Wij mensen zijn uitstellers, luiaards en angsthazen. Zonder deadlines, waardering, incentives en aanmoediging komen de meesten van ons niet heel hard vooruit. Dat heeft iedereen wel een beetje, het is heel natuurlijk, menselijk en begrijpelijk. Maar als je wilt groeien is het best onhandig. We willen wel, maar ja, we worden afgeleid, merken dat groeien oncomfortabel is, handelen al snel naar de korte termijn. Kortom, ons doorzettingsvermogen laat het af weten.
Hoe krijg je het dan toch voor elkaar? Een einde aan jouw chaos, assertiever worden, prioriteiten stellen, stoppen met roken, een bikiniwaardig lijf, dat bereik je samen met iemand. Op het moment dat je wel wilt, maar het niet lukt omdat het je aan doorzettingsvermogen of focus ontbreekt, dan zal een supporter een uitkomst zijn. Marinus Knoope beschreef het al in zijn Creatiespiraal (1998): voordat je tot een plan, beslissing, of uitvoering ten aanzien van persoonlijke groei komt, moet je eerst je wens om iets aan te pakken uitspreken en onderzoeken.
Door dingen hardop te zeggen, maken we ze ‘echt’ en doordat we aan een ander vertellen dat we iets willen doen, worden we extra gemotiveerd om het af te maken. Dat heeft twee redenen; de eerste is dat wij mensen graag consistent zijn en handelen. Dat wil zeggen dat we graag in lijn blijven met wat we eerder hebben gezegd of gedaan, we identificeren onszelf ergens mee en we vinden het prettig als dat zo blijft. Kijk bijvoorbeeld naar stemgedrag, naast daadwerkelijke politieke voorkeur, speelt ‘één lijn aanhouden’ daar zeker een rol bij. Het is tenslotte ‘gek’ als je eerst GroenLinks en nu VVD stemt. Hoewel jouw omstandigheden dat best zouden kunnen verklaren.
De tweede reden dat we gemotiveerd worden door iets aan een ander te vertellen, is dat we door vol te houden, pijn vermijden. Namelijk de pijn van de afgang. Als je hebt verteld dat je iets echt graag wilt en daar hard voor gaat werken en de ander ziet dat je dat niet doet, dan voel je je betrapt en misschien zelfs beschaamd. Dat vinden we onprettige emoties en die proberen we zo mogelijk te voorkomen.
Daarbij is het wel van belang dat degene met wie je het deelt belangrijk voor jou is en dat zijn of haar waardering invloed op je heeft. Dat kan betekenen dat het handig is om aan je manager te vertellen dat je je uitstelgedrag wilt aanpakken, of aan je sportjuf dat je nu écht iedere week wilt komen. Diegene moet niet onvoorwaardelijk aardig of positief voor je zijn, want dan wordt het veel te gemakkelijk om voor de afgang te kiezen.
Nog mooier is het om samen met iemand bepaalde stappen te nemen, zoals samen met een collega die lastige vergadering voorbereiden, of met een vriend gaan hardlopen. Deze persoon is niet dezelfde aan wie je ‘verantwoording’ aflegt, omdat hij of zij zelf ook nog het risico loopt af te haken, maar iemand met hetzelfde doel, óf iemand die jou kan helpen omdat hij of zij meer kennis of kunde heeft.
Wanneer schakel je dan een professional in?
Een coach, of het nou sportief, persoonlijk, of zakelijk is, kan je helpen verder te komen dan jij alleen, of met de mensen in je omgeving, zou kunnen. Een coach voegt technieken toe waarmee je verder komt, laat je kijken naar de punten waar je kunt verbeteren en laat je niet in excuses vluchten. Een coach biedt inzicht, laat je hard werken en zal op basis van jouw knelpunten de vinger kunnen leggen op precies die punten waar jij mee aan de slag moet om een zo groot mogelijke stap te zetten. Hij of zij zal onderzoeken wat jou motiveert, waarom je nastreeft wat je nastreeft, samen met jou zoeken naar de natuurlijke beloningen waarmee je jezelf blijvend kunt stimuleren en stapt opzij zodra jij het zelf kunt. Vaak iets voordat jij zelf het gevoel hebt dat dat zo is trouwens. Omdat de beloning van jouw harde werk dan nog groter en helemaal van jou is.
Dat je je proces deelt met een ander wil natuurlijk niet zeggen dat je de beloning ook moet delen. Mag wel natuurlijk, champagne uitdelen is altijd een goed idee.
Recente reacties