Vanuit dat besluit trok kort daarop een berichtje op Facebook mijn aandacht. Het was een positieve reactie op het boek ‘Ik heb de tijd, een handleiding in tijdsurfen’ van Paul Loomans (dat niet veel later de prijs won voor het beste spirituele boek van het jaar 2013). Ik snuffelde wat rond op zijn website en voelde meteen aan: dit is iets voor mij. De workshop ‘De Stressontknoping’, over ontspannen functioneren en stress oplossen, was precies waar ik behoefte aan had bij alle veranderingen in mijn leven. Enthousiast meldde ik mij aan.
Eén workshoponderdeel had mijn bijzondere interesse: ‘positief zelfbeeld’. Al langere tijd zoek ik een manier om het hoofd te bieden aan mijn kritische innerlijke stemmen. Als ambassadeur van het Fonds Psychische Gezondheid schrijf ik er over op dit blog. En ja, natuurlijk heb ik het boek van Nick Carson, ‘Taming your Gremlin’ gelezen. En ja, natuurlijk ken ik de technieken uit de voice dialogue. En ja, ook een cursus mindfulness heb ik gevolgd. Maar echt werken deed het voor mij allemaal niet. Het kostte me veel energie en het was toch vooral een strijd.
Met open mind ging ik naar de workshop, nieuwsgierig naar wat zou gaan komen. Ik was al snel positief verrast: dit was verfrissend, luchtig en diepgaand tegelijk. Al na de eerste bijeenkomst ging ik met nieuwe inzichten naar huis. Op de derde avond was het tijd voor ‘mijn’ onderwerp: het positieve zelfbeeld. Ik vond het spannend, zou hier iets komen dat mij zou helpen? Paul Loomans gaf ons de opdracht: Telkens als je oud gedrag of oude gedachten voorbij ziet komen, zeg je vriendelijk tegen jezelf: “Ik herken dit oude mechanisme”. Geef er geen oordeel over. En heb je toch al geoordeeld, zeg dan ook hier: “ik herken deze oude neiging mezelf te veroordelen”.
Was dat het?, dacht ik bij mezelf. Zo eenvoudig? Was de oplossing voor dat waar ik al jaren mee worstel nu in 2 zinnen gevat? Ik moest van binnen even pas op de plaats maken. Moeilijke theorieën had ik verwacht, ingewikkelde oefeningen. Uiteraard stond deze techniek niet op zichzelf, ze was ingebed in de vele dingen die we de avonden ervoor al hadden geleerd en in wat we nog zouden leren. Maar toch.
Van binnen begon het gekrakeel. “Zoiets ging natuurlijk niet werken. Dit was te simpel. Ik was er toch mooi weer ingetrapt, in zo’n workshop. Wat een lachertje, dacht ik nu echt dat er een oplossing zou zijn? Ik kon de hoop daarop maar beter weer heel snel laten varen.” In minder dan geen tijd voelde ik mij teleurgesteld en hopeloos. Ik baalde van al die stemmen. Probeerde hun boodschap te weerleggen met tegenargumenten.
Toen viel het muntje. Herkende ik hier een oud mechanisme…?
Intussen is zich een klein wondertje aan het voltrekken. Steeds vaker zeg ik tegen mezelf: ‘Ik herken dit oude mechanisme’. En steeds vaker lukt het me om vriendelijk mijn gedachten te observeren in plaats van me er mee te identificeren. Beetje bij beetje komt er meer rust en ruimte in mijzelf. Dankbaar ben ik dat Paul Loomans dit jaar zomaar op mijn pad kwam. Dat hij me het vertrouwen heeft gegeven in de kracht van het observeren. Ik durf inmiddels te zeggen: het werkt.
Recente reacties