Evert, een vriend van mij, heeft al een tijdje last van een gebroken hart. Hij werd een half jaar geleden verlaten door een vrouw waarmee hij een korte, maar passionele scharrel had. Nu wil hij weer gaan daten, maar durft dat niet goed. We hadden een heftig gesprek, waarin hij bekende dat hij ‘nog rouwde’ om die ex. Ik moest lachen. Rouwen!? Really!? Een half jaar na een scharrel. Een scharrel… drie weken telt toch niet als een relatie?
Door Annerieke Ruijter
Het fascineerde me, waar zit hij nou eigenlijk zo mee? Het kan niet zo zijn dat hij zijn verloren liefde als persoon echt mist, want ze was nog niet echt onderdeel van zijn leven geworden. Haar aandacht kon en kan hij ook van anderen krijgen. Wat is het dan? We kwamen tijdens ons gesprek uit op iets dat het beste te omschrijven is als luchtkastelen, teleurstelling en valse hoop. Hij heeft nog steeds verdriet om de toekomst die hij zich met haar had voorgesteld (het luchtkasteel) die nu niet door gaat (de teleurstelling), maar ook een soort ‘wat nou als’ gevoel (valse hoop). Het deed mij denken aan het ludduvuddu dat ik eens bijna een jaar heb gevoeld over iemand waar ik anderhalve maand (!) een affaire (!) mee heb gehad. Van de week kwam ik een collega tegen die eenzelfde verhaal vertelde. Wat is het toch met sommige ‘liefdes’? Hoe kun je daar toch zo aan blijven plakken?
Rouwfases
Vanuit mijn werk als arbeids- en organisatiepsycholoog, ken ik de verandercurve. Dit is een model dat de fases laat zien die we als mensen doorlopen wanneer er iets (ongewenst of onverwacht) verandert. Deze curve is gebaseerd op de rouwcurve van Kübler-Ross. Verandering betekent namelijk altijd verlies van wat er was. Evert leek te zijn vast gelopen in de Impasse-fase van de curve. Niet meer echt verdrietig, bij tijd en wijle ook wel berustend, maar nog niet toe aan loslaten.
Hij heeft dus rationeel wel het besef dat het over is, maar dat nog niet volledig geaccepteerd. Dat dat zo moeilijk is komt doordat er nog een deurtje naar het verleden openstaat. ‘Het kan nog’ denk je, maar dat is een luchtkasteel.
Luchtkastelen leiden tot teleurstelling
Je zag het al helemaal voor je, samen een leven opbouwen. Met haar kinderen, met zijn geld, met haar reislust, met zijn optimisme, zou jouw leven nóg leuker worden dan het al was. En dat is allemaal nooit uitgekomen. De fantasie over hoe het zou kunnen zijn, die je overigens aan het begin van iedere nieuwe relatie hebt, geeft je je mooie roze bril. Dit maakt dat je vooral de leuke dingen van iemand ziet. Normaal gesproken, wanneer een relatie doorzet, neemt dat langzaam af en wordt het vervangen door de (mooie) werkelijkheid. Wanneer je echter (plotseling en ongewild) zonder dat luchtkasteel komt te zitten, doet dat zeer. Het ideale beeld blijft overeind en je komt met een gigantische leegte in je toekomst te zitten. Het zou toch zo mooi zijn! Waarom ziet die ander dat nou niet? Afscheid nemen van een gefantaseerde toekomst blijkt net zo zeer te kunnen doen als afscheid nemen van een bestaand gezamenlijk leven. Het zijn dezelfde hersengebieden die we daarbij activeren, er wordt geen onderscheid gemaakt tussen echt en fantasie.
Hier ontstaat vaak ook de neiging om maar in de buurt van de ander te blijven. Als je hem of haar nou maar kan overtuigen van wat jij ziet, dan komt het wel goed. Als je elkaar nog één keer kunt zien, als je nou maar afvalt, als je vertelt dat je aan jezelf hebt gewerkt, dan is er nog een kans. Hoop heet dat. Vaak is het onterecht en dus valse hoop. De ander heeft een beslissing genomen en dat was niet voor niets. Die ziet het niet zo en dat gaat ook niet gebeuren. Iedere keer dat jij je hoop aanwakkert, ervaar je dus ook weer teleurstelling.
Alweer cognitieve dissonantie
Helaas zijn toekomstdroomkastelen hardnekkig. Het is heel lastig om afscheid te nemen van een deel van je werkelijkheid, of dat nou echt, of gefantaseerd is. Wij mensen zijn nou eenmaal slecht in het accepteren van een andere werkelijkheid dan de onze. Cognitieve dissonantie heet dat pijnlijke proces. Daar schreef ik al eens eerder over.
Het houdt in dat de werkelijkheid zoals je die voor je ziet ‘schuurt’ met de werkelijkheid zoals jij die in je hoofd had en dat maakt dat je hersenen in de weerstand gaan. Je herinnering wordt nóg mooier, je hoop nog dieper, je vastberadenheid nog groter. Je gaat koste wat kost voor wat je in je hoofd hebt, want het kan immers niet zo zijn dat jij ongelijk had. Het kan (volgens jouw onbewuste) niet zo zijn dat je jullie liefde bij elkaar gefantaseerd hebt, dus je gaat jezelf overtuigen van je eigen gelijk. Met bijbehorend hartezeer, want de werkelijkheid past zich niet zo maar aan jouw gedachten aan.
Dit gebeurt met affaires en andere onmogelijke liefdes harder dan met ‘normale’ relaties, omdat je bij deze liefdes al vanaf het begin tegen de bierkaai aan het vechten bent geweest. Al vanaf het begin heb je jezelf en vaak ook anderen, verteld dat het heus wel een goed idee was om samen te zijn, ondanks alle omstandigheden. Deze vechtstand blijft nog lang na het beëindigen van je relatie in werking. Je verdedigt je eigen gelijk tot je er bij neer valt en je hart volgt gedwee.
De remedie?
Door de zure appel heen bijten. Rationaliseren en relativeren. Jezelf dag na dag vertellen dat het echt zo is, dat je het misschien verkeerd gezien hebt, maar vooral dat het nu écht over is. Realiseer je dat het dagdromen over de ander niets anders is dan dagdromen over trouwen met Brad Pitt of Angelina Jolie; een fantasie. En dat als je dat blijft doen, je je eigen pijn in stand houdt. Niet doen dus. Tenzij je Brad Pitt of Angelina Jolie heet.
Zonder verwachtingen geen teleurstelling. Als je stopt met hopen en verwachten, kun je niet meer teleurgesteld worden. Maak jezelf los van die ander, ga er op uit, zoek afleiding. Ga leuke dingen doen, ga daten, word verliefd. Want ja, dat kan gewoon. Je kunt best teleurstelling verwerken door plezier beleven aan iets anders. Dat is niet verboden, het is niet onverstandig, het is niet slecht. Het is een mogelijkheid, waar je aan toe kunt geven. Je wordt tenslotte ook niet zo maar op iedereen verliefd, toch? Zo lang je niet de problemen van je vorige relatie (en dan bedoel ik relatie, niet scharrel) mee neemt naar je nieuwe liefde, is alles mogelijk! Ontdek hoe leuk het kan zijn met een ander, daardoor kun je ontdekken dat je je ex helemaal niet meer nodig hebt.
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Als jij jezelf blijft vertellen dat je moet rouwen, er nog niet overheen bent en tijd nodig hebt, dan wordt dat waar. Als je jezelf bij elkaar raapt en besluit weer je leuke zelf te worden, dan wordt dat waar. Maak je keuze en leef er naar.
Natuurlijk is het spannend – misschien zelfs eng – om je opnieuw open te stellen, maar dat hoort bij het leven. Als je daartoe bereid kunt zijn, in plaats van vast te houden aan angst, luchtkastelen en je misplaatste onzekerheid, kun je plezier beleven aan daten en misschien zelf iets nieuws opbouwen, waar dat uiteindelijk ook heen gaat.
Evert heeft een paar weken na ons gesprek overigens een hele leuke date gehad via Tinder en is nu al een paar weken voorzichtig aan het ontdekken waar dit naar toe kan gaan.
Meer weten? Lees dan ook eens de boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012)
7 reacties
klopt
Vind het zo waar ..je stelt je toch weer kwetsbaar op he en is een grote teleurstelling.
Mooi geschreven en ik denk ook voor vele mensen herkenvaar
leddevedde
Huppakee, het is weer zo ver, het einde van een relatie en deze keer voel ik me er echt niet goed bij. Het is ook allemaal zo vreemd gelopen. We wisten dat het niet kon en toch wilden we het allebei zo graag. Waarom zou het eigenlijk ook niet kunnen? We waren verliefd en we deden niets verkeerds toch?
Het grote probleem was het begin van de relatie. We kenden elkaar zo’n half jaar, het was net uit met mijn ex en we zouden voor het eerst sinds geruime tijd nog eens iets gaan drinken. We hadden wat gechat en ik had hem verteld dat ik sinds de breuk nog eens seks had gehad met ex, als je dat al zo mag noemen, want ik was effe verliefd geweest op die kerel, maar had hem maar enkele keren gezien in het verleden. Hij vertelde me dat hij het zo moeilijk had en dat hij het erg vond dat sommige leeglopers een vriendin hadden en hij niet. Ik vertelde hem dat ik wel iemand zag, maar dat die man door een verkeersongeluk hersenbeschadiging had opgelopen en dat ik dat allemaal heel erg vond, maar dat ik wel nooit een echte relatie met die man zou kunnen hebben.
Daarop zei hij me dat hij dat niet begreep, zo’n slimme vrouw als ik, dat ik me door zo iemand liet doen. Goed, ik zou dus met Claudio wat gaan drinken, ik keek daar echt naar uit, want hij was echt wel een toffe kerel aan wie ik alles kon vertellen.
We hadden een gezellige avond in zijn stamcafé. Plots wou hij naar het toilet en ik moest eigenlijk ook hoognodig, met als gevolg dat we elkaar natuurlijk opnieuw kruisten bij de wasbak. Opeens maakte hij zijn avances, ik merkte dat hij mij wou kussen en oeps! Ik kuste hem terug! Ik voelde zowaar een vlindertje in de buik. Al snel vroeg hij of ik mee kwam naar zijn thuis. Ik kon mijn oren niet geloven! Ik had dit nooit van Claudio verwacht, hij was immers de brave, coole vriend met wie ik aan de toog kon hangen en waaraan ik mannenpraat kon verkopen. Ik was ook helemaal niet het soort meisje waar Claudio normaal gezien mee omging. Hij was wel blind, maar toch hing hij liever rond met de knappe meiden en ik had toch wel wat kilo’s teveel.
Hierop volgde dus een wandeling naar zijn appartement. Onderweg drukte hij mij op het hart om zeker niks tegen mijn ex te zeggen (dit was ook een vriend van hem). Ik moet toegeven dat het niet mijn bedoeling was om dit ooit aan mijn ex te vertellen, maar ik vond het eerlijk gezegd wel spannend. Het was een extra trigger om hiermee door te gaan. Ik had op dat moment geen relatie, was blij dat ik na een jarenlange relatie eindelijk nog eens gekke dingen kon doen en ik stond op het punt om te gaan vrijen met een niet onknappe, leuke man en daarbij kwam dan ook nog eens de gedachte dat ik op deze manier mijn ex een hak kon zetten.
Ja, het duiveltje in Sofie was gewekt en ze vond het nog leuk ook. Ik moest ook nog beloven dat we nooit een relatie zouden hebben en dat ik het alleen maar met hem zou doen, tja daar is dit duiveltje net iets te weerbarstig voor. Enkel seks en vriendschap wou hij. Oke, ik kon daar op dat moment nog mee leven, maar dat hij dan ook nog eens eisen zou gaan stellen? Neen, dat was er teveel aan.We werden dus fuckbuddies. Ik vind het nog altijd geen leuk woord, maar ik had op dat moment dus wel behoefte aan zowel seks als genegenheid. Dit kreeg ik dan ook eens in de maand of zo van hem. Toen hij me vroeg of ik nog anderen zag was ik daar heel eerlijk in. Ik zei hem dat ik die man met die handicap nog enkele keren gezien had, dat ik moeilijk van hem afgeraakte, maar dat ik met de arme stakker inzat. Ik zou nog eens een weekendje met die jongen weggaan om zijn verjaardag te vieren, dat wou ik hem nog geven en daarna zou ik met hem kappen. Claudio was niet zo blij, hij begon een lange preek over dat ik me liet gebruiken en dat hij dit heel erg vond voor mij etc. Voor zover ik wist was ik nog altijd een volwassen vrouw en kon ik zelf nog wel uitmaken wie ik zag en wie niet. Waarom preekte hij tegen mij? Ik zei hem meermaals dat hij reageerde alsof hij wel een relatie wou. Zijn reactie was steeds weer dezelfde: “Nee, ik wil dit leven niet opgeven, ik wil gewoon seks. Ik vind het wel belangrijk wat jij daarvan vindt en ik wil dat onze vriendschap altijd blijft bestaan.” Gewichtige boodschap, he? Ik wist dat we met vuur speelden als we echt voor altijd vrienden wilden blijven.
Claudio begon zich dus meer en meer te bemoeien met mijn doen en laten, maar hield me wel op afstand. Ik zag hem dus ongeveer eens per maand en de seks was leuk, maar niet bevredigend omdat ik er dus geen gevoelens bij mocht hebben, moeilijk he? Ik bedoel, een keertje seks hebben met iemand is 1 ding, maar een vaste sekspartner hebben waar je niks van mag verwachten en niks voor mag voelen…. Pfff. Ik ging dus ondertussen op zoek naar die ridder op het witte paard alhoewel ik ondertussen in niet veel meer geloofde. Als een vriend je kan wijsmaken dat je alleen maar goed bent voor seks en vriendschap, dan schieten er niet zoveel illusies meer over.Zo geschiede het dat ik een date had met een oudere man. Hij was verzorgd, charmant, woonde in een groot huis. Hij had een hoge functie, vertelde me over zijn exen en over zijn kinderen. Hij had ook een zalige stem. Alleen, ik was een beetje bang dat hij me alleen maar had uitgenodigd om te vrijen. Toch was ik nieuwsgierig, ik stond effe in tweestrijd en vroeg me af of het wel zo’n goed plan was om erheen te gaan. Uiteraard, het duiveltje in me overwon weer alles en ik ging naar mijn afspraak. De gastheer van de avond was dus heel charmant zoals verwacht, maar zoals ik ook verwacht had, ook al hadden we er niet over gerept, hij wou seks.
Ik wandelde vol ontzag zijn grote kraaknette huis binnen en hij gaf me meteen een kus. We gingen naar de sofa en ik kreeg een glaasje wijn aangeboden. Wat lieve woordje en een streling hier en daar en ja, het moest zo zijn, ik ben geen heilige, we gingen naar de slaapkamer. Wat een grote kamer! Vol boekenrekken! Hij vertelde me dat hij van zijn bibliotheek zijn kamer gemaakt had, wauw! Wat volgde was een fantastische vrijpartij. Zoiets had ik dus al heel lang niet meer meegemaakt. Claudio deed zijn best, maar als hij zijn climax bereikt had was de kous af. Dit was een iets oudere gentleman, die wist hoe hij een vrouw kon behagen. Het was echter ook een echte zakenman en dus bleek dat zijn tijd berekend was. Twee rondjes vrijen, nog een praatje erna en toen (oh, de 3u zijn verstreken) ik moet nu nog wat gaan werken.
Ik kwam buiten van bij meneer P. en wist niet wat ik net had meegemaakt. Ik verkeerde nog helemaal in extase. Stel je voor, hij was dan wel wat ouder, maar hij was goed in bed, charmant, beleefd, rijk, wauw. Ik wist ergens wel dat ik hier niet op mocht gaan rekenen, maar toch he…
We stuurden wat lieve berichtjes naar elkaar de dagen erop tot hij me plots stuurde dat ik niet verliefd mocht worden: Wat?! Nog zo’n lul?! Toen kwam natuurlijk de aap uit de mouw, zucht. Het ergste was dat ik dan ook nog aan Claudio verteld had dat ik iemand anders zag want ik wou niet iemand die alleen maar van me wou profiteren.
Ik stuurde nog enkele boze berichtjes naar Mr P. die me enkele dagen later opbelde en het wou uitpraten. Hij wou geen verliefdheid want dan ontstond er een ander soort relatie. Tja, voorlopig dus geen liefde voor Sofie, maar dan toch goeie seks dacht ik. Ik ging me niet laten doen door dat mansvolk en ik dacht bij mezelf: “Ik kan jullie ook gebruiken, wat jullie met mij doen krijgen jullie terug.” Zo gebeurde het dat Claudio toch nog eens zag, want hij bleef mijn beste vriend die het belangrijk vond dat ik voelde hoeveel respect hij voor me had en dat ik na een goeie maand toch ook Mr P. nog eens zag. De tweede keer bij Mr P., pfff, dat stelde al veel minder voor. Hij sloofde zich wel uit, maar de magie van die eerste keer was weg. De eerste keer geloofde ik nog dat er misschien een toekomst in zat, nu was het echt gewoon seks, pfff.Ik maakte mezelf duidelijk wat wijs. Vrouwen kunnen dus niet zomaar seks hebben, ze kunnen dat wel, maar ze genieten er nooit ten volle van. Ik kreeg nog een mooie afscheidsbrief van Mr P. Hij had alle respect voor mij, maar zijn ex, waar hij nog verliefd op was had voor de eerste keer in 7 jaar emoties getoond en ze had dringend een operatie nodig en hij zou voor haar gaan zorgen, dat was hij haar op zijn minst nog verschuldigd. Dus exit Mr P.
Ik begreep hem, maar ik begon ook wel een beetje te flippen, niemand zou mij immers ooit nog willen, niet als ik hun mijn hele leven vertelde, want dat was nog een heel lang en ingewikkeld verhaal. Ik geloofde nog steeds in Claudio als goeie vriend terwijl we dus ook om de zoveel tijd seks hadden, verwarrend was dat. Ik nam hem in vertrouwen en ik had hem al veel verteld over mijn leven, dingen waar weinigen vanaf weten. Ik vertelde hem dus ook dat ik Dirk had leren kennen en dat die me mee uit gevraagd had. Hup, alweer een hoop commentaar. Ik voelde me totaal niet tot Dirk aangetrokken, maar ik merkte wel hoe Claudio op hem reageerde. Hij moest er duidelijk niets van weten. Hij maakte Dirk zwart en Dirk maakte Claudio zwart.
Ik had een aantal goeie gesprekken gehad met Dirk en ik had ook eens een fietstocht met hem gemaakt. De jongen ziet er niet echt uit, maar ik discrimineer niemand én ik had nog altijd nergens respect of liefde gevonden, toch? Het was stiekem ook wel leuk dat ik op deze manier Claudio op zijn plek kon zetten, wat dacht die wel niet, maandenlang met mijn gevoelens rammelen? Zo gebeurde het dus dat ik toch met Dirk naar bed ging en dat we samen enkele leuke weken hadden. Tot Dirk uitspraken deed zoals: “Ik geef enkel om mijn familie, wat jij denkt interesseert me geen reet!?” Weg was de vriendelijke meelevende jongen. In bed was hij niet bepaald geweldig en blijkbaar kon het er voor hem ook niet goor genoeg aan toe gaan, daar heeft hij mij wel niet toe gedwongen, hij respecteerde dat ik dat niet wou, maar dit was niet de persoon die ik wou. Dus exit Dirk. Ik kon het eigenlijk allemaal maar moeilijk bevatten, snapten die kerels dan niet dat ik eigenlijk gewoon op zoek was naar echte relatie? Ik had Claudio tijdens die weken met Dirk enkele keren ontmoet op café en steevast had ik gezegd: hoi, Claudio, Sofie en Dirk hier! Omdat geen één van de twee serieus was kon ik dat ook niet zijn en ja, ik heb ze in de periode dus ook allebei gehad. Ik had het blijkbaar toch moeilijk om afstand te nemen van Claudio en ik had eigenlijk wel meteen door dat het met Dirk niet van lange duur zou zijn. Toen vernam Claudio het van Dirk. Hij kon niet begrijpen dat ik het daarmee deed, met die vuile vetzak, die had immers voor geen enkele vrouw respect. Hij vond het heel jammer dat we nu nooit meer seks konden hebben. Ik dacht: “Goed, ik heb mijn saus nu gehad, laat me nu maar zijn. Ik heb de laatste tijd nogal overdreven, maar hee, je leeft maar 1 keer en ik heb niemand dus ik bedrieg ook niemand.”
Ik had nachtpost dus ik ging weg en Claudio wou nog een knuffel, waardoor hij het me opnieuw moeilijk maakte, waarom zei deze man steeds dat hij me niet wou maar bleef hij me altijd andere signalen geven? Gelukkig had ik een rustige nacht, want hij bleef me nog urenlang berichten sturen en bleef het belangrijk vinden wat ik van hem vond. Ik vond het allemaal maar verwarrend. Twee dagen later was ik vrij en hij wou me dringend spreken, de man die nooit meer seks met me zou hebben had plots wel interesse. Hij hield van me en hij wou een relatie met mij. Hij vond het belangrijk dat ik zei dat ik spijt had van die andere mannen. Die avond hebben we dus heerlijke seks gehad. Hij had me net zijn liefde verklaard, ik moest mijn gevoelens voor hem niet meer verdringen. Wat volgde waren enkele zeer intense weken.
Claudio wou me vaak zien, stuurde constant sms’en zodanig dat het zelfs vermoeiend werd, maar ik was blij met de positieve aandacht, alleen school er 1 addertje onder het gras namelijk jaloezie. Die avond toen hij plots van gedachte veranderd was had ik hem mijn bezorgdheid geuit. Ik zei dat die dingen steeds tussen ons in zouden blijven staan. Hij zou steeds blijven denken aan het feit dat ik nog anderen gehad heb en ik zou het moeilijk hebben met het feit dat hij mij gebruikt had. Hij had dat toen weggewimpeld, maar jammer genoeg had ik het bij het juiste einde gehad. Die mooie eerste weken waren we dus niet van elkaar weg te slaan. Hij eiste me volledig op. Zo gebeurde het dat we wat gingen drinken, we kwamen daarna bij hem thuis aan en hij bleef voor de deur staan en maakte duidelijk dat ik niet mee naar binnen kon. Ik kwam vijf minuten later thuis en zag dat hij al 3 keer gebeld had, hij wou dat ik toch bij hem kwam slapen. Ik holderdebolder terug naar hem….
De volgende dag hetzelfde liedje, alleen zei hij toen aan de telefoon dat hij dat uiteindelijk toch niet wilde dat ik terug keerde, dat hij dat niet van me kon vragen, dit was er over.
We zagen elkaar dus bijna dagelijks, de dagen dat ik hem niet zag miste ik hem enorm. We stuurden elkaar nog vaak berichten tussendoor. Over het werk bijvoorbeeld, de dingen waar mensen over praten he. Als we samen sliepen hadden we niet per se seks, dat hoefde ook niet, ik vond het leuk om hem even te knuffelen en bij hem te slapen. Op een avond was ik bij hem en hij keek naar het voetbal, ik hou niet van voetbal, ik haat die geluiden, dus ik ging naar huis, kon hij lekker kijken en had ik er geen last van. Dit moet hij niet geapprecieerd hebben wat blijkbaar vond hij dat ik daar lelijk over deed. De keren erop dat hij keek had ik er nochtans voor gezorgd dat ik mijn laptop en koptelefoon bijhad zodat hij ongestoord kon kijken.
Regelmatig vroeg hij naar mijn exen, ik moest wel inzien hoe respectloos ik met mijn lichaam omging. Hij vond het nodig om eens seks bij mij thuis te hebben, ik was liever bij hem, want thuis zat mijn zoon. Toen begon de miserie, dat ik anderen wel mee naar huis genomen had en dat ik voor hem geen respect had. Hallo! We waren pas enkele weken samen en ik wou mijn zoon daar ook allemaal niet teveel mee confronteren. Hij is enkele keren thuis geweest toen en voelde zich daar zelf niet op zijn gemak?
Hij wou niet gewoon blijven slapen, ha nee, seks dat was wel belangrijk, pfff. Op een avond had mijn zoon teveel gedronken en was de badkamer aanzet onderkotsen, en Claudio probeerde me maar te zoenen terwijl ik die vieze geluiden moest aanhoren en op dat moment ook met mijn zoon inzat. Goed, ik wist hoe onzeker Claudio was en hoe belangrijk hij blijkbaar seks bij mij thuis vond. Ik zoende hem dus terug en we zaten elkaar wat op te vrijen. Toen mijn zoon in bed geraakt was heb ik Claudio’s broek geopend en zijn penseel der liefde eruit gehaald. Hij liet zich pijpen en genoot er zichtbaar van. Hij had ook wat met zijn vingers aan mijn intieme delen gezeten, waar ik al een beetje van schrok, want dat deed hij minder en minder vaak. Hij liet me nogal vaak verstaan hoe vies hij het wel niet vond wat ik gedaan had. Claudio kwam tot een climax, ik slikte zijn goedje liefdevol door en wat deed hij? Hij knoopte snel zijn broek dicht, probeerde duidelijk zijn ceintuur niet teveel met die vieze hand aan te raken en ging daarna heel obsessief zijn handen wassen.
Ik vond het allemaal maar een beetje raar, ik had nog steeds veel zin in hem want ik was niet bevredigd, zoals wel vaker gebeurde. Deze keer vond ik dat eigenlijk wel jammer, want ik vond dat dat toch wel iets te vaak gebeurde en dat Claudio iets teveel aan zichzelf dacht. Hij keek hoe laat het was en zei: “Amai, ben ik hier al zo lang?” Hij was een uurtje bij mij geweest, en hij bolde het af. Het was toen ongeveer 1u, 1u30 en hij ging op café. Het was studentenfuif en hij bleef tot 8u ’s morgens! En ik bleef alleen achter, een snelle knuffel kreeg ik nog met veel moeite en dat was het. Toen ik hem er achteraf eens over aansprak dat ik dat toen toch wel erg had gevonden dat hij er zo vandoor ging, dat hij zich liet pijpen en me daarna gewoon achterliet, toen werd hij boos. Ik zei dat dat toch niet erg respectvol was en hij begreep dat niet. Ik bekeek het teveel uit mijn standpunt, hij zou toch niet bij mij blijven slapen zeker? Zeker niet met een kotsende zoon. En wat had ik hem toch weer gekwetst en onzeker gemaakt door dat te zeggen, hij durfde met mij haast niet meer te vrijen, want ik draaide gelijk de wind.
Nog iets vreemds met Claudio, hij wou bijvoorbeeld in mijn smartphone kijken en ik gaf hem dat ding probleemloos, hij wou zien welke apps ik daarin staan had. Daarna vroeg ik de zijne, nee, daar mocht ik absoluut niet aankomen, want hij hield al zijn berichten bij en zijn exen en zijn familie gingen mij niet aan. Freaky, he? Zijn ouders mochten ook totaal niet weten dat hij iemand zag. De eerste weken vond ik dat heel normaal, maar na een tijdje mocht daar toch wel verandering in komen, niet? Nee, hij zei me dat hij zich zelfs schaamde om met mij over de straat te lopen, dat ze me op café uitlachten omdat ik met Dirk geweest was, wat moesten de mensen wel niet denken?! Lieve Claudio werd ook kwaad als ik vroeg of hij met mijn familie mee kwam barbecuen, hij wou die mensen niets wijsmaken zolang hij zelf niet zeker was, met mijn voeten spelen en met die van mijn zoon daarentegen was geen enkel probleem. Toen kwam hij af met het feit dat ik niet genoeg spontane lieve berichtjes stuurde, wat?! Die gast laat mij voelen dat ik een hoer ben, dat ik te min ben voor zijn familie en vrienden en ik moet lieve berichtjes sturen?!
Claudio volgde ook gitaarles. Ik gun hem dat ter harte. In september begonnen de lessen opnieuw, hij was dus 2 avonden in de week bezet. Ik vroeg hem dan bijvoorbeeld of ik hem nog effe kon zien, maar hij wou zijn gitaarspel inoefenen, goed, ik dacht: “Ik ga wat wandelen, ik moet toch wat beweging hebben en ik wil nog wat afvallen en over een uurtje of zo kan ik misschien wel bij hem gaan.” Ik kwam terug thuis, weer sms’jes en nee, hij had nog niet geoefend, hij had met vader aan de telefoon gehangen. Tot daar geen enkel probleem, ik vertelde dat ik gewandeld had. Toen begon het weer zoals elke keer dat ik ergens heen ging: “met wie?” “Alleen” “Ben je zeker”, pffff, vermoeiend!
Er verstreken zo nog een paar weken dat ik hem zelden zag. Ik stelde voor om iets leuks te gaan doen en hij had nooit tijd. Ofwel was hij te moe en had hij veel rust nodig om dan de volgende dag weer tot een gat in de nacht op café te zitten, flauwe excuses dus. Daarna was ik de bitch die hem zijn leven niet gunde, die hem geen gitaar liet spelen, ik had daar eens vol bewondering bij hem thuis naar zitten luisteren, verdorie! Ik gunde hem zijn voetbal niet en motoGP. Als ik vroeg mag ik vanavond langskomen: “Ik moet gitaar oefenen”. Juist ja, alsof ik niet daarna een beetje bij hem kon komen of lekker tegen hem aan kon liggen. Nee, het zat hem dus nog dwars dat ik dat gezegd had dat ik teleurgesteld was die keer dat hij mij gewoon eenzaam thuis achtergelaten had. Hij vond ook dat ik teveel respect had voor mijn exen, zij hadden mij immers gebruikt en ik praatte hen goed. Jezus, ik wou niks met mijn exen, ik wou hen niet goedpraten. Er viel over hen eigenlijk niet veel te vertellen, dat waren scharrels. Claudio wou het niet inzien en had zichzelf wijsgemaakt dat hen alles gepermitteerd was en dat ik voor hem geen respect kon opbrengen en hij mocht niet bij mij thuis komen en blablabla.
Dus zo geschiede het dat ik op een zondag eind september vroeg of hij zin had om wat te gaan wandelen en van het mooie weer te genieten, ik ben nogal hardleers he, ondanks alle verwijten zag ik die gast graag. Dat ging niet hij was nog bij zijn ouders. Ik ging nog effe wat drinken met de collega’s na het werk. Het was prachtig weer en ik wou naar het bos fietsen en daar nog wat wandelen. Claudio vroeg me wat ik aan het doen was, ik stuurde terug dat ik naar het bos ging. Toen kwam weer die vreselijke vraag: “Ga je echt alleen?” Ik ben toen ontploft en heb gezegd dat hij daarmee moest ophouden. Ik kreeg als antwoord: “Wij zijn een koppel dat is normaal dat ik dat vraag.” Wablief?! Normaal?!
Toen volgde dus dat hij het allemaal beu was, al die verwijten en die ruzies. Ik zei dat ik alleen maar mijn best deed om hem te zien, maar dat hij me hoe langer hoe meer afwees. Hij begreep het niet. Claudio bleek een bang klein vogeltje te zijn dat niemand vertrouwde. Naar de buitenwereld doet hij zich stoer voor, maar hij heeft maar een bang klein hartje. Deze domme geit liep er met haar ogen open in en luisterde naar haar hart, niet naar haar verstand.
Oh ja, voor ik het vergeet, een week voor de explosie vroeg die pipo nog of ik nog kinderen wou! Twee dagen later bleef ik bij hem slapen en zei hij dat hij de laatste tijd veel piekerde. Ik vroeg hem waarom: “Ik ga nooit met jou samenwonen, jij hebt al een huis en je zoon… Ik kan niet samenleven met iemand van 19, ik ga daar zo geen geduld mee hebben.” Man! Iemand zo hoop geven en dan 2 dagen later alle hoop weer volledig de grond in boren!
Hij wou toen met mij vrijen en ik heb hem maar laten begaan, maar het trok op niks, ik was verdrietig en hij zag het niet. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Misschien is het allemaal maar beter zo. Iemand die vindt dat je een slet bent als je met mannen seks hebt, maar die zelf regelmatig meisjes wijsmaakt dat hij de respectvolle fuckbuddy is is niet het soort man waarmee je iets kan opbouwen. Hij is er niet klaar voor. Hij denkt ook dat alle andere mannen viespeuken zijn en dat hij een soort van heilige is, komaan zeg.
En die gast die wou dus niet dat onze vriendschap kapot ging, wel ik vrees er een beetje voor. Ik kan in elk geval nu niet gewoon met hem op stap gaan en doen alsof er nooit wat gebeurd was. Ik heb liefdesverdriet en dat doet verdomme hard pijn. Ik hoef zijn neerbuigende houding trouwens ook niet. Ik heb hem voorgesteld aan mijn zoon, ik heb over hem gesproken met mijn familie, mijn collega’s hebben hem gezien. En al die andere shit van geen tijd hebben etc. Hij woont verdorie 3 straten van mijn thuis. Ik heb me weer laten doen, ik ben veel te naïef geweest en het ergste van al is dat hij dan ook nog niet van de slechtste is he, hij is een jongen die nog wat van zijn leven zou kunnen maken. Maar ja hij vindt mij vies, walgelijk, dat zijn woorden die hij al gebruikt heeft he, en ik moet hem dan aanzien als een soort respectvolle godheid die ik jammer genoeg niet kan geven wat hij zoekt.
Wel ik weet niet meer zo zeker of ik nog wel spijt heb van alle dingen die ik gedaan heb, ik ben er vast van overtuigd dat Claudio gewoon geen relatie meer kan opbouwen. Ik heb immens veel geduld met hem gehad en al zijn verwijten gepikt en nu zegt hij dat ik hem verwijten maak. Tja, een zielig ventje, dat is het eigenlijk. Dus als nu ooit nog eens iemand mij wil uithoren over mijn exen… Nee, niet meer aan beginnen.
PS: Alle namen zijn fictief.
Dag Annerieke, ik kom
Dag Annerieke, ik kom toevallig op je website (of je artilel hier) omdat ik wat research aan het doen was voor mijn roman. Volgens mij heb je ergens een taboe doorbroken want inderdaad, zelfs al duurde de relatie maar twee maanden laat ons zeggen, het verdriet is er. Jij hebt er concrete vorm aan kunnen geven (luchtkastelen, teleurstelling, valse hoop ). Inderdaad is het beste door de zure appel bijten. Ik zou er zeker nog aan toevoegen in het hoofdstuk remedie : Ga terug naar de dag, de 24 uur voor je deze persoon hebt leren kennen. Op dat moment kende je hem/haar nog niet en was je eigenlijk de beste en de meest update versie van jezelf. Vertrek vanaf die ochtend opnieuw in je leven. Ik heb er een naam aan gegeven in mijn roman. Door terug te keren naar dat moment, maak je het jezelf gemakkelijker door opnieuw daar te staan. Geloof me. Het is allemaal theorie, ik weet het, maar ik vind het de moeite waard om het toe te passen, heb het zelf al gedaan. Je brein gaat er dan ook gemakkelijker in mee. Uiteraard als je inderdaad ook die persoon wegcijfert.
Alvast bedankt!
Erwin
ik ga eigenlijk dezelfde
ik ga eigenlijk dezelfde fases door naar een relatie van 12 jaar. Dus dit is ook zinvol voor mij. Dank.
Hey hallo …. hier is dezelfde dennis weer, die zich nauwelijk kan herinneren dat hij zo voelde na deze relatie. Maar nu wel weer zit te googlen op liefdesverdriet… dus het is helaas weer zo ver. Ik zag mijn eigen berichtje tussen de reacties staan. Herkende de tekst ook wel. Nu zit ik weer in de put na een andere korte romance van 3 maanden. Ik kende deze prachtige vrouw al wel langer en ik vrees nu echt dat ik de liefde van mijn leven kwijt geraakt ben. Wilma. Jij bent het voor mij. Mooiste tijd van mijn leven. Jij maakt alles mooi.
liefde
Tja…Ik heb een affaire gehad Anderhalf jaar geleden, deze duurde maar 3 weken en werd door haar verbroken vanwege een misverstand. Tot op de dag van vandaag heb ik hier spijt van en denk ik aan haar. Drie weken hartstocht en verliefdheid…en nu ruim anderhalf jaar later!
Ik heb er veel over gelezen, online cursussen gevolgd, getracht allerlei goedbedoelde adviezen op te volgen, doch dit heeft niet veel geholpen. Wel, het inmense verdriet is weg en daarmee de huilbuien en de wanhoop, doch zij is nog steeds bij mij, meer dan ik zou wensen.
Dit blog lezend, realiseer ik mij dat de luchtkastelen die ik heb gebouwd tav van een gezamenlijke toekomst, de valse hoop die ik heb gekoesterd en de daarmee samenhangende teleurstellingen en dan de laatste tijd met name het koesteren van een hoop op een hernieuwd samenzijn mij niets verder hebben gebracht MET haar, maar zeker ook niet zonder haar.
Nergens op gebaseerde hoop creert teleurstellingen en daarmee een triest gevoel dat ‘verder leven’ in de weg staat. Het trachten weg te poetsen van dit gevoel en gemis door toch weer reel of in gedachten actie te ondernemen naar die ander, terwijl dit zinloos is, zorgt voor een voortdurend gevoel van verdriet. Dat werkt dus niet; Ze komt niet terug. Ze denkt er anders over. Het is voor haar een ver verleden, terwijl het voor mij nog steeds als de dag van gisteren voelt. Maar als…NEE, het gaat niet gebeuren. Ik kan de rest van mijn leven op haar wachten, doch het zal niet meer gebeuren. ‘Ze zal niet inzien hoe mooi en goed we het hadden kunnen hebben’. Ze stond er anders in vanaf het begin en ja; ik heb dat verkeerd ingeschat, terwijl de signalen er reeds waren toen! Wat een grote verliefdheid toch met je kan doen…:)
Ik heb het verkeerd gezien, verkeerd ingeschat, het is over en komt niet meer goed.
Dit is wel ongeveer de kern van bovenstaand verhaal voor mij:’Zonder verwachtingen geen teleurstelling. Als je stopt met hopen en verwachten, kun je niet meer teleurgesteld worden’.
Dank hiervoor, ik ga het toepassen!:)
Goed artikel legt voor mij precies de vinger op de zere plek.
Hier kan ik hopelijk iets mee.