zal beter worden en ben blijven hoop houden in onze relatie.. nu ik verdraag echt veel en probeer geen ruzie te maken voor futuliteiten omdat het de moeite niet is om daarvoor ruzie te maken.. het enigste wat ik vraag of heel graag wil/wou is het gevoel van hem krijgen dat ik iets waard ben in zijn ogen, een minimum van aandacht. ( ik ben zelf geen plakker of kuskes hier knuffels daar) dat hoef ik niet maar jah een kleine aanraking bij het langskomen..
gewoon laten tonen dat ik iets ben voor hem en niet gewoon iemand..
nu ben ik sins 2 weken weg omdat ik op ben, moe ben en voorral de hoop is weg..
wil ik echt weg Neen, maar voor mijn eigen moet ik dit doen want ik ben beetje bij beetje aan het vallen. eerlijk ik weet het echt niet.. wil bij hem zijn en nog is vechten laar indertussen vraag ik le dan af wrm zou ik het doen.. om terug tegen een muur te lopen? nu hij beseft nu voorbde 1ste keer hoe diep het zit bij me en dat ik echt op ben. hij is nu echt elke manier aan hetbzoeken en probeert oplossingen te zoeken..
maar toch die twijfel…..
Ik heb 18 jaar een relatie gehad met een man waarmee ik 11 jaar getrouwd ben geweest. We hebben 2 kinderen (de eerste via medisch traject). Het laatste jaar voelde ik dat het niet meer goed zat. Ik voelde dat er een andere vrouw in het spel was, maar hij ontkende het steeds weer. Hij was vaak weg van huis (zoals hij zei voor zijn werk) en liet mij met 2 kinderen alleen. Ben afgekeurd dus was constant thuis. Ik zag elke keer de fout bij mezelf als hij zeurde dat het naar zijn zin niet goed genoeg opgeruimd was (speelgoed van de kinderen) dit escaleerde vaak in ruzies en uiteindelijk besloot hij voor zijn collega minnares te gaan. 6 weken nadat hij aankondigde te willen scheiden werd er al gezegd dat hij een nieuwe partner gevonden had. Ik wilde trouwens vaak praten over hoe we het anders konden doen het laatste jaar, maar dat hoefde niet volgens hem.
Na 2 jaar wilde ik ook weer een nieuwe relatie en besloot de stoute schoenen aan te trekken en me in te schijven op een dating site.
De foutste stap die ik heb kunnen maken. 1 man liet me 2x wachten En kwam met excuses aanhouding en dat hij de weg kwijt was.
1 man wilde het na een paar keer afspreken het proberen om een relatie op te bouwen. Vervolgens liet hij niks meer horen en had hij excuses ik ben naar de winkel of ik zit bij de kapper terwijl ik voelde dat hij me voor de gek hield. Mijn gevoel klopte hij stuurde me een appie met de mededeling dat hij met zichzelf in de knoop zat en dat de psycholoog hem gezegd had dat hij even een stapje terug moest doen. Ik snapte het, maar na zijn bericht had hij me volledig geblokkeerd . Verdrietig was ik dat ik mijn verhaal niet had kunnen delen . Maar het was nog pril, en ik kon het gelukkig naast me neerleggen er was namelijk nog niks gebeurd qua sex of zo.
1 week later kreeg ik na een half jaar een bericht gestuurd te hebben naar een man opeens een bericht terug . Helaas had hij nog steeds geen profielfoto. Maar goed toch leuk om nog kennis te maken dacht ik. Ik had nog maar 1 week op de datingsite, dus besloot ik hem toch maar mijn mobiel nummer te geven. Hij zei me eerlijk dat hij zijn relatie wat hij had nog moest beëindigen, wat doe je in godsnaam op een datingsite zei ik tegen hem. Hij gaf me gelijk en ik zei hemdat hij dat eerst moest afsluiten. Toch bleef hij me appen en het was leuk, vriendschappelijk en toen hij de knoop had doorgehakt en de relatie beëindigd had wilde hij afspreken, het was leuk, we voelden een kik, maar het was vriendschappelijk de eerste maanden. Toch kwam langzaam een relatie ondanks deze coronatijd . Nu ben ik heel zorgzaam en kook voor hem en hij komt naar mij. Echter heeft hij me nog nooit sinds februari bij hem uitgenodigd . Ook ben ik er achter gekomen dat hij ook psychologische hulp nodig heeft. Hij gaat inmiddels naar de praktijkondersteuner bij de huisarts maar zijn eerste reactie was. Ik vind het geen fijne man. Ik zeg dan moet je naar iemand anders gaan.
Hij wimpelt alles af hij keek down voor zich uit na een paar weken weer eens eindelijk alleen te zijn, en ik dacht dat het aan mij lag maar hij zei van niet. Ik zeg wat is er dan? Vanalles kreeg ik als antwoord. Ik zeg wil je erover praten . Als ik wist wat het was zei ik het wel zegt hij op een botte manier terug. Ik reageer gepikeerd terug (in mijn eigen huis nota bene) en zeg als je me zegt dat er vanalles is, moet je me toch ook kunnen zeggen wat er speelt. Ik zeg ik kan niet contant raden wat er in je hoofd afspeelt , je zal toch eens met de billen bloot moeten op die manier, ik snap dat je met iets zit, maar als ik niet weet wat kan ik je ook maar moeilijk begrijpen. Ik aak me zorgen om je zeg ik. Omdat ik niet bij hem uitgenodigd wordt (ben nog niet bij hem thuis geweest) en hij me niet wil voorstellen in zijn familie geeft hij me het gevoel dat ik zijn geheim ben. Ik zeg hem dat en hij wil naar huis . Ik wordt er een beetje kwaad om en zeg kijk mannen eigen, ze krijgen kritiek waar ze niet tegen kunnen, en ze vluchten weg, wat zwak zeg. Ik ben alleen maar goed om te zorgen en te geven zeg ik verder niets. Ik geef je nog 1 kans, want dit kan ik niet meer zeg ik. Ondertussen heeft hij me proberen gerust te stellen omdat ik in huilen uitgebarsten was.
Ik wil het uitpraten, maar hij gaat gewoon naar huis en zegt dat naderhand in een bericht dat hij het zeker op prijs stelt dat ik me zorgen om hem maak, maar hetgeen wat ik zei hem rauw op zijn dak Valt. Hij noemde dat ik zei dat hij geen empathie toont, dat hij een profiteur is in mijn ogen dat heb ik niet zo gezegd, hij geheimzinnig doet (dat ik me niet welkom voel in zijn territorium zeg maar, en dat ik zeg dat mannen overal voor weglopen als ze kritiek krijgen dat hij wordt vergeleken met anderen. . Hij wil dan in zo’n situatie gewoon alleen zijn. Maar ik voel me verdrietig en voel pijn in mijn hart.
Ik probeer hem te begrijpen dat hij niet lekker in zijn vel zit, heb hem zelfs nog een bericht gestuurd dat hij eens contact moet zoeken met een instantie waar iemand die ik ken goede ervaringen mee heeft gehad. Omdat hij moet werken hoor ik daarna niks meer van hem dan alleen. Dankjewel en dat weet ik wel dat ik hem dat doorgeef om hem te helpen.
Dit verhaal heeft me pijn gedaan en eerst dacht ik dat hij de twijfelaar was, maar nu ben ik de twijfelaar. Ik weet het gewoon niet meer. Hij komt ook nooit met iets voor mij een cadeautje ofzo. Hoeft ook niet altijd, maar ik geef hem eten, drinken, is een paar dagen bij me geweest toen ik op vakantie was, heeft hem bijna geen cent gekost, maar een echte man die om een vrouw geeft laat toch in mijn ogen een blijk van waardering zien en dat zie ik helaas niet. Ook de romantiek is ver te zoeken eerlijk gezegd. Dus ik twijfel echt wat ik moet doen. Ik heb besloten hoe moeilijk ook, ik nu niet het eerste bericht stuur. Hij moet nu maar komen met een bericht of liever een telefoontje, nog beter dat hij het komt uitpraten zodat we elkaar in de ogen kunnen aankijken. Duurt het me te lang, is denk ik bij mij de deur dicht. En heb ik een flinke muur opgebouwd voor de volgende nieuwe man in mijn leven. Ik bedoel het denk ik tegoed allemaal en dat wordt me toch niet in dank afgenomen.
Dikken bullshit u artikel