Over het bestaan van de ware (ook wel soulmate genoemd) kun je dezelfde discussies hebben als over God en zijn onzichtbare engelen. Romantische zielen geloven er graag in, nuchtere geesten zouden het graag willen, maar vinden de bewijzen ervoor nogal magertjes.
‘De ware tegenkomen’ lijkt vooral een subjectief gevoel te zijn. Vraag maar eens aan mensen die Hem of Haar zijn tegengekomen hoe ze dat nu eigenlijk weten en je hoort vaak een cirkelredenering als: ‘Tja, dat weet je gewoon, daar hoef ik niet over te twijfelen.’
De meeste mensen, zelfs als ze stapelverliefd zijn, voelen helaas niet de connectie, herkenning of intimiteit die past bij de ware. Dat is teleurstellend wanneer ze op een Magische Ontmoeting der Zielen hadden gehoopt. Vaak voelen ze op hun klompen aan dat ze weer eens in een tijdelijke relatie zijn beland. Dat is misschien een dealbreaker voor de langetermijnplanning, maar de paradox is dat dit gevoel van tijdelijkheid de passie soms extreem kan vergroten. Denk maar eens aan een bijzondere vakantieliefde. De kans is groot dat je er even helemaal aan overgaf, omdat je wist dat het moment zo weer voorbij zou zijn.
Onze hersenen houden niet per se van soulmates bij wie we ons helemaal thuis voelen. Voor passie en lust is het nuttig als er een beetje wrijving en wrevel is. Hierom zijn ook verboden affaires vaak zo memorabel. En de katers erna vaak onverwacht pijnlijk. Onmogelijke situaties en gevoelens van boosheid, onbegrip, schaamte of angst iemand te verliezen kunnen romantische verlangens intensiveren.
Ook langdurige liefdesrelaties zijn uiteindelijk een breekbaar compromis tussen dierlijke lust en het maatjesgevoel – een wankele balans tussen de angst iemand te verliezen en vertrouwen dat het helemaal goed zit. Relatieperfectie bestaat niet. Het fantaseren over de ware is waarschijnlijk een antwoord op de broosheid en vergankelijkheid van onze relaties. Net zoals geloof in de eeuwigheid of het hiernamaals dat is wanneer we over onze dood nadenken. Dat geloof is misschien troostend, er zit ook een groot nadeel aan: je hebt eerder de neiging het echte leven te verwaarlozen.
Mensen die vasthouden aan het idee dat er één iemand op deze planeet rondloopt die hen vervolledigt (al dan niet op mystieke manier) komen bedrogen uit. En een hardnekkig geloof erin kan goede relaties met kleine gebreken zelfs saboteren en kapotmaken. Ik kwam dit soort stelletjes regelmatig in mijn therapiekamer tegen. Zelfs een simpel gebrek aan communicatie kan onoverbrugbaar lijken wanneer de gelovige na elke ruzie begint te dagdromen over een ideale zielenpartner die in schril contrast staat tot de echte partner. ‘Een soulmate zou verdomme aanvoelen dat ik mokka-ijs wil en geen zin heb om te praten over Tesla-auto’s.’ Vooropgesteld, inlevingsvermogen van een partner is een grote pre, maar vaak komen twee partners er ook wel uit als ze duidelijker leren communiceren. Daar is zelden telepathie of een zielenklik voor nodig.
Vergelijk de persoon naast je constant met de Soulmate© en je hebt het perfecte recept voor een ongelukkig liefdesleven. Dat is net zo teleurstellend als wanneer ik in de spiegel zou kijken in de hoop daar een NBA-basketballer met het hoofd van George Clooney te zien.
Laten we dit heilige huisje van de ware maar voorgoed onderuit halen: de ware bestaat niet. Althans niet als objectief feit. Al is het maar omdat partners constant aan verandering onderhevig zijn. Jij verandert, je partner verandert, alles verandert. Ik ken genoeg mensen die ooit dachten hun zielsmaatje te hebben ontmoet, terwijl hun gezegende wederhelft daar na een paar maanden toch echt heel anders over dacht. Die was bijvoorbeeld alweer een andere soulmate tegengekomen.
In plaats van wachten op de ware kun je maar beter aan de slag gaan met de mensen die op je pad komen. De kans is inderdaad groot dat jullie ooit weer uit elkaar gaan, maar misschien is dat zo erg niet. Geniet ervan zolang het duurt. Elke relatie of ontmoeting leert je iets over jezelf en brengt je dichter bij degene die je daarna misschien ‘de ware’ zou kunnen noemen. Als het zover is dat je met de ware denkt te zijn, heeft dat meer met een gevoel van ‘en nu is het gewoon voldoende’ te maken dan dat je werkelijk je ideale droomtype hebt gevonden. Dat klinkt voor romantici vast treuriger dan het is. Vaak eindigen mensen, in volle tevredenheid, met iemand die ze voorheen nooit als hun soulmate zouden hebben herkend.
Als je het goed met jezelf kunt vinden, worden vanzelf de voorwaarden geschapen voor een ontmoeting met iemand die je in je leven kunt en wilt houden. Iemand van vlees en bloed.
Meer lezen over goede en foute partnerkeuze? Zie ook dit artikel.
Meer leesvoer:
Wanneer twijfel de liefde bedreigt
Bestaat relatieverslaving?
Psycholoog, (relatie)therapeut, schrijver. Zoekend naar antwoorden op lastige levensvragen. Meestal tevergeefs. Meer info: marcelinolopez.nl.
Lees ook eens zijn boeken:
Liefdesgedoe (2018)
Liefde in Tijden van Facebook (2012).
9 reacties
goede info!
Bedankt Marcelino!
Deze goed omschreven tekst had ik even nodig! Mooi omschreven en goed om te lezen dat ik me nu al meer focus op de mensen van vlees en bloed. Ik ben namelijk hopeloos romantisch en ik heb het inderdaad nodig om even met beide benen op de grond te staan. 😉
Bestaat de ware? Heeft iedereen een soulmate?
In je artikel lijk je twee dingen door elkaar te halen. Het hebben van een soulmate lijkt een romantisch idee totdat je zo iemand tegenkomt met wie je een veel diepere ‘zielsliefde’ voelt dan je voorheen met anderen hebt gevoeld. Op dat moment is er geen twijfel meer of zoiets bestaat.Er zijn veel mensen die zo’n liefde vroeg of laat ervaren. De ‘ware’ blijkt het echter vaak niet te zijn. Want dat soort liefde kan zo overrompelend zijn en zoveel bij je losmaken dat een echt lange of bestendige relatie niet mogelijk lijkt. Dus is het inderdaad mogelijk dat je uiteindelijk kiest voor een wat rustiger vaarwater.
goed!
Hoi, wat een waanzinnig goede artikelen op deze blog. Ik ga je blijven volgen.
Groetjes Manon
Liefde
Mijn rode draad in de liefde is; dat je met een oogopslag weet
… dat hij van top tot teen jou smaak is. Maar omdat dat we alles verandert is het een keuze van beide partijen om bijelkaar te blijven of niet. Ben dankbaar dat ik paar keer een soulmate heb mogen ontmoeten. Liefde is niet te koop …’t is een keuze om open te staan voor iemand waarvan je weet dat je daar van kan en wil houden. Wens iedere lezer een passende partner om samen hun roeping hier op aarde waar te maken. T leven is niet doelloos!
pff
Liefde is betrekkelijk, en een soulmate bestaat niet! Voordat je me veroordeeld na deze uitspraak lees ook de rest van wat ik te zeggen heb. Je moet niet overal een dikke stempel op willen drukken. Een buffed up NBA-ster met het ouwe 50-jarige hoofd van george clooney ziet er natuurlijk sowieso niet uit dus die vergelijking uit het artikel is bij voorbaat al misselijkmakend.
Sela al een paar keer een soulmate tegengekomen, natuurlijk joh, maak dat de kat wijs, daarom zijn er ook meerdere, en jullie inmiddels ook weer uit elkaar, tsjonge daar zit je dan met je dankbaarheid. Enfin, dan kun je dus niet meer spreken over een soulmate, ofwel zielsverwant. Zielsverwant, een geromantiseerd beeld van iemand die zogenaamd perfect bij je past, een ziel sowieso al iets ongrijpbaars, dan zou er eentje op deze aardbol met je ziel verwant zijn, hou toch op, je kan je ziel al niet definiëren, zodoende ook je soulmate niet. Twee zielen een gedachte, is iets wat ik misschien 3 keer in mijn leven heb meegemaakt, maar dit was tijdens het uitoefenen van mijn professie, niet op een romantisch vlak.
Enfin, mensen zeggen me wel eens dat ik verbitterd ben, (en ik hoor het jullie denken-ja ik ben telepathisch) maar dat is mijn inziens wat het leven met mensen doet, het leven is keihard, heeft geen mededogen met wat een persoon voelt, denkt, of doet, dat zou ook erg vreemd zijn. De beste mensen in je leven gaan werkelijk het eerst dood, iedereen om je heen valt langzaam maar zeker weg, totdat er niemand meer overblijft die iets om je geeft. Daarna kwijnen de meeste van ons langzaam weg in eenzaamheid totdat je zelf aan je eind bent, ook geen wonder dat vereenzaming een groeiend probleem is in onze verharde maatschappij.
Zelf heb ik al 30 jaar geen romantische liefde meer gekend. Ik hou van mijn vrienden die ik nog heb en hield van mijn familieen vrienden die zijn gestorven, deze liefdes zijn wederzijds (geweest). Maar romantiek? Nope, ik zal wel lelijk zijn van buiten en van binnen, maar na zo’n lange periode zonder een romantische liefde is het voor mijn gevoel ook onrealistisch geworden en als ik koppeltjes zie veracht ik het neppe samenzijn, de klefheid die er vanaf straalt. Het is al moeilijk genoeg om gewoon tevreden te zijn in het leven met wat je hebt, of zelfvertrouwen hebt en gelooft dat je iets kan bewerkstelligen. Laat staan dat er een vrolijke dag tussen zit, je simpelweg blij bent, of dat je wat aandacht krijgt van mensen om je heen.
Wacht maar tot jullie mijn leeftijd bereikt hebben, somber en alleen zijn, weten dat het leven niets anders is dan oorlog en verdriet, er weliswaar wat goede momenten tussen zitten en ze wel bestaan, maar niet opwegen tegen de hardheid die het leven met zich meebrengt. De enige opsteker die nog voor me in het verschiet ligt, is dat als ik sterf er niemand meer zal zijn die er verdrietig om is. Geef de mensen die er werk aan hebben maar een krat pils, treur niet en ga verder met de martelgang die ook wel eens wordt omschreven als het leven.
Soulmate… PFFFFF, slap zeveren kan ik ook, zelfs op mijn leeftijd.
Groetjes, Sarah (83)
Sarah
Lieve Sarah,
Dankjewel voor je eerlijkheid. Je schrijft geweldig en humorvol. Ook al meen je alles wat je schrijft. We denken niet meer aan elkaar, je hebt daarin gelijk. Het tij moet keren, dit kan niet de bedoeling van het leven zijn. Ik geloof in de goedheid van de mens, maar we zijn onwetend. We hebben mensen als jij nodig om ons bewust te maken.
Lieve groet
Liesbeth
J
Met de vraag ‘kan meer dan
Met de vraag ‘kan meer dan één persoon de ware voor je zijn’ kwam ik uit op deze blog.
Voel me nu een stuk beter! na het lezen er van en de reacties.
Heb een gezin (man, kinderen) en ben gelukkig/tevreden.
Echter, heb iemand leren kennen die me ook raakt, en ik zie de persoon regelmatig. Ik baalde van het gevoel (en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het enigszins wederzijds is).
Ik laat het gevoel er dus nu maar lekker zijn, misschien slijt het, of niet, dat zie ik dan wel weer.
En ik zie dan wel waar ‘het schip strandt’
Groet, Johanna
Liefde
De ware liefde bestaat wel als je iemand tegen komt en je denkt de hele dag aan die persoon en je maakt je zorgen om die persoon en als je die persoon elke keer weer ziet en je bent blij en jullie hebben dat wederzijds dan heb je echt de ware liefde gevonden ,Dus jullie kunnen dan niet meer zonder elkaar en jullie gaan samen voor alles en hebben respect en behandelen elkaar als gelijken dan zit het echt goed .Dus Laat Je Niet Respect Loos Behandelen.
Bestaat wel
Eens met Jasper. Ware liefde bestaat wel. Het vergt alleen intelligentie om haar in stand te houden. Voorbeelden: elkaar niet proberen te veranderen, weten dat je ‘jouw’ imperfecties projecteert op de ander, de ander is niet van jou: leef je eigen leven, doe dingen waar jij gelukkig van wordt. Ga uit met eigen vrienden, sport. Dat soort dingen. Veel mensen denken, dat als ze met iemand zijn, dit soort dingen ‘opeens’ niet meer hoeft en gaan dan aan de ander hangen. De ander is dan ooeens verantwoordelijk voor het levensgeluk van jou. Gelukkig ben ik ‘de perfecte’ tegen het lijf gelopen. Nu al 15+ jaar relatie and still going strong. Ben heus niet blind voor andere leukertjes, maar doe er niks mee. Flirten mag, was vroeger mijn lust en leven, dus nu nog steeds hoewel in mindere mate. Mensen, het kan dus wel! Maar neem altijd de verantwoordelijkheid voor je eigen leven.